>>>>> ~ READ ~ <<<<<
Dit is mijn allereerste verhaal dus het begin is niet zo goed geschreven maar na de eerste vijf chapters wordt het beter!
x Imbellem
————————————————————————
Ik verberg mijn gezicht voor mijn handen en duik zwijgend in elkaar. Er gaat een rilling door mijn ruggengraat en voel dat mijn hart snel gaat, te snel.
Mijn moeder pakt mijn paardenstaart vast en trekt het naar achter waardoor ik achterover val. Ze geeft een klap op mijn gezicht en voel al de striemen ontstaan. Ik voel mijn wang bonken en ik krijg een sterkere trilling die ik van top tot teen voel.
Het doet vreselijk veel pijn.
Ik wil de pijn er uit jammeren, huilen en schreeuwen.
Maar dat doe ik niet. Stilletjes blijf ik zitten.
Ze duwt me tegen de muur en ik word geslagen en geschopt. Ze pakt mijn arm stevig vast. Er gaat een felle kreet uit mijn mond. Auw. Niet daar. Ik voel de twee wonden bij mijn arm open gaan van gistere . Ik heb mezelf gisteren pijn gedaan want, ik was verdrietig. Waarom?
Omdat ik gister Minhyun zag met een ander meisje. Hij lachte naar haar, zij lachte terug. Minhyun zat aan haar haren en het meisje blooste. Het leek net een koppel. Ik had de neiging om naar het meisje te rennen, haar te slaan, schoppen, en weer te slaan totdat ze dood neerviel. Wat zou ik het fijn hebben gevonden als al haar bloed uit haar lichaam zou stromen.
Wacht.
Waarom denk ik nu daaraan? Het enige waar ik nu aan moet denken is om me moeder rustig te krijgen. Ik probeer om niet te huilen, want dat maakt haar om mij nog meer te slaan. Oh god, het doet zo'n pijn, maar de pijn is niet te vergelijken met gisteren. Oh Minhyun. Ik snik en snotter.
Minhyun,
De jongen waar ik al 365 dagen verliefd op ben.
De jongen met mooie donkere ogen waar ik dagen, maanden, jaren naar kan kijken.
De jongen met de zwartste haren die neigen naar blauw in de zon.
De jongen met een moedervlek onder zijn oog.
Een jongen die mij niet kent.
Minhyun,
Minhyun. Hij is zo cool. Hoe hij mensen in elkaar slaat maakt me opgewonden. Ik heb hem een paar keer dingen zien stelen, zo knap van hem dat hij het durft. Hij brengt soms mensen thuis maar die komen nooit meer terug. Ik vraag me soms af waarom.
Minhyun steekt altijd met zijn brede schouders boven de mensen uit. Zijn verjaardag is op 23 februari en hij is 20 jaar oud. Hij woont in zijn eentje in een dode wijk. Althans, voor mijn gevoel is het dood aangezien ik nooit iemand in die wijk zie lopen. Familie blijft voor mij onbekend.
Minhyun heeft héle donkere ogen. Hij heeft volle lippen met een lichtroze kleur en heeft een wipneusje. Zijn wenkbrauwen en wimpers zijn zo lang en vol waar elke meisje een moord op zou doen.
Maar,
Hij is van mij.
Ik kijk elke dag naar zijn social media. Wie hij allemaal volgt, en wie allemaal hem volgen. Elke tweet, elke foto, ik kan er uren naar kijken. Wanneer mensen reageren op zijn foto's word ik jaloers. Zo jaloers dat ik elke dag wens dat ze dood neervielen want,
Hij is van mij.
Minhyun, ik hou zo erg van hem. Wat zou ik nou doen als hij niet bestond? Ik denk de hele dag aan hem, ik kan maar aan hem denken. Wanneer ik wakker wordt en wanneer ik slaap. Ik wil dat hij me omhelst, zoent, en me aanraakt. Ik zal alles doen voor Minhyun ook al moet ik iets kapot maken, stelen, of zelfs iemand vermoorden.
Ik. Zal. Het. Doen.
Nu zou je denken dat ik geobsedeerd aan hem ben,
Maar,
Dit is gewoon liefde.
JE LEEST
Obsession
General FictionHij pakt mijn nek stevig vast terwijl ik afgeleid word door zijn donkere ogen. Soyeon heeft een grote crush op een wrede jongen. Minhyun. Hij is gewelddadig en heeft een sadistische karakter. Minhyun vindt het geweldig om mensen te zien die pijn lij...
