Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Fleetwood Mac - Little Lies)
(Kimberley)
Ik kan niet bij Vince komen. Ik mag niet van Kris. Het is om gek van te worden!
Nu weet ik niet of Vince het voorval van twee dagen geleden nog weet of niet. Maar ik heb andere zorgen.
Dat kleine meisje Ellen. Ik weet niet wat het is met haar, maar ik vertrouw haar niet. Ze is anders. Slecht anders. Geen normaal mens, denk ik.
Ik bedoel: op je zesde kun je toch niet het alfabet, alle tafels der vermenigvuldiging én de geschiedenis van het Ijzeren Imperium opnoemen? Ik bedoel maar...
Daarbij houdt ze mij constant in de gaten. En als ik haar blik dan vang, kijkt ze snel weg. Eng meisje.
Hope en Valentine zijn als twee moeders voor haar. Als ik ze zoek, zijn ze altijd bij het meisje. Net zoals nu. 'Hey, Kim! Wil je dit eens vasthouden?'
Hope duwt me een kleedje in de handen. Valentine is bezig met een ander kleedje aan te doen bij het meisje. 'Hey, Kim!', begroet ze zonder om te kijken. Ik leg het kleedje op de tafel achter me en zeg: 'Hey.'
'Kunnen we iets voor je doen?' Valentine gaat rechtstaan en bekijkt haar werk met de handen op haar bekken.
'Ik vroeg me af of ik nieuwe kleren zou mogen gaan halen in die reuze kleerkast.' Met een frons draait Val haar op. Hope neemt Ellen bij de hand.
'Natuurlijk kun je dat. Zeg me niet dat je al bijna een maand met dezelfde kleren rondloopt, heh?' Ik haal schuldbewust mijn schouders op en grijns. Val gooit haar handen in de lucht. 'Dat méén je niet!'
'Weet ik het, ik vond hier en daar een T-shirt en switchte die, maar ik vind geen meer...' Valentine steekt kordaat haar arm door die van mij.
'Kom, arm schaap, dan zoeken we wat kleren voor je. Hope, Ellen, gaan jullie mee? Dan kunnen we direct allemaal andere kleren kiezen.' De twee meisjes glimlachen en volgen ons naar de grote inloopkast.
Hope speelt wat met Ellen en gooit haar in de lucht. Het kleine meisje gilt het uit van de pret. Het ziet er dan een lichtgewicht uit, Hope moet toch even puffen.
'Vind je dit leuk, Ellen?'
'Nee', mokt het meisje speels. Hope grijnst en gooit haar nog eens op.
'Lieve, kleine leugenaar', lacht ze verder. Ze meent het niet.
Ik loop zoveel mogelijk vooraan, ver weg van de twee. Al dat gedoe, ziet Hope niet dat ze wel degelijk een leugenaar is? 'Hier is het.' Val en ik duwen tegen een grote deur en daarachter is de grote zaal vol met kleren te zien. Dit hebben ze doorheen de jaren verzameld. 'Meisjes links, jongens rechts. De jurken hangen daar, broeken daar, pulls daar en T-shirts daar. Hemdjes dragen we door elkaar, dus die liggen in het midden. Natuurlijk is een roze hemd meer voor de meisjes, maar daar kijken we niet naar.' Even voor de duidelijkheid: ze bedoelt dat er een grote box vol met hemden in het midden van de zaal staat, want de hemden kunnen zowel meisjes als jongens dragen. Simpel.
'Maar broeken...' Ze houdt haar hand op, zodat ik stop met spreken.
'Broeken zijn een andere categorie. Nu, hup, zoek wat uit.' Ze geeft me een duwtje in de juiste richting. Ik grijns naar haar en zoek een leuke broek uit met een simpel hemdje. In beide zit een grote scheur, maar dat boeit me niet. Ik trek ze aan achter een van de hoge muren en leg mijn vorige op hun juiste plek.
