GİZLİ NUMARA (#wattys2017)

BÖLÜM 17

Multimedya; Hikayedeki bir yerde geçiyor...

Leyla ve Burak 'WTF' der gibi yüzümüze bakıyorlardı.

Bizim konuşup açıklama yapmamızı bekliyorlardı ama ben açıklama falan yapmam.

Ortamdaki sessizlikten çok sıkılıp ayağa kalktım, bi anda bütün gözler üzerime çevrildi. Bense sadece Buğra 'ya bakıyordum.

"Buğra kalk!"

"Neden?"

"Birşey konuşucaz Buğra KALK!"

"Ben böyle iyiyim"

"Gerçekten kız gibi bana tirip mi atacaksın?"

"Tirip falan atmıyorum. Ne konuşacaksak burda konuşalım"

En sonunda sinirlenip Buğra 'nın kolundan tutup kafenin arka tarafına doğru sürükledim.

Bi dakika ya bu olayın normalde tam tersi olması gerekmiyor mu? Tirip atanın ben ve beni sürükleyeninde Buğra olması gerekiyor. Yani genelde öyle olmuyo mu? Neyse...

Kafenin arkasına geldiğimizde Buğra 'nın kolunu bıraktım. Ona doğru dönerek.

"Doğru söyle Buğra, beni takip mi ediyorsun?"

"Niye, takip etmemi mi istiyosun?😎"

"Ya .bak. Beni sinirlendirme!"

"O minik suratının sinirlenmiş halini görmeyi çok isterdim" deyip burnuma işaret parmağı ile dokundu.

"Ya bak Buğra" diye bağıracakken. Buğra bi anda belimden tutup beni duvarla kendi arasına sıkıştırdı.

"Efendim kızıl"

Yüzlerimiz birbirimize o kadar yakındı ki konuşurken nefesini yüzümde hissedebiliyordum.

Bir anda bütün bedenim kitlendi ve hiçbirşey söyleyemedim.

Rüzgardan yüzüme gelen bir tutam saçı elleriyle sanki incitmek istemezmişcesine itekleyip kulağımın arkasına koydu.

Bir anda duraksayıp Buğra 'nın yüzüne bön bön baktım. Daha sonra...

"Bu durumdan etkilenen o salak kızlara mı benziyorum, senin o eski tavlamaya çalıştığın kızlara mı benziyorum acaba."

"Hadi ama sende etkilendin, doğru söyle"

"Bi git ya gerçekten, bi git!"

Daha sonra Buğra 'nın duvara koyduğu kolunun altından geçip hızla uzaklaştım.

Orda ne oldu az önce? Gerçekten beni o kızlara benzettiğine inanamıyorum, Bütün erkekler herşeyin bu kadar basit olduğuna inandıklarına, inanamıyorum. Ne zannediyor beni acaba...

Hızla eve doğru yürümeye başladım.

Zaten ev yakın olduğu için 2 dakikada evdeydim.

Dış kapıyı açtım ve direk eve daldım, annemin saçma bakışlarına aldırmadan ayakkabılarımı çıkardım, sonra koşarak odama çıktım ve kendimi yatağa attım. Ama rahatlayamıyordum. Unutamıyordum. Kafam allak bullaktı. Ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilmiyordum. Garip bi hisdi. Tamam sevgilim olmuştu ama ona hissettiğim duyguyla bu duygu aynı değil.

"Offf"
Diyerek yatağımdan kalktım.

Aynanın karşısına geçtim, yorgun ve saçma sapan görünüyordum. Odamın kapısını kilitledim, üzerimi çıkardım ve beyaz hırkamın üstümde olmadığını gördüm, yatağımın üstünde de yoktu.