I Think I Lost Her...

I Think I Lost Her... Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 8

P.O.V Luke Hemmings

Die avond lig ik alleen maar te twijfelen, had ik me moeten laten zoenen door Nienke? Of was het slim wat ik deed? Dronken mensen spreken wel altijd de waarheid. Maar Nienke sprak niet. Heb ik fout of goed gedaan? Zal ze ooit nog tegen me praten? Zal Nicolas haar vertellen dat ik haar heb thuis gebracht? Het is ondertussen al vijf uur s' nachts en ik slaap nog steeds niet, Calum, Ashton en  Micheal zijn vast al thuis nu. Hun liggen ook vast al heerlijk te slapen, was ik maar één van hun. Dan zou ik ook slapen inplaats te piekeren over Nienke, ik moet haar echt een keer vergeten! Maar hoe? Ik blijf toch altijd van haar houden, ik zal nooit meer iemand anders vinden. Nienke was de ware.

Wat kan ik nou doen om haar te vergeten? Misschien moet ik iemand het hele verhaal vertellen en mijn gevoel uiten. Maar aan wie kan ik dat vertellen? Ashton? Micheal? Of Calum? Calum is de juiste denk ik, hij zal vast wel luisteren. Vrienden staan toch dag en nacht voor elkaar klaar? Misschien is hij zelfs al wakker? Oké dat lijkt me onwaarschijnlijk aangezien het half zes is en Calum van uitslapen houdt.

Ik pak mijn telefoon en toets het nummer van Calum in, als de telefoon overgaat heb ik ineens geen flauw idee waarom ik hem bel. Wat moet ik in vredesnaam zeggen? De telefoon gaat nog en paar keer over en dan krijg ik zijn voicemail, 'Spreek maar iets in na de piep' zegt Calum. Ik lach stilletjes als ik Ashton piep hoor schreeuwen. Dan komt de echte piep:

'Heei Calum, kan je een keer langskomen vandaag? Ik wil je graag spreken over Nienke' spreek ik in de voicemail. Dan hang ik op en leg ik mijn telefoon weer op mijn nachtkastje. Calum die zou vanmiddag wel komen. Rustig loop ik naar beneden om even iets te eten, ik heb niet heel erg veel honger maar een bakje cornflakes gaat er denk ik nog wel in.

Beneden ga ik met mijn bakje cornflakes op de bank zitten, ik zet te tv aan en begin wat te zappen. Nergens is wat leuks op, ondertussen ben ik bij Nickelodeon aangekomen waar Spongebob op is. Nou ja, dat maar Spongebob kijken. Zo erg is dat nou ook weer niet. 

Ineens gaat de bel, dat is vast Calum. Ik ren naar de voordeur toe terwijl ik kijk hoelaat het is, 7 uur. Is dat niet iets te vroeg voor Calum? Ik gooi de voordeur open en wil Calum net begroeten als ik zie dat het niet Calum is die voor de deur staat. Verbaasd kijk ik haar aan, 'Kan ik even binnen komen?' vraagt ze me. Verbaasd knik, wat doet ze hier?

'Nienke wat doe je hier eigenlijk?' vraag ik als Nienke op de bank gaat zitten, ik ga tegenover haar zitten op een poef en kijk haar verbaasd aan. Ik druk snel de tv uit waarop Spongebob hard aan het lachen is. 'Ik kwam hier om je te bedanken... voor gisteravond.. Niet veel jongens zouden me uhm hebben, tja, thuisgebracht' stamelt Nienke, ik knik. 'Oké, het was niet heel erg om te doen hoor' zeg ik schor. Ik ben nog steeds verbaasd dat ze hier zit. 

Nienke buigt zich iets naar voren, automatisch doe ik met haar mee. Ik voel haar warme adem op mijn gezicht, ik zie dat ze enorme wallen onder haar ogen heeft en dat haar ogen ook dof staan. Ze heeft een slorderige knot gemaakt van haar haren en er zit nog een klein beetje mascara onder haar rechteroog. Ineens barst Nienke in tranen uit.

Ik ga snel naast haar zitten, ik neem haar voorzichtig in mijn armen. 'Wat is er?' vraag ik haar, Nienke antwoord niet. Ze verstopt haar hoofd in mijn trui, zachtjes begin ik over haar rug te wrijven. 'Wat is er aan de hand Nienke?' vraag ik nog een keer, weer krijg ik geen antwoord. Ze begint alleen maar harder te huilen, ineens wordt de kamerdeur opengegooid.

Nicolas. Nicolas kijkt me met een woedende blik aan, 'Wat heb je gedaan!' roept hij boos. 'Niks Nicolas, ze begon ineens te huilen' vertel ik rustig. Ondertussen blijf ik op Nienke 's rug wrijven, Nicolas blijft me boos aan kijken. 'Nienke wat heeft hij je aangedaan?' vraagt hij lief aan Nienke. Nienke gaat weer rechtop zitten en haalt haar hoofd weg van mijn trui. Mijn hele trui is natgeworden van de tranen, het maakt me niks uit. 

'Ik kan het niet meer!' roept Nienke ineens huilend, ik en Nicolas kijken haar beiden geschrokken aan. 'Wat kan je niet meer?' vraagt Nicolas bezorgd. Nienke blijft even stil en laat zich weer in mijn armen vallen, 'Ik kan niet meer zonder Luke' huilt ze. Bij mij beginnen de tranen ook over mijn wangen te lopen, 'Hoe bedoel je?' vraagt Nicolas. Ik sla mijn arm voorzichtig om Nienke heen.

'Ik luisterde gisteren naar een geluidsopname die Luke me had gestuurd nadat hij wegging van ons huis, ik besefte toen hoe zwaar ik het eigenlijk had zonder Luke. Ik wou hem zo graag terug, die avond kwam ik hem tegem. Ik had hem bijna gezoend maar Luke hield me tegen, ik snapte er niks van. Later begreep ik pas dat hij het vast deed omdat ik dronken was. Ik wist toen echt weer hoeveel ik wel niet van hem houd en dat ik helemaal niet zonder hem kan' snikt Nienke, ik kijk haar verbaasd aan. 'Je houdt nog van me?' vraag ik haar aarzelend, Nienke knikt.

Nicolas kijkt veel minder blij, 'Mag ik die geluidsopname eens horen?' vraagt hij nors. Ik knik en pak mijn telefoon...

{A/N} Aaaaaaah stomme Wattpad, ik had het hoofdstuk af en toen was alles ineens weg :( ! Belachelijk! Het is nu dan ook iets korter en het heeft een soort mini cliffhanger :)

xNienkeHemmings