So called Mr Rock And Roll
Is dancing on his own again
Talking on his phone again
To someone who tells him that his balance is low
He's got no where to go
He's on his own again
Rock chick of the century
Is acting like she used to be
Dancing like there's no one there
Before she never seemed to care
Now she wouldn't dare
It's so rock and roll to be alone
And they'll meet one day
Far away
And say "I wish I was something more"
And they'll meet one day
Far away
And say " I wish I knew you, I wish I knew you before"
(Amy MacDonald - Mr Rock & Roll)
(Kimberley)
Zo, wat een leven heb ik.
Ik moet me de weg laten leiden door een mens dat ik veracht, moet slapen in een zaal vol met kwebbelende meisjes en daarna nog met beide eten? Top.
Ondertussen ben ik nog geen stap verder geraakt. Ik heb de aantallen, maar meer ook niet.
Hun beweegredenen zijn simpel: Wraak. Plus, het is een gewoonte geworden om zich te verdedigen.
Ook is er een nieuwtje verspreid dat Leyla Guikers zwanger is van Pieter Molenhof. Wat hebben ze toch met die verwarrende achternamen? Het kind krijgt dezelfde achternaam als de vader... of zo.
Robots zijn logischer, al zeg ik het zelf. Het begin van de generatie begint met een letter uit het alfabet, maar ondertussen zijn er al families met twee of zelfs drie letters.
Bepaald op de generatie die gecreëerd wordt, krijgen ze een cijfer. Ik ben de zesentwintigste generatie van R. We zijn een familie die bij het begin van het glorieuze tijdperk zijn geboren, maar het duurt even voor de volgende generatie klaarstaat. Vader kreeg de naam van moeder. Hij is Basil R25.
Simpel als wat.
'Ik begrijp wat je bedoelt!', haalt Roxy - een nieuw meisje dat ik heb leren kennen - me uit mijn gedachten. Het is bijna twaalf uur, maar ze blijven maar doorgaan over die ene daar die zo kan zingen en die andere daar die zo mooi kan lopen. Oh, en dan hebben we die ene nog niet gehad, die zo sierlijk kan dansen. Andere meisjes kirren of maken jaloerse geluiden, maar ik eet mijn boterham verder op. Niet zo goed voor mijn systeem, maar ik mag niet opeens verdacht gaan doen. Net nu ik bij de groep hoor.
Vannacht was trouwens een ramp.
Het eerstvolgende uur hebben de meisjes een kussen gevecht gehouden, terwijl ik in mijn bed lag, ergens in de hoek, en daarna hebben ze elkaars haar gedaan. Midden in de verdomde nacht. Je ziet er trouwens niks meer van!
Ook Valentine nam deel aan de meidenavond. En ik? Ik vroeg me af wanneer ze gingen ophouden en als ik de mannen misschien maar eens wakker moest gaan maken. Als ik niet kan slapen, dan zij zeker niet.
Uiteindelijk is mijn batterij overgegaan in oplaad-modus en ben ik in een diepe slaap gevallen. De meisjes hun gekir hoor ik nog na. Een uur niks anders horen dan gillende meisjes is niks. Geloof de robot maar.
Ik pulk aan mijn boterham met ham - smaakt nog niet zo mis - als Thomas voor me komt zitten aan de bank. Met naast hem... Vince. Oh-ow.
Snel prop ik de boterham in mijn mond en maak aanstalten om te vertrekken.
Hem wil ik even niet zien, al ben ik niet minderwaardig. Het tegengestelde eerder, zou ik zeggen...
Thomas "Thoms" Lagan grijpt mijn pols vast. Emotieloos kijk ik naar hem op, de man naast hem negerend. Die lijkt het niet erg te vinden en begint aan zijn berg boterhammen. Rantsoeneren, daar lijkt geen sprake van te zijn.
'Wacht', stopt hij me, zijn reactie wat laat. Ik geef geen antwoord, maar wacht gewoon af.
'Zit.' Ik gehoorzaam en zit. Hij weet dat ik niks zal zeggen, Thoms heeft door wat er tussen mij en Vince speelt.
'Nu, luister.' Ik geef geen reactie, maar als Thomas naar Vince kijkt, ben ik wel verplicht mijn blik te verplaatsen. Recht in Vince zijn prachtige ogen. Oh... de natuur...
'Spreek', commandeert de beste vriend nu. Ik grijns, want Thoms klinkt best overtuigend. Moest hij geen mens zijn, dan kon hij bij het leger.
Vince gromt een weerwoord en legt met tegenzin zijn boterham neer. Dan boort de jongen zijn blik weer in de mijne.
'Luister, en luister goed, ik zeg dit maar een keer.' Ik zie dat hij me probeert te intimideren, maar hij weet ook dat het niet zo snel zal lukken. Hij zucht en laat even zijn hoofd hangen voor hij weer doorgaat. Ik moet mezelf concentreren op zijn woorden om het te horen. Die ogen... 'Het spijt me', knarst hij eruit. Wát? 'Het spijt me voor gisteren', legt hij verder uit. Thoms knikt grijnzend naar me. Mijn blik zit vol verbazing en verstomming. Is dit een grap of zo?
'Wat zeg je?', sla ik er ademloos uit. Het klinkt echt als een hoopje lucht. Misschien heeft hij het niet eens gehoord. Er moet iets mis zijn met mijn bedrading, mijn mond spartelt nogal tegen.
'Ik zei toch dat ik het maar een keer ging zeggen', zegt hij simpelweg. Oh, ja, tuurlijk, het aardige momentje is over. Mij een zorg. Vince eet verder, mij geen aandacht meer gevend.
'Nou, was dat even gezellig!', kirt Thomas. Hij is even erg als de meisjes.
Het valt me opeens te binnen dat dit nog maar de eerste nacht was.
Oh nee. Wat wordt de rest dan niet.
Niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken... Ik knijp mijn ogen samen en laat de spieren pas weer los als ik weet dat ik gekalmeerd ben.
Maar met de verrassing als extra van Vince gaat het niet zo makkelijk.
Ook heertje Lagan begint aan zijn boterham. Wat ga ik nou eigenlijk doen?
Al de mensen zitten hier en weer naar de uitgang zoeken is hopeloos. Ik moet bij het team zien te raken dat buiten mag. Wanneer...
'Wanneer is de volgende jacht?', vraag ik ronduit. Vince verslikt zich even in zijn boterham en geeft me een sceptische blik. Die negeer ik.
De meisjes naast ons hebben niks van ons gesprek gehoord, die kwetteren vrolijk verder.
Misschien maar beter, anders hebben ze een nieuw onderwerp om het over te hebben vanavond. En ik ben bang dat ik er een deel zal van uitmaken.
'Ergens volgende week, denk ik, hoezo?' Thoms kijkt naar zijn half opgegeten boterham terwijl hij het zegt.
Ik haal mijn schouders op. 'Zomaar.'
