obsession

- 12 - My hero

Ik krijg een harde klap op mijn gezicht. Mijn wang wordt direct gloeiend heet en bonkt met mijn hartslag mee. Ik zet mijn hand op de plek waar ze me heeft geslagen en kijk angstig naar de grond. Herinneringen van mijn jeugd komen als een speer mijn hoofd binnen. Help me, fluister ik.

Ik staar naar mijn handen die niet meer kunnen stoppen met bibberen. Ik krijg al snel de tweede mep op mijn gezicht. Elk schelwoord wordt in mijn gezicht gesputterd. Ze trekt aan mijn haren waardoor ik achterover val waarbij er een schreeuw uit mijn mond verlaat. Hyperventilerend haal ik mijn hoofd op en krijg tranend ogen. 'M-mam laten we alsjeblieft er over.. praten,' smeek ik. Ze negeert me en geeft een schop in mijn buik. Ik krimp ineen en houd mij handen op mikn buik. Ik wil mezelf verdedigen, maar zij is veel te sterk. Mijn maag vormt een grote knoop.
'Ik wil er verdomme niet over praten. Waarom moest je nou naar huis komen? Hij mocht niet weten dat ik een dochter had!' 'Hoe meer ik er aan denk hoe gefrusteerder ik word,' vervolgt ze. Ze geeft mij nog een schop in mijn zij.

Tranen stromen over mijn wangen heen. Ik ben inderdaad zo nutteloos voor iédereen. Iedereen haat me. Dit doet zo'n pijn aan mijn hart. Het voelt alsof mijn hart gestoken wordt door duizenden naalden.

Iedereen haat me en ik, haat mezelf.

'Ik had een perfecte plan gemaakt, ik zou met mijn nieuwe geliefde verhuizen naar zijn prachtig huis en jou achter laten zodat ik je nooit meer hoefde te zien. Noóit meer. Maar helaas heb je het verpest en zit ik nu voor de rest van mijn leven met jou opgescheept,' snauwt ze. Elk woord komt als een klap in mijn gezicht. Ik zweer het, de woorden doen meer pijn dan de klappen.  'Sterf alsjeblieft, sterf en je zou me een grote plezier doen, niet alleen voor mij maar voor iedereen.'

'Mam het spijt me, echt waar!' zeg ik jankend. Ze pakt mij van mijn haren vast en beukt mijn hoofd tegen de muur. Ik schreeuw de pijn er uit. Ze is zo sterk. Ik voel mij weer het klein meisje die nooit haarzelf kon verdedigen tegen de klappen van haar moeder. Ik voel me weer het klein, zwak meisje.

Ik leun tegen de muur aan en probeer het huilen te stoppen. Ik herinner me nog van het verleden dat mijn moeder nog gefrustreerder werd als ik ging huilen.

Ik snik zachtjes. Ik voel me licht worden in het hoofd. De klap in mijn hoofd kwam te hard binnen.

Mijn oren spitsen open wanneer ik de deurbel hoor. Iemand staat voor de deur.

Mijn moeder haalt haar hoofd op en wenkt zich daarna naar mij toe. Ze pakt mijn arm beet en sleurt me naar de kapstokkast. Er schiet een felle steek in mijn arm en zachtjes komt er een kreun uit mijn mond. 'Blijf hier,' beveelt mijn moeder streng. Ik snik zachtjes en kijk toe hoe mijn moeder zenuwachtig een vestje aandoet.

Ik hoor mijn moeder's gemompel en zuchtend doet ze de deur open. Het fascineert mij enorm hoe ze zo snel kan veranderen. Wanneer de deur opengaat probeer ik me zo stil mogelijk te houden. Ik had namelijk echt geen zin om weer klappen te ontvangen.
'Hallo?' vraagt mijn moeder. Ik spits mijn oren zodra de persoon voor de deur teruggroet. De stem klonk zo herkenbaar en verwarmend.

'Wie ben je en wat kom je hier doen?' vraagt mijn moeder. Ik hoor de persoon zuchten terwijl hij een stap naar binnen zet. Tussen de jassen door probeer ik te kijken wie het is. Mijn ogen worden groot zodra ik de persoon voor de deur zie. Mijn mond valt open.

Minhyun.

Wat doet Minhyun hier en hoe weet hij nou dat ik hier woon? Ik heb hem nooit verteld waar ik woonde. Hij zou me toch niet hebben achtervolgd? Mijn ogen fonkelen en ik houd mijn hand voor m'n mond om niet te gillen.

'Ik ben Seoyon's vriend,' vertelt hij terwijl hij tegen de muur leunt en zijn handen in zijn zak stopt.

Vriendje?!

Mijn moeder kijkt hem wonderlijk aan en kruist haar armen. 'Vriend?' grinnikt mijn moeder.

'Ja dat klopt. Ik kom haar ophalen,' zegt Minhyun met rollende ogen. Mijn moeder doet haar best om haar lach in te houden. Ze haalt een lok uit haar gezicht en kijkt Minhyun recht in de ogen aan. 'Laat me niet lachen alsjeblieft, ze is hier niet!' sputtert ze lachend eruit.

'Ik zit hier niet te lullen, en weet je zeker dat ze hier niet is? Ik hoorde namelijk net haar gehuil en geschreeuw.' Mijn moeder fronst met haar wenkbrauwen. 'Dan heb je het verkeerd gehoord want ze is hier echt niet,' ze zet haar hand voor de deurknop, 'kan je dus nu gewoon ophoepelen?' vervolgt ze.

'Nee.' Mijn moeder probeert de deur dicht te douwen maar Minhyun houdt zijn voet ervoor en duwt de deur open. 'Waar denkt je dat je mee bezig bent!' snauwt ze. 'Ik wil gewoon Seoyon meenemen,' zegt hij. Ik merk in zijn stem dat hij geagiteerder wordt.

'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat Seoyon hier niet is, jij achterlijk kind,' snatert ze. Minhyun pakt mijn moeder stevig van haar t-shirt beet. Hij tilt haar met één hand op. Mijn moeder's voeten vliegen in de lucht. Ze trappelt met haar benen en schreeuwt: 'Laat me los, ik ga je vermoorden!'

'Houd je bek voordat ik jou eerst neersteek, begrijp je dat?' bromt Minhyun. Hij kijkt mijn moeder intimiderend in haar ogen aan. Mijn moeder valt stil.

'Ik weet dondersgoed dat ze hier is. Seoyon, kan je je laten zien alsjeblieft?' vraagt hij terwijl hij om zich heen kijkt.

Ik zie mijn moeder trappelen en een paar groffe woorden zeggen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik moet hier snel wegwezen.

Ik sta voorzichtig op. Bij het opstaan word ik licht in mijn hoofd. Ik houd vlug de kast vast om niet neer te vallen. Met knikkende benen zet ik een stap naar voren. Minhyun laat mijn moeder los waardoor ze op de grond valt en komt mijn kant op.

Mijn moeder's mond valt open. Ze is sprakeloos geworden. Ik voel Minhyun's ogen op mij rusten bij elke beweging die ik maak. 'Soyeon, laten we gaan.' Hij steekt zijn hand uit en even twijfel ik om het aan te nemen. Ik draai mijn hoofd naar mijn moeder toe die nog steeds versteld is. Ik pak zijn hand vast en hij knijpt er zachtjes in.

Mijn ogen fonkelen en ik maak kleine sprongetjes in mijn lichaam. Mijn mondhoeken krullen omhoog en Minhyun smijt de deur voor mijn moeder's gezicht dicht.