Meral ağlıyordu.
"Kardeşim ne oldu?"
Meral ağlamaktan konuşamıyordu.
"Hadi içeri geçin."
Koray hem sinirli hem üzgün görünüyordu. Meral ise bir yandan ağlıyor bir yandan kıpkırmızı olmuş gözlerini siliyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güney:"Kötü bir şey mi oldu?"
Koray:"Bizimkiler...."
"Söylediniz mi evlendiğinizi?"
Meral:"Keşke söylemeseydik." dedi hıçkırarak.
Koray Meral'e sarıldı. "Tamam sen üzülme. Ben halledeceğim her şeyi."
Eylül:"Ne dediler?"
Koray:"Bağırdılar çağırdılar ayrılmazsanız seni evlatlıktan reddederiz dediler. Hatta...."
"Hatta ne?"
Koray:"Annem... Meral'e vurmaya kalktı."
"Yuh!! Kim oluyor da bebim kardeşime vurmaya kalkıyor!!"
Koray:"Merak etme. Ben izin vermem zaten böyle bir şeye. Meral'i aldım kapıyı çarpıp çıktık."
Serkan:"Şimdi ne yapacaksınız?"
Koray:"Bilmiyorum... onlar sakinleşene kadar görüşmeyiz herhalde."
Meral'in yanına oturup elini tuttum. "Kardeşim ağlama artık. Her şey düzelecek."
Eylül:"Gel biraz hava alalım."
Üçümüz bahçeye çıktık. Meral ikimize birden sarılıp ağlıyordu.
Saçlarını okşadım. "Kardeşim ne olur ağlama artık."
Eylül:"Sen Meral'sin sana ağlamak yakışmıyor."
Meral:"Ya niye beni sevmiyorlar... Dü.. düşünsene Koray tutmasaydı o kadın bana vuracaktı..."
"Canım benim sen bunların hiçbirini haketmiyorsun."
İçeri geçtiğimizde Koray ayağa kalktı. "Meral gidelim mi artık?"
Meral:"Olur..."
Güney:"Burda kalın isterseniz."
Koray:"Sağol ama gidelim."
Serkan:"Eylül biz de kalkalım mı?"
Eylül:"Kalkalım."
"Otursaydınız biraz daha."
Eylül:"Yine görüşürüz canım."
*****
1 hafta sonra
Serkan ve Güney şirketteki işleri düzene sokmuşlardı. Meral ve Koray'ın durumunda bir değişiklik yoktu. Koray ailesiyle konuşmuyordu.
