obsession

- 16 - mystery

Ik word langzaam wakker van een vervelende steek die mij te binnen schiet. Ik kreun. Voorzichtig ga ik zitten op de bank. Ik wrijf in mijn ogen en kijk verward om me heen. Is Minhyun nou weer plotseling verdwenen? En, waar komt die steek toch vandaan?

Ineens schieten de herinneringen van gisternacht met Minhyun bij me te binnen. Ik word vuurrood. Ik kijk naar mijn heupen en zie Minhyun's handafdrukken. Ik moet giechelen bij het denken aan gisternacht. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Ik heb nog nooit meegemaakt dat hij me zo graag wilde. Ik bijt op mijn lip. Hij maakt me elke dag steeds gekker.

Ik trek mijn nieuwe kleding aan die Minhyun voor me heeft gekocht. Ik kijk naar de tafeltje die voor de bank stat. Ik zie een doos met een kaart erop. Ik pak de kaart en draai hem om: 'Ik heb het ontbijt voor je klaargelegd, eet het maar gauw op, dikzak'.

Mijn mondhoeken krullen omhoog. Ik heb gewoon een handgeschreven notitie van Minhyun gekregen. Ik stop het snel in mijn zak zodat ik dit mee naar huis kan nemen. Nooit in mijn leven dat ik dit weg zou gooien. Hehe.

Ik eet twee verse croissantjes op. Ik heb nog nooit zo goed achter elkaar gegeten. Meestal at ik één goede maaltijd in een week waarna ik de rest van de dagen de resten ervan at.

'Je gezicht is zo sexy'. 'Je lichaam is zo lekker'. 'Ik wist niet dat je zo mooi was'.

Ik stik in mijn croissant. Ik word gek van het denken aan de dingen die Minhyun tegen mij zei. Het lijkt wel alsof Minhyun net zo verliefd op mij is geworden als ik op hem.

Ik ben klaar met eten. Ik ruim de afval op en loop weer terug naar de woonkamer. Wanneer zou Minhyun toch terug zijn?

Ik heb de tweede verdieping nog steeds niet kunnen zien. Zou ik erheen mogen? Ik ben zo benieuwd naar het bed waar hij elke dag op slaapt. Hij zou vast al met 20 verschillende vrouwen seks hebben gehad in dat bed.
Ugh. Ik krijg een vervelend gevoel bij het hebben van dat gedachte. Ik haat het dat andere vrouwen hem eerder hebben aangeraakt dan ik. Als ik die vrouwen nou is zou zien..

Het is maar goed ook dat ik ze niet zie. Ik zou misschien een moord kunnen plegen.

Mijn nieuwsgierigheid bereikt het hoogtepunt en ik besluit om naar boven te lopen. Ik neem voorzichtig de trap. Hij kraakt bij elke trede. Aangekomen bij de tweede verdieping zie ik maar één kamer. Dat zou vast zijn kamer zijn. Ik doe ongeduldig de deur open en een geur van vanille en Minhyun stormt naar buiten. Ik neem de geur goed tot me op. Daar is het weer, die vanille geur.

Ik kijk rond en zie een nette opgemaakte kamer. Het valt me op dat Minhyun erg netjes is in tegenstelling tot ik. Ik moet zeggen dat zijn huis er best saai uitziet. Zijn huis bevat de basis, maar het mist gewoon wat decoraties om het levendiger te maken. Hij mist eigenlijk gewoon een vrouw in zijn leven.

Ik rommel in zijn nachtkastjes maar het is bijna helemaal leeg. Ik ben teleurgesteld dat ik Minhyun niet beter kan leren kennen door het kijken naar zijn huis. Ik denk dat ik met hem moet praten om meer te weten over hem.

Maar, hij praat zo weinig. Ik weet niet of het mijn schuld is, maar één ding wat ik wel weet is dat het lijkt alsof hij communicatie probeert te vermijden. We praten beiden kortaf. Bij mij komt het door mijn zenuwachtigheid. Maar waardoor komt het bij hem?

Ik kom er nu achter dat ik bijna niks over hem weet, ondanks ik al een jaar lang een crush op hem heb. Ik heb hem dagelijks vanuit een verte bekeken, maar dat was het ook wel. Hij is inactief op social media en ik heb hem nooit buiten zijn wijk zien rondlopen. Ik word verdrietig van het gedachte dat ik pas bij het eerste puzzelstukje van de 500 ben. Ik wil Minhyun zo graag beter leren kennen. Althans, bepaalde dingen zou ik voor nu wel graag willen overslaan, zoals de moord op het meisje. Ik ril.

Ik besluit om door zijn kledingkast rond te neuzen. Ik open zijn kast en je raad het al, het zijn bijna alleen maar zwarte kleren. Het staat hem echter heel sexy. Ik ga langs een aantal kledinghangers en stopt bij een hoodie. Het is de hoodie die hij aanhad toen ik hem voor het eerst zag. Ik haal hem uit de hanger en verberg mijn gezicht in de hoodie.

Minhyun is de enigste persoon die mij ooit liefde en geluk heeft laten voelen. Ik kan me niet herinneren dat ik deze gevoelens heb ervaren voordat ik hem had leren kennen. Mijn ogen beginnen te tranen. Soms vraag ik me af wat ik mensen, en al helemaal mijn moeder, heb aangedaan waardoor ik geen liefde mocht ervaren.

'Omdat ik mezelf herken in jou.'. Ik vraag me af wat Minhyun gisteren hiermee bedoelde. Is hij ook altijd alleen geweest in het leven? Maar, hij is zo aantrekkelijk en heeft een populaire persona. Hoe kan zijn situatie vergeleken worden met die van mij? Ik heb geen tragische leven gehad, maar ik ben zowat mijn hele leven eenzaam, stil en alles behalve 'populair en gewaardeerd' geweest. Ik ga zitten op de vloer en begraaf nog steeds mijn gezicht in zijn zachte hoodie.

Mijn gedachtes worden onderbroken als Minhyun de kamer binnenstormt. Hij is buiten adem en heeft een geschrokken blik, alsof hij me zojuist dood heeft gevonden. Ik kijk hem verward aan. Shit. Ik hoop niet dat hij woest is geworden omdat ik in zijn kamer ben. Ik voel mijn hart razen. Ik verbreek de oogcontact en bekijk mijn handen die vastgeklemd zijn aan zijn hoodie. Misschien is hij boos omdat ik aan zijn hoodie heb gezeten? Soyeon, waarom doe je weer iets doms. Hij begon eindelijk van je te houden. Minhyun zet een paar stappen richting mijn kant op. Ik voel mijn ziel bijna mijn lichaam verlaten.

'Wat is er.. aan de hand?' vraag ik aarzelend.