Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eslem'den devam..
İyi okumalar..
Gün geçtikçe insanoğlu daha da güçleşiyordu. Sanki, özel bir iksir var ve onları içtiğimizde daha da katlanılamaz oluyoruz. Daha güçlü ve daha sinir bozucu.
Benim de gün geçtikçe daha da güçlenip iyiye gitmem sinirlerimi bozuyor. O içtiğim tonlarca ilaç benim iksirim gibi..
Varlığına tamamen alıştığım adam bir dakika bile yanımdan ayrılmıyor. Öyle alışmışım ki ,artık benden biri,ailem,bir yakınım gibi..
Ellerimde tuttuğum sıcak kahvenin üzerinden süzülen dumanlara burnumu gezdirdim.Kahve kokusuna bayılıyordum,resmen o kafein beyin hücrelerimin dibine kadar ilerliyor, gözlerimin önüne bambaşka huzurlu bir ortam sergiliyordu.
Ellerimde kulplarından tuttuğum bardaklarla içeriye girdim.Koray, arada sırada kısa bir süreliğine eve gidip oğluyla vakit geçiriyor,bazen üzerini değiştirmek için de kısa süreliğine gidip geliyordu.
Şu an üstünde alışık olmadığım gri kapüşonlu bir kazak ve normal siyah bir kot pantolon varken kolları sıyrık sehpanın üzerinde bilgisayarıyla oyalanıyordu.
Daha geçen telefonla konuşma esnasında duymuştum."İş her zaman önceliktir." Demişti.
Onun için öyleydi..
Elimdeki bardağın birini baş ucuna koyup yanına oturdum. Üzerimde hala daha hastalığın izini taşıyordum,ama kendi işimi kendim yapabilecek hale gelip ayaklanmıştım.
Hastalığımın ilk sabahı uyandığımda onu yanımda, başım boynuna gömülü sarmaş dolaş gördüğümde korkmuştum açıkçası. Ama bir şey vardı ki hayatımda hiç o kadar rahat uyuduğumu hatırlamıyorum..
Güvendeymişim gibi,tıpkı küçükken babamın göğsünde ve kollarında bulduğum hissiyat gibi..
"Kendini nasıl hissediyorsun?" Yanına oturur oturmaz bilgisayarını kapatmış,ona getirdiğim bardağını alarak tamamen bana dönmüştü.
"İlaçlarla daha iyi oluyorum.Her şey için teşekkür ederim.Ne yapsam boş aslında..Beni ilk zamanda evine aldın, şimdide hastayım diye bakıyorsun.Değişik bir adamsın.Yanımdan bir an olsun bile ayrılmadın..Ama sende onca şey yaşamana rağmen ben senin için bir şey yapamadım."
Güldü ve kahvesinden bir yudum alarak sehpaya bıraktı."Bak,bu hayatta sadece karşılık bekleyerek yaşamamalısın Eslem.Sen bana bunu yaptın peki ben sana ne yapacağım? Gibi.Lütfen böyle şeyler düşünüp de aklını yorma."
"Haklısın.." diyebildim sadece."Peki eşin?"
"Artık hiç bir şeyim.." dedi parmaklarını bana gösterip.Yüzüğünü göremeyince "Peki Can?" Diye yeni bir soru daha yönelttim."Tabii ki de bende..Öyle istemiştim, öyle oldu.."
