Siedem Dróg (mitologia słowiańska)

Swarożyc

~~Slavica Deos~~ 

Swarożyc to syn Swaroga i Dabogi. Błędnie uznawany za samego Swaroga, ale to bzdura, był tylko jego synem. Władca Słońca, który jest skazany na wieczne przemierzanie Nieboskłonu. Słowianie nazywali go: Panem Ognia Niebiańskiego, Panem Ognia Ofiarnego, Nosicielem Złotej Tarczy, Panem Miesięcy, Okiem Mitry i Waruny, Surją. Był bogiem ognia. U Redarów uznawano go nawet za bóstwo wojny.

Pewna historia opowiada jak Swaróg, żeby zadośćuczynić Dabie za gwałt jaki na niej wykonał (co oczywiście dobrze pamiętamy z poprzednich rozdziałów. Co jak co, ale z niego to było niezłe ziółko), odebrał Zwierciadło-Tarczę Perperunie i  rozdzielił ją na pół, czyli na Złotą Tarczę i Niebieskie Zwierciadło. Bardzo oryginalne nazwy. Dał Swarożycowi Tarczę, a  Zwierciadło Dabodze.

Jest nazywany bogiem żywiołów, ale jak już wiemy jego głównym atrybutem jest ogień. Stawiany jest on przez badaczy  w Szóstym Kręgu znanym inaczej Kręgiem Małych Żywiołów. Można znaleźć też wzmiankę o tym, że wcielał się w postać Znicza.

Promienie słoneczne, które nazywał pieszczotliwie skierkami pomagały mu w funkcji bóstwa. Przyjacielem jego był wężokształtny Złotysz, który był synem boga Bodnyjaka. Niestety zginął on podczas jednej z wojen. Pan Słońca strasznie to przeżył. Wiłowie użyczyli mu schronienia, aby nikt nie widział że Swarożyc płacze.

 Nie ma żadnych informacji na temat jego miłości, ale udało nam się znaleźć historię o niejakiej Sołnce, która go kochała. Mówi się, że wszystkie słoneczniki są jej potomkami, dlatego  zawsze obracają swoje głowy za słońcem, gdy ono w wędruje po niebiosach, bo darzą go takim samym uczuciem jak ich matka.

Kolejną ciekawą opowieścią jest legenda o walce Swarożyca z Chorsem.  Opowiada o tym jak Swaróg  panujący na niebie, będąc w podeszłym wieku postanowił przekazać władzę nad niebiosami swojemu synowi Swarożycowi, ale dobrym kandydatem był też Chors. Pomiędzy Swarożycem a Chorsem rozpętała się straszliwa wojna o panowanie na nieboskłonie. Mimo wysiłków obu bogów wojna nie przynosiła żadnego rozstrzygnięcia. Ani jeden z nich nie był w stanie pokonać rywala. Podczas wojny Ziemia straszliwie cierpiała z jej powodu, bo nie miał kto regularnie poruszać na niebie słońcem i księżycem. Panował więc jeden wielki chaos. Wreszcie po długotrwałych walkach obaj rywale uzgodnili pomiędzy sobą, że będą panować wspólnie. Swarożyc miał panować na niebie w dzień, będąc Bogiem Słońca. Chors przejmował natomiast władzę nad niebem w nocy jako Bóg Księżyca. Wojna ustała, a na Ziemi wszystko wróciło do starego porządku. 

Właściciel Złotej Tarczy zasłynął też w bitwie przy Gorejącym Kamieniu. Wojna zaczęła się od napadu na Łabędzicę Białą, dokonanego przez Orła Jarego, który rozdarł ją na strzępy. Białe pióra Łabędzicy poleciały na Welę, zaś kości utonęły w morzu. Zleciały się ptaki jakich nigdy nie widziano. Prawda miała swój pojedynek z niejaką Kriwdą. Prawda uciekła do nieba, a Kriwda schroniła się na ziemi. Pojawił się Żmij, który w swej brawurze postanowił walczyć ze Swarożycem. Zapomniał, że nasz bożek jest dużo potężniejszy od niego. Jak on mógł?! To zniewaga!  Władca Słońca przemienił się w Raroga, po czym rzucił się na wroga. Oczywiście wygrał. Jakżeby inaczej.