DENİZ KIZI

BÖLÜM 1

İnsanlar ikiye ayrılır; daima kazananlar ve kaybetmeye mahkum olanlar.Ben hayata kazanarak başladığımı sanarken hayat bana en büyük hamlesiyle kaybettiğimi kanıtladı.Mükemmel bir aile, harika dostluklar ve iyi bir okulla başladığım hayatım yanlızca birkaç dakikada yok olabildi.

O geceden bana kalan tek şey acıydı.Henüz 7 yaşında küçük bir kızın gözlerinin önünde yok olan ailesi ve kalbinde hissettiği tarif edilemez acı..Ailemi kaybettiğim o gecenin ardından arkadaşlarım,okulum, sevdiklerim kısacası tüm hayatım yavaş yavaş ellerimden kayıp gitti.Her 7 yaşında ki kız gibi sıcacık evimde bebeklerimle oynayıp, annemin kollarında sevgi dolu bir hayat geçirmem gerekirken ben o soğuk yetimhane odasında her gece gözyaşlarımla yastığımı ıslatmaya mahkum oldum.

Hatırladığım kadarıyla o gün doğum günümdü.Annemlere beni havai fişek gösterisine götürmeleri için çok ısrar etmiştim.Onlarda ısrarlarıma dayanamayarak beni oraya götürmeye karar vermişlerdi.Öğleden sonra beni arabayla okuldan aldıktan sonra gösteri alanına götüreceklerdi.Ancak sarhoş bir sürücünün arabamıza çarpmasıyla tüm hayallerim yıkılmıştı.

O gün ailemin ölümünün tek sorumlusu bendim.Onlara bu kadar ısrar etmeseydim hala hayatta olabilirlerdi.Bir çok kişi benim yüzümden olmadığını söyleyip beni ikna etmeye çalışsada, ben kalbimdeki pişmanlığın ve acının ömrüm boyunca eksilmeceğini biliyordum.

O zamanlar pek akrabamız yokmuş.Olanlarda kimsesiz bir kızın sorumluluğunu üstlenmek istemedikleri için yetimhaneye gönderilmişim.

Yetimhanede geçirdiğim her gün kendimi daha da mutsuz hissederken Büşra ile tanışmıştım.Daima yanımda olup, beni hiç yanlız bırakmayan, hayatımda ki tek dostumdu Büşra.

O ise hayata 1-0 geride başlayanlardan.Ailesi bakacak durumda olmadıkları için doğar doğmaz yetimhane bahçesine bırakıp gitmişler.Bir insan nasıl bu kadar acımasız olabilir diye düşünmeden edemiyordum.Bir anlık zevkleri için bir insanın çocukluğunu ellerinden almışlardı.

Aslında Büşra bunların hiçbirine aldırmayıp, daima gülebilecek kadar güçlüydü.Ben ise bir o kadar güçsüz ve zayıftım.Hala ailemin yokluğuna alışamamış ancak kalbimde ki boşluğa alışmıştım.Alışmam gereken bir diğer şey ise yeni bir hayat olacaktı.

Artık reşit olduğum için yarın bu rutubet kokulu, karanlık ve soğuk yetimhaneden ayrılacaktım.Ne kadar buradan kurtulacağıma sevinsem de nereye gideceğim, ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.Otelde kalacak kadar param yoktu,Büşra dışında hiç arkadaşım olmamıştı,akrabam da olmadığına göre sanırım sokakta kalacaktım.Ah hala bu kokuşmuş yetimhaneye muhtaçsın Eylül Aydın.Hayır,hayır, hayır iç sesim şu anda saçmalıyor.Tabiki kalacak bir yer bulacağım.Bu yetimhane denilen lanet yere asla muhtaç değilim.

~~~

Sabah bazı evrak işlerini hallettikten sonra ve Büşra'yla ağlaştıktan sonra oradan ayrıldım.Bavulumla sokakta ilerlerken kendimi 11 sene sonra ilk defa bu kadar özgür hissettiğimi farkettim.Yapmak istediğim onlarca şey vardı.Ancak şuan onlar benim için ikinci plandaydı.Önce kalacak bir yer bulup hayatımı yavaş yavaş düzene sokmalıydım.