Siedem Dróg (mitologia słowiańska)

Chors

~~Slavica Deos~~ 

Związek Słowian ze starożytnymi Sarmatami w odległej przeszłości sprawił, że potomkowie obu tych ludów współdzielą ze sobą część pojęć z dziedziny religii i nauki. Badacze religii dawnych Słowian nie mają dziś wątpliwości na temat tego, że z irańskiego kręgu kulturowego zaczerpnęliśmy część naszych rodzimych wierzeń. Przykładem tego jest bóg Chors, który jest synem Białobogi i Czarnogłowa, a za żono-siostrę ma Chorsinę. Rządzi wiarą, krwią, tajemnicą  oraz uczuciami związanymi z gniewem. Bóg księżyca, nocy i ziemskich wód. Słowianie nazywali go  Panem Wiary i Tajemnicy, Władcą Ukrywania, Panem Wzburzenia i Księżyca oraz Królem Krwi. 

Chors jest najpłodniejszym spośród wszystkich bogów.  Miał najwięcej boskich potomków. Jego domeną jak i znakiem rozpoznawczym jest księżyc. Nie trudno się domyślić, prawda?  Chorsowie są związani z najdawniejszymi starożytnymi wzorcami wierzeniowymi czyli  z obrazami Księżyca i Krowy. Bęben ze skóry krowy według naszych przodków miał właściwość sprowadzania wielkiej mocy bojowej, takiej jaką posiadał sam Chors.

Jego oznaką władzy jest Srebrny Bęben z własnej skóry i Krakulica, a pomocnicami Czarcichy. Mamy dla was trochę makabryczny fakt: Chors posiadał niezwykłą potęgę na polu bitwy, lecz utracił ją będąc obdartym ze swojego naskórka i nazwanym Słońcem Nocy. Nasz bóg bardzo mocno przyjaźni się z Welesem. Zresztą kto by się tego nie spodziewał. Jest patronem dla wojowników a przynależnym mu miesiącem jest Listopad.

To tradycyjnie omówmy skąd mogła się wziąć nazwa tego bóstwa. Więc tak: powstania i znaczenia  imienia Chors badacze doszukują się w starożytnych językach bliskiego wschodu inaczej z terenów Iranu.  Sanskryckie ''hara" oznaczające ogień,  ma związek z uczuciami wywołującymi gniew nad jakimi panuje to bóstwo.  Aleksander Bruckners uważa jednak inaczej i pochodzenie imienia Władcy Krwi szuka w języku prasłowiańskim wywodząc je od słowa''wycharsły" oznaczającego ''wynędzniały", co może mieć związek z regularnym ubywaniem księżyca, bądź z jego nikłym blaskiem w stosunku do światła słonecznego lub też z mitem nawiązującym do utraty mocy bojowej jakiej doznał nasz bożek. Więc tak naprawdę, prawie nic nie wiadomo na temat jego imienia. Jeśli mamy być szczere, uważamy że wersja Aleksandra jest bardziej prawdopodobna, ale to już nasze zdanie. 

Jako bóstwu lunarnemu, przypisuje się bogowi księżyca władzę nad demonami wodnymi i nocnymi.  Nic dziwnego,  noc to czas działania złych demonów. Przez co pieczę nad nimi sprawować musi Chors,i właśnie dlatego ludzie z niejaką grozą podchodzili do jego boskiej postaci. Wierzenia ludu dobrze poświadczają, że światło księżyca jest dla nocnych demonów sygnałem do wzmożonej aktywności. Strach przed Chorsem niejednokrotnie mógł zgubić wędrowca, który nocną porą był zmuszony przemierzać świat. Niewykluczone jednak, że to właśnie dzięki Chorsowi czasem mógł on przetrwać ten ciężki czas.

 Ponadto ludowe mądrości twierdzą, że  ''ubywanie" księżyca spowodowane jest zjadaniem go przez wilki, co może łączyć Pana Wiary i Tajemnicy z tymi zwierzętami. Ów związek dodatkowo potęguje fakt, że czasami był on wyobrażany jako połączenie wilka i człowieka. W innej wersji przedstawiany jest jako wychudzony człowiek. Możliwe, że posiadał on obie te formy, które mógł dowolnie przybierać. Niektórzy uważają, że jest słowiańskim obojniakiem tak jak Jaryło. Była jeszcze jedna teoria dotycząca cyklu księżyca uznana przez Słowian, która mówi że księżyc na trzy dni chowa się do wody, by tam się odrodzić.

   Jak wiecie księżyc był ważny dla pogan tak samo jak i Słońce. Nazywano go "wszechwiedzącym". Zwracano uwagę na przykład by dokonywać zasiewów, strzyc włosów w okresie "wzrostu" księżyca, bowiem widziano w nim siłę odnawiającą i odradzającą, która ma wpływ na lepszy wzrost roślin, wzmocnienie i  inne tego typu sprawy.