"Eylül o küçük kız sensin "
Hayat gerçekten garip.Benden iki insanı kopardı bu hayat denilen şey.Ben bunun bana yapılmış bir haksızlık olduğunu düşünmüştüm hep.Diğerleri anne babasıyla parka gidebilirken, ben yanlizca yetimhanenin bahçesindeki o büyük ağacın altında oturur ağlardım.Onların bir sürü oyuncağı varken benim şimdiye kadar hiç oyuncağım olmamıştı.Onlar aile sevgisiyle yaşıyordu.Bir annenin sıcaklığıyla, kokusuyla ve bir babanın verdiği güven hissiyle büyüyorlardı.Yanlıs yaptıklarında onları uyaran aileleri vardı.Okula ilk başladıkları gün heyecanlarını aileleriyle paylaşıyorlardı.Yaz tatillerinde beraber tatile gidiyorlardı.Beraber yemek yiyor, fotoğraf çekiniyor, müzik dinliyorlardı.Ben ise bunların hiçbirini yaşayamadan ailemden koparılmıstım.Ben bunun bir haksızlık olduğunu düşünürken o çıktı karşıma.Sanki ailemle yaşayamadığım her şey için, bir babanın verdiği güven hissini benimde tatmam için bana bahşedilmiş bir ödül gibiydi.İşte demiştim, bu sefer olacak.Bu sefer bende mutlu olucam.Ama gelin görün ki hayat her zaman olduğu gibi bu seferde bana bir çelme taktı.Ve ben her zaman olduğu gibi bu seferde tepetaklak oldum.Öğrendim ki bana bahşedilen bu ödül aslında benim ailemi benden koparan kişi, hayatımın bombok olmasındaki suçlu, ailemin katili, benim hayatımın katili, yaşayamadığım binlerce duyguyu katleden kişi, ve benim ilk aşkım.
Peki şimdi ne olacak ? Ben şimdi ne yapmalıyım.Hayatımı mahveden, ailemi benden ayıran bu adama aşık olamam.Ne yapmalıyım ? O benim ailemin katili mi , yoksa benim aşık olduğum adam mı ?
"Eylül"
Gözlerindeki pişmanlığı hissedebiliyordum.Burada durmaya daha fazla devam edemezdim.Ona bir yanıt vermeden odamdan çıktım ve dış kapıya geldim.Deri ceketimi üzerime geçirip kapının kulpuna uzandım.Pesimde olduğunu hissedebiliyordum.Tam arkamda, okyanus mavisi gözlerini sırtıma dikmiş duruyordu.Kapının kulpunu açacağım sırada düşündüm.Son kez gözlerine bakmayı düşündüm.Çünkü bu kapıdan çıktığım saniyeden itibaren her şey değişecekti.O gözlere bir daha bakamayacak, onu bir daha göremeyecektim.
"Eylül gidemezsin" sesi az önce ağlamasına rağmen oldukça sertti.
Sinirlerime daha fazla hakim olamadım ve "İyi izle bak nasıl gidiyorum." diyerek kapıyı açtım.Ancak kapıyı açmamla, kapanması bir oldu.Sinirle arkamı döndüğümde Denizle yüzlerimizin bu kadar yakın olmasını hiç beklemiyordum.Gözlerini öylece dikmiş, bana bakarken ona bir yanıt veremedim.Kokusu burnuma dolarken bunun yanlış olduğunu düşündüm.Buna daha fazla dayanamayacağımı anladığımda ellerimi kaslı vücuduna koyup onu ittim.Tum gücümle itmeme rağmen yerinden hiç kımıldamamıştı.
"Çekil, gitmek istiyorum" dedim öfkeyle.
"Gidemezsin " sesi itiraz istemez gibi sertti.
"Sen kim olduğunu sanıyorsun ya. Gitmek istiyorum dedim.Beni burda zorla tutamazsın" diye bağırdım.
"Gerekirse zorla tutarım Eylül.Seni bıraktığım an bana düşman olan itler anında sana zarar verir.Dışarıda olman güvenli değil."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DENİZ KIZI
Teen FictionEylül ailesini daha küçük bir çocukken kaybetmiş ve 11 sene sevgiden yoksun bir şekilde yetimhanede yaşamıştır ve bu koskoca 11 senenin ardından artık reşit olduğu için yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştır... Bir yandan artık özgür olacağı fikri...
