It burns into your heart, the darkness that you fear.
You were never free, and you never realized.
And love is a word you've never heard.
Your heart ain't cold 'cause it burns,
A desire to leave the mire.
(Within Temtation ft. Xzibit - And We Run)
(Kimberley)
'Ophouden, Valentine', beschermend gaat Vince voor me staan, wat ik irritant vind. Ik kan best voor mezelf zorgen. Ik heb het eerder gedaan. Ik duw hem aan de kant, met een berispende blik op Vince.
'Oh, dus nu bescherm je de robot omdat ze je leven gered heeft? Nou, gefeliciteerd Kimberley, je hebt een mens z'n leven gered!' Ze klapt traag in haar handen, het gebaar is spottend. 'Maar dat maakt je nog geen held. Je verdient mijn - onze vergeving niet. Op-hoe-pe-len', zegt ze in aparte stukjes, alsof ik een kleine baby ben aan wie ze iets probeert uit te leggen. Ik vernauw als reactie mijn ogen.
'Ze komt jullie redden, Val. Hou op met koppig doen en kom gewoon mee. We hebben niet veel tijd', neemt Vince het woord weer. Sinds dat Valentine het woord "mens" heeft laten vallen, knijpt hij in mijn hand. Ik voel geen pijn, maar het is wel irritant. Ik kan Val nu niet op haar lelijke bek slaan met mijn goede hand. Maar ik ga hem niet loslaten, want ik ben ook erg blij met zijn aanraking. Ik denk niet dat ik het mij ooit gaat vervelen.
'Oh? Ons redden? Hoe gaat ze dat doen? Door ons hoofd te doorzeven met haar liefelijke kogeltjes? Bespottelijk!' Thomas legt een hand op haar schouder, een teken dat ze zich beter terug zou trekken uit deze vete, maar ze schudt de hand van haar schouder en gaat onverstoord verder. 'Vince, zie je het dan niet? Ze probeert jou voor haar kar te spannen! Ze gebruikt je! Ze voelt niks voor je, het is een robot! Die hebben geen gevoelens, dat weet je al je hele leven! Kom hier, Vince, dan kunnen we haar laten lijden.' Ze zet al een stap naar voren, maar Vince gaat weer beschermend voor me staan en we zetten een stap naar achteren. Deze keer vind ik het niet erg, Vals blik is angstaanjagend. Moesten blikken kunnen doden, dan was ik al honderd keer gestorven. Nadat ik het in mijn broek gedaan heb.
'Ik zei dat je moest ophouden', Vince sist het uit zijn mond. Zijn kaken zijn hard op elkaar geplakt uit woede.
'Nee', reageert zijn oude vlam met opeengeklemde kaken en woeste blik. Ze balt haar vuisten zo hard dat haar knokkels wit zien. Vince weet niet wat zeggen. Ik zie mijn kans schoon en neem het woord. Vince wil me terugroepen, maar ik ben al weg. Ik sta tussen Vince en Valentine in. Thomas bekijkt me van kop tot teen en zijn blik blijft even hangen op mijn gehandschoende handen. Dan kijkt hij terug naar boven. Mijn vriend kijkt me bedroeft aan, alsof hij "sorry" probeert te zeggen, maar het niet over zijn lippen krijgt.
'Valentine.' Het blijft stil. 'Ik wil me excuseren voor het verraden van jullie soort en voor het plotse verdwijnen van Vince en mij, maar kijk eens wat het opgebracht heeft? Hij leeft weer! Ik heb goede bedoelingen, met hem en met jullie allemaal. Geef me nog 1 laatste kans. Ik heb er maar eentje nodig en jullie zijn gered.' Ik glimlach zwakjes naar de woeste blondine, maar vind het nog te vroeg om mijn hand uit te steken. 'Neem je beslissing snel, Valentine, want jullie - en wij - zijn niet meer veilig. Niet voor lang.' Ik zet een stap naar achteren en kijk om naar Vince, om te kijken naar zijn reactie. Ik kan het misschien fout hebben, maar volgens mij knikt hij eens goedkeurend. Valentine draait zich ook om, terug naar haar vrienden. Ze fluistert wat en daarna verdwijnen ze om de hoek. Ik hoor nog wat gefluister, maar vind het wel zo beleefd om niet te luisteren dus ik zet mijn ultragehoor niet aan. Vince blijkbaar wel. 'Valentine vertrouwt het niet, maar Kris was al vanaf de eerste seconde overtuigd. Thomas overweegt nog alles, zolang hij Hope maar bij zich kan houden.' Er schiet me wat te binnen.
