obsession

- 10 - You failed

'Oke?' vraagt Minhyun terwijl hij mijn gezicht streelt.

Ik knik.

Ik kijk naar de oude man die met moeite naar voren probeert te komen met zijn rollatoe. Ik kijk droevig naar hem. Hoe kan ik nou zo'n verschrikkelijk iets bij zo'n onschuldige man doen..

Minhyun geeft me een por in mijn zij en kijk me fronsend aan. 'Ga je nog wat doen of niet, we spelen geen verstoppertje.' Hij laat een geïrriteerde zucht. 'J-ja,' zeg ik knikkend. Ik kijk nog steeds naar de opa die met zijn korte benen vooruit probeert te komen. Naarmate hij dichterbij komt geeft Minhyun me een duw. Geschokt kijk ik hem aan. 'Ga nu, voordat ik me verveeld raak.' Ik laat een plukje achter mijn oor glijden terwijl mijn ogen de lopende man volgen.

Blijf sterk, dit kan je, pieker ik tegen mezelf. Ik moet mijn loyaliteit en liefde nogmaals tonen aan Minhyun. Als ik geslaagd ben voor deze missie, dan zou ik mijzelf niet nogmaals moeten bewijzen toch?

Ik begin snelle stappen naar de opa te zetten.

Ik ben zo dichtbij dat er nog maar een paar meter tussen ons vandaan is. De oude man heeft me nog niet opgemerkt en vlug draai ik me om naar Minhyun. Vanuit de verte kan ik zien dat zijn ogen op mij rusten. Nerveus kijk ik weer weg. Hij blijft me maar in de gaten houden. Pff.

Ik loop met trillende benen naar de man toe. Het enige wat ik hoef te doen is om zijn tas pakken. Zo moeilijk is het toch niet? Zo'n man is bovendien veel te zwak om actie te ondernemen.

De opa haalt zijn hoofd op. Zijn ogen stralen vriendelijkheid uit en doorboren de mijne. Mijn blik wordt droevig wanneer ik het zie en bijna wil ik het niet meer doen.

'Is er wat aan de hand, mevrouw?' zegt de man met een schorre stem. Zijn handen zijn aan het trillen en hij krijgt een vriendelijke glimlach. Het doet zo'n pijn.

Vlug ren ik naar hem toe en ruk het tas uit zijn handen. Ik draai me om en ren zo snel als ik kan, terwijl mijn hart tekeer gaat. Adrenaline stroomt over mijn lichaam heen. Ik struikel over mijn voeten en val plat op de grond.

Ik sta op en hoor dat de opa nog naar me schreeuwt met zijn schorre stem dat op het eind uitslaat.

Sorry.

Minhyun rent naar de bosjes en ik ren achter hem aan.

We blijven een paar seconden rennen totdat Minhyun stopt en tegen een boom gaat leunen.

Ik ben als een gek aan het hijgen en geef de tas aan Minhyun. Minhyun kijkt me woedt aan met zijn kille ogen. 'Je was veel te langzaam, het enige wat je hoefde te doen is zijn tas pakken, en zelfs dat vond je lastig!'

'S-sorry,' zeg ik beschamend. Minhyun zucht. 'Laat maar zitten, ik wist al dat het zo af zou lopen.'

Ik staar pijnlijk naar de grond en probeer de tranen te onderdrukken. Ik word rood van schaamte. Langzaam ga ik met mijn hand langs zijn arm. 'Het spijt me echt, ik beloof.. dat ik het beter zal doen,' zeg ik verdrietig. 'Raak me niet aan!' snauwt Minhyun en hij trekt zijn
arm weg.

Minhyun graast in de tas en pakt een portemonnee waarna hij de tas weggooit. 'Wow, er zit nog redelijk wat geld in zijn portemonnee. Ben je toch een beetje dankbaar.' Minyun klopt de bladeren van zijn hoodie af. 'Oh, alsjeblieft..'

'Goed, ik heb nog wat zaken te doen en ik wil dat je me absoluut niet volgt,' vertelt Minhyun me met serieuze ogen. Ik knik. 'Mooi zo.' Minhyun aait over mijn hoofd en doet een paar stappen naar achter. 'Vergeet niet om een andere weg te nemen want ik weet zeker dat die oude rotzak daar nog rondhangt, oké?' Minhyun kijkt me diep in mijn ogen aan 'Maar neem ook echte de andere weg want.. ik wil niet dat er wat met je gebeurt. Ga dus ook naar huis toe en nergens anders!' beveelt hij.
Minhyun draait zich om en doet zijn capuchon op en binnen mum van tijd is hij verdwenen.

Ik krijg een kleine glimlach door het gedachte dat Minyun bezorgd om me is. Ik vraag me nou wel af, zou ik succesvol mijn loyaliteit hebben aangetoond vandaag? Ik hoop dat ik niet nogmaals iets verschrikkelijks moet doen.

Ik doe wat Minhyun zegt en besluit om direct naar huis te gaan. Ik heb sluipend mijn fiets gepakt en Minhyun had gelijk, die man was daar nog steeds. Nu ik de opa weer zie, neemt mijn schuldgevoel af. Minhyun was me namelijk erg dankbaar. Ik beloof tegen me zelf dat ik het in de toekomst veel beter ga doen.

Ik mag Minhyun absoluut niet weer teleurstellen.

Wanneer ik gearriveerd ben parkeer ik mijn fiets voor onze deur. Het valt me op dat er een luxe auto voor ons huis staat. Een Mercedes CLE63, lees ik. Dat is apart, ik ben nog nooit zo'n auto in onze achterstandswijk tegengekomen.

Terwijl ik de deur open doe hoor ik allerlei geluiden van de woonkamer komen. Ik hoor zware stemmen en de stem van mijn moeder. Het zou vast wel de tv zijn.
Net wanneer ik de woonkamer binnen wil lopen hoor ik mijn moeder lachen.

Ik loop de woonkamer in en het eerste wat me opvalt is dat er twee vreemde gasten aan tafel zitten met mijn moeder. Alle drie de gezichten branden direct op mij en hebben allemaal dezelfde blik–verbazing. Mijn moeder had wel de meest extreme gezichtsuitdrukking. Ik kon aan haar ogen zien dat er vuur sputterde. Haar handen had ze onder de tafel stevig gebald.

Ik bestudeer de gasten en zie een man hoogtens de 50 met bruine haren die naar achteren gestyled zijn met gel. Hij heeft een ivoorkleurige huid. Daarnaast zie ik een jongen met herkenbare krullen. Hij heeft net als zijn vader een ivoorkleurige huid, maar wat mij het meest opvalt zijn z'n smaragd groene ogen die ik nog vanochtend heb bekeken.

De mond van de jongen valt open wanneer hij me ziet en hij maakt zijn ogen wijd open waardoor ik nu verschillende groene tinten in zijn ogen opmerk.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen.

Het is Noah.

Noah is in mijn huis samen met zijn vader.