My Handsome Katipunero

KABANATA 24

"Achoo!"

"Kristin, sigurado kang ayaw mong magpahinga?" nag-aalalang tanong ni Corazon habang binabalot ang mga dinikdik na dahon.

I nodded and continued pounding the medicinal herbs in the bowl made of stone using a pestle. Corazon sells these medicines in the market downtown. Ang perang nakukuha niya mula sa pagtitinda ng mga ito ay iniipon niya para makabili ng mga gamit sa pagpinta. Yes, Corazon loves to paint. She wants to be a well-known painter. Pero ang mga babae sa panahong 'to ay pambahay lang talaga.

She sighed, "Kahapon ka pa sinisipon at inuubo. Ngayon nama'y ika'y namumutla. Mas makabubuti kong ika'y magpapahinga muna."

Because it's already the rainy season, the temperature's gone down. I catch cold easily when the seasons change. And now, my body feels really heavy.

"Wag kang mag-alala, ayos lang ako. Saka, gusto kong makatulong. Nakakahiya na kay Tandang Sora lalo na't nakikitira lang ako dito." I insisted. Halos ilang buwan na rin akong nakikitira rito, kahit papano may hiya naman ako. Gusto kong kahit sa paglinis lang ng bahay, kahit hindi ako ganun kagaling, ay masuklian ko ang kabutihan nila.

Inilagay ni Corazon ang binalot na medisina sa kahong gawa sa kahoy saka muling nagbalot.

"Alam mo namang bukas ang bahay ng Tandang Sora sa lahat ng walang matuluyan." She looked at me, "Saka, Kristin, ayos lang kahit na hindi mo na ako tulungan. Kasi.. ano.."

Nagtataka akong napatingin sa kanya, "Bakit?"

"Ano kasi, kanina mo na dinidikdik iyang mga dahon pero.."

I looked at the mortar. My shoulders slumped nang makitang halos hindi pa ito nadidikdik. Buo pa ang ilang dahon. Is it because I'm not feeling well o baka epekto na 'to ng pagiging anak-mayaman.

I sighed. "I really am hopeless with these household stuff," I murmured.

Corazon chuckled, "Natutuwa ako dahil nais mong tumulong at matuto ng mga gawaing bahay, ngunit mas makabubuti kong ika'y magpapahinga muna."

I dropped the pestle, "Pasensya na talaga, Corazon."

She smiled, "Ano ka ba, ayos lang."

I stood up and started walking towards our room.

It's just me and Corazon today. Tandang Sora went out today at kahapon pa umalis sina Antonio kasama ang supremo at iba pang mga kasamahan nito papuntang Imus, Cavite para sa gaganaping pulong ng Katipunan bukas.

Hindi ko alam kung ang pulong bukas ay kasing-halaga ng Tejeros Convention. Well, hindi ko naman alam na may pulong pa palang naganap sa Cavite bago ang Tejeros Convention. I don't really like reading the history of the Philippines dahil sa, inaamin ko, pagiging bitter ko. But I did't know that it'll become this handful.

Pagkarating ko sa silid ay agad akong napasandal sa pinto. Grabe, nakakapagod palang maglakad kapag may lagnat.

I looked at the mirror. I cringe when I saw my face. My nose was beet red and my eyes was teary. My cheeks burning with flush of fever.

Body aching, I quickly went to my bed and covered myself with a blanket. The bed was made of wood and a handwoven mat was over it. And trust me, it's not comfy.

"God, I hate cold," I muttered.

The room was cold because of the rain outside. Hindi naman ganito kalamig tuwing umuulan back in my timeline. Siguro dahil wala pang global warming sa panahong 'to.

I scrunched my nose and parted my lips, then a loud, "Achoo!" came out of my mouth.

Damn, I forgot to close the windows.