obsession

- 3 - He likes me too

'Waarom ben je weer terug?'

Ik word vastgepakt bij m'n nek, maar reageer er niet meer op. Ik krijg namelijk weer een goede dosis van mijn favoriete drug.

Ik sluit mijn ogen en voel de warmte van Minhyun. Stop alsjeblieft niet. Ik heb niet eens in de gaten dat ik ademloos aan het worden ben.

'Je bent hier half aan het dood gaan, en je reageert nog steeds niet!' schreeuwt hij. Hij wordt nog bozer en pakt m'n nek steviger vast. Ik kan hem alleen maar aankijken maar zie dat hij hierdoor nog gefrusteerder wordt.

Wat moet ik doen dan? Smeken om hem te laten stoppen?

Maar het voelt zo fijn.

'Fuck dit, je bent eng.' en hij laat me los. Ik begin volop te hoesten en te kuchen. Ik kom er nu pas achter dat ik de hele tijd ademloos was. Werd ik nou ademloos door zijn aantrekkelijkheid?

'Luister wie ben je, en wat is je probleem?!' schreeuwt Minhyun. Wauw, hij schreeuwt weer, ik word gek.

Ik kan mijn ogen niet meer van hem weghouden. Hij komt dichter naar me toe en pakt mijn t-shirt beet. 'Ga je nog steeds niet antwoorden verdomme?!' snauwt hij weer, recht in mijn gezicht.

'I-ik ben S-soyeon.' zeg ik zacht terwijl ik erachter kom dat ik zojuist mijn naam tegen hem heb gezegd. My God.

Minhyun verstijft zich. Hij kijkt mij diep in mijn ogen, alsof ik iets ongelooflijks heb gezegd. "Wat is je achternaam?" vraagt hij, met vergrote ogen. "Lee." zeg ik.

"Soyeon Lee.". mompelt hij fronsend.

'Soyeon, al maanden heb ik het gevoel dat ik steeds bekeken wordt. Ik zag regelmatig zelfs een creepy girl achter een boom zitten. Zeg alsjeblieft niet dat jij het al die tijd was, freak.'

Wat? Wacht, heeft Minhyun al maanden in de gaten dat ik er altijd was? Bij hem? Dus ik ben soortvan altijd bij hem geweest!

Ik had geen idee..

'Uhm i-ik weet niet wa-'

'Je hebt me al die maanden gestalkt om het later aan de politie te vertellen en om mij in de cel te gooien zeker!' snatert Minhyun.

Wat?

Ik heb je al die maanden gevolgd omdat ik verliefd op je ben. Minhyun, ik wil er niet eens aan denken om jou in de cel te zien.

'Nee tuurlijk nie-!'

Voordat ik mijn zin af kan maken loopt hij richting de deur toe. Net wanneer hij de deur dicht wil smijten, sputter ik iets uit, iets wat ik niet mocht zeggen.

'Minhyun ik vind je leuk!'

'Ik vind je al een jaar lang leuk, en i-ik was inderdaad degene die je heeft gevolgd, het spijt me!'

Het wordt even stil, zo stil dat ik de vogels kan horen lopen. Zo stil dat ik de bladeren hoor die naar beneden vallen. Maar Minhyun begint te lachen, en lacht harder. Hij blijft zo'n minuut lang doorlachen. Heb ik nou iets doms gezegd?

Hij gaat zitten en staart vooruit zich.

Minhyun, hij is nu zo dicht bij mij dat ik dacht dat dit alleen mogelijk was in mijn dromen. Ik ben zo zo zo blij, dit is de beste dag uit mijn hele leven. Ik wil dat de tijd gaat bevriezen, zodat ik mijn hele leven lang zo dicht bij hem kan zijn.