Obsession

- 12 - My hero

Ik krijg een harde klap op mijn gezicht. Mijn wang wordt gloeiend heet en bonkt met mijn hartslag mee. Ik zet mijn hand voor de plek waar ze me heeft geslagen en kijk angstig naar de grond.

Help me, fluister ik.

Ik adem trillend in en uit en staar naar mijn handen die niet meer kunnen stoppen met bibberen. Ik krijg al snel de tweede mep in mijn gezicht, op mijn linkerwang. Elke schelwoord wordt in mijn gezicht gesputtert. Ze trekt aan mijn haren en ik val achterover waarbij er een schreeuw uit mijn mond gaat. Hijgend haal ik mijn hoofd op en krijg vochtige ogen. 'M-mam laten we a-alsjeblieft er over.. p-praten,' smeek ik tegen haar maar mijn moeder luistert niet en geeft een harde beuk in mijn buik. Ik buk, maak mezelf klein, en begin te hoesten en mijn maag vormt één grote knoop. Ik houd mijn handen voor m'n gezicht om mijn gezicht te beschermen. 'Ik wil er verdomme niet over praten. Waarom moest je nou naar huis komen, hij mocht niet weten dat ik een dochter heb!' Ik word op de grond gegooid en ze schopt me tegen mijn benen, armen en overal, 'hoe meer ik er aan denk hoe gefrusteerder ik word,' vervolgt ze.

Tranen stromen door mijn wangen en het enige wat ik kan doen is huilen. Ik ben inderdaad zo nutteloos voor iédereen. Iedereen haat me, en net wanneer ik had gedacht dat mijn moeder en Minhyun van mij begonnen te houden moet ik het alijd verpesten. Dit doet zo'n pijn aan mijn hart. Het voelt alsof mijn hart gestoken wordt door duizenden naaldjes.

Iedereen haat me en ik, haat mezelf.

'Ik had een perfecte plan gemaakt, ik zou met mijn nieuwe geliefde verhuizen naar zijn prachtige huis en jou achter laten zodat ik je nooit meer hoefde te zien. Noóit meer. Maar helaas heb je het verpest en zit ik nu voor de rest van mijn leven met jou opgescheept,' snauwt ze. Elk woord komt als een klap voor mijn gezicht en ik zweer het je, de woorden doen meer pijn dan de klappen.  'Sterf alsjeblieft, sterf en je zou me een grote plezier doen, niet alleen voor mij maar voor iedereen.'

'M-mam het s-spijt me, echt waar,' zeg ik met een gezicht vol tranen. Ze begint me weer te slaan en voel dat mijn hele lichaam bont en blauw wordt. Er ontstaat een brok in mijn keel en er kan geen gil uit mijn mond komen omdat het overal pijn doet. Ademhalen gaat moeizaam en mijn oogleden beginnen zwaar aan te voelen. Ik stok in mijn eigen speeksel en wil de pijn er uit huilen en schreeuwen maar mond blijft aan elkaar plakken. Ik wil mezelf beschermen tegen de klappen en zelfs vluchten maar het lijkt alsof mijn lichaam verdoofd is.

Er stroomt bloed over mijn neus en ik wil nièt weten hoe mijn gezicht er uitziet. Mijn hele lichaam heeft een zeurende pijn maar ik blijf tegen de vloer aangedrukt stilletjes liggen. Elke ademhaling zorgt ervoor dat mijn ribkassen geprikkeld worden met een hevige steek.

De deur draait rondjes en ik zie dat er drie moeders ontstaan. De licht flitst alle kanten op en het wordt langzaam zwart voor mijn ogen.

Mijn oren spitsen open wanneer ik een geluid hoor dat zich constant afspeelt. Er komt een zwarte schaduw voor de deuren te staan die aan het dansen zijn. De geluid wordt vervolgt met harde bonken die de hele gang vult. De constante geluid begint zich weer te laten horen en laat zich dit keer langer hoorbaar maken. Mijn hersenen hebben nog net de energie om erachter te komen wat het geluid was. Het was de deurbel.

En er stond iemand voor de deur.

Mijn moeder haalt haar hoofd op en wenkt zich daarna naar mij toe. Ik kijk met gesplete ogen naar die van haar en haar ogen spuwen nog steeds woede. Ze pakt mijn arm beet en sleurt me naar de kapstokkenkast. Er schiet een felle steek in mijn arm en zachtjes komt er een kreun uit mijn mond. Langzaam kom ik overeind en ga zitten met mijn knieën gevouwen. 'Blijf hier,' zegt mijn moeder streng. Met mijn mouwen veeg ik m'n tranen weg dat er voor zorgt dat mijn hele mouw nat wordt en bloedresten achterlaat. Ik snik en kijk toe hoe mijn moeder zenuwachtig een vestje aandoet.