Obsession

- 13 - Tired

Mijn mondhoeken krullen een beetje omhoog en Minhyun loopt naar de deur toe en smijt de deur dicht.

Ik leun tegen Minhyun's arm aan en samen proberen we gehaast weg te lopen. Je wilt natuurlijk niet dat mijn moeder Minhyun gaat tegenhouden. We lopen geluidloos tot het einde van de straat. Het doet pijn, mijn lichaam. Met trillende benen probeer ik een paar stappen naar voren te zetten maar helaas mislukt het en struikel ik over mijn benen heen, waardoor Minhyun vlug mijn armen vasthoudt. 'Je bent veel te traag, dit gaat niet lukken zo,' zegt ie waarna hij me optilt en ik mijn armen om zijn nek doe. Normaal gesproken zou ik zowat sterven om dit moment maar m'n hersenen zijn daar te kapot voor. Het doet overal zeer en ik begin hevig adem te halen. Elke lichaamsdeel klopt en het lijkt wel alsof er elektrische schokjes door mijn lichaam heen gaan. Het doet zo'n pijn als ik ademhaal waardoor ik zelfs probeer om bijna geen adem meer te halen. Langzaam, maar wel vlot wordt het donkerder voor mijn ogen. Ik val in een diepe slaap.

Er schijnt felle licht op mijn ogen waardoor ik met moeite mijn ogen open krijg. Met half knijpende ogen probeer ik op te staan maar deins al gauw terug vanwege het gebonk van mijn hoofd. Ik doe mijn ogen weer dicht en ga weer liggen. Wat een vreselijke hoofdpijn. Als Minhyun er niet was geweest zou ik waarschijnlijk in een coma gebracht worden door mijn moeder.

Wacht even. Minhyun?

Als een speer sta ik op waarbij ik de hoofdpijn negeer. Er is nog steeds felle licht waardoor ik met gespleten ogen om me heen kijk. Ik ben in Minhyun's huis!? Ik neem een diepe lucht en word omringd door Minhyun's vertrouwde geur. Ik vergeet alle pijn en leed. Ik zie dat ik in zijn woonkamer ben en dat ik onbewust een deken van me heb geslagen. Hij had een deken over me heen gedaan? Wat lief.

Maar, waar is Minhyun? Zou ik wel weer in zijn huis mogen rondneuzen? Vast wel toch? Hij heeft mij immers zelf meegenomen naar zijn huis.

Ik besluit om dit keer de details goed op me te nemen. De kelder ga ik wel overslaan, ik zou niet weer willen weten wat daar beneden zich bevindt. De vorige keer was er een lijk. Door dit gedachte begin ik te kokhalzen en grijp gauw de eerst gevonden tafel om mijn evenwicht niet te verliezen. Soyeon, Soyeon, Soyeon. Haal die verdomme gedachtes uit je hoofd. Ik haal een aantal keer diep adem en loop vlug naar de keuken waarna ik een glaasje water pak. Ik drink de gehele glas leeg en begin langzamerhand weer bij te komen. Na het drinken begint mijn maag enorm te knorren. Ik hou mijn handen tegen mijn buik aan. Mijn hongersgevoel begint de gedachtes die ik net had te overheersen. Wanneer heb ik voor het laatst toch gegeten? Ik zie van verte dat er een spiegel hangt bij de badkamer. Ik zie mijn reflectie en schrik van het uitzicht. Ik loop naar de spiegel toe om mijzelf beter te bekijken.

Fijn. Ik heb weer een rode brandende plek op mijn gezicht die zich binnen een paar dagen zal ontwikkelen tot een blauwe plek. Ik zucht. Ik zie er niet uit. Ik ben zo bleek vanwege het slecht eten en slapen. Mijn haar, wenkbrauwen en ogen zijn zo donker in tegenstelling tot mijn huid. Het contrast is te overheersend. Ik heb geen kleur in mijn wangen. Mijn volle lippen zijn het enige wat nog een beetje kleur brengt in mijn ronde, bleke gezicht. Ik ben nog blij dat ik wat vet heb in mijn wangen. Dit camoufleert mijn slanke lichaam dat zich onder mijn wijde kleding bevindt. Mijn haar is een grote rommel geworden na het krijgen van de klappen. Ik probeer mijn haren te ontklitten met mijn vingers. Ik maak mijn handen vochtig en ga een aantal keer door mijn haren heen. Mijn haren raken net niet mijn kont aan nu. Ik veeg de bloedresten van mijn gezicht af. Ik kijk nu weer naar de spiegel en zie weer een andere vrouw vergeleken met de monster die ik een paar minuten geleden zag. Zo, dat ziet er nu beter uit. Hiermee zou ik iets meer indruk kunnen maken op Minhyun. Echter is de kans groot dat die plan mislukt door de kleding die ik aanheb. De kleding heeft vlekken en accentueert totaal niet mijn lichaam. Er is ook bijna niks om te accentueren. Mijn vrouwelijke delen zijn echter aan de volle kant ten opzichte van mijn slanke armen en lange benen. Daarnaast zijn mijn heupen een hoop wijder dan mijn taille.

Ik loop weer naar de woonkamer en ga zitten op de bank. Ik kijk naar de klok en ik zie dat het 19:30 is. De laatste keer dat ik naar de klok keek was het 15:00, toen mijn moeder met haar nieuwe vriend was. Na het krijgen van de klappen van mijn moeder kon ik de gebeurtenissen erna niet zo goed meer herinneren. Mijn buik begint weer te knorren. Dit keer is het zo hard dat het pijn doet aan mijn buik. Ik probeer voorzichtig weer te liggen. Normaal gesproken zou dit de gelukkigste dag van mijn leven worden. Ik werd gered door Minhyun en naar zijn huis gebracht. Maar ik heb nu zo'n honger en tegelijkertijd zoveel slaap dat ik nergens meer aan kan denken. Ik besluit weer te liggen, krul mijn lichaam en doe de deken stevig om me heen. Het ruikt naar Minhyun. Het geeft mij een fijn gevoel en lichte vlinders razen over mijn buik. Ik betrap mezelf met een kleine glimlach.

Ik voel mijn ogen zwaarder worden. Ik probeer een aantal keren mijn ogen te openen totdat ik de kracht er niet meer voor heb. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap.

Ik hoor van de verte voetstappen komen maar negeer deze. De voetstappen komen dichterbij en het felle licht wordt nu geblokkeerd door een duistere, lange schim. "Wakker worden, slaapkop." zegt de schim langzaam met een zware stem. Het is een bekende stem.

Het is Minhyun.