obsession

- 8 - Don't kill me

'Dacht je nou echt dat ik je in leven zou houden?'

Hij kijkt me met een grote grijns en emotieloze ogen aan, alsof hij me nu al probeert te vermoorden met zijn blik.

Konden blikken maar doden, dan zou ik geen pijn hoeven lijden. Ik staar naar de mes die hij stevig vast heeft. Het lijk erop dat hij me zo snel mogelijk wil doorboren.

Ik begin te hyperventileren terwijl Minhyun mijn kant op loopt.

Ik wil smeken, huilen, wanhopig doen om niet vermoord te worden, maar mijn lippen blijven volledig vastgeplakt aan elkaar. Ik ben volledig bevroren en het enige waar ik aan kan denken is de pijn die ik straks zal voelen.

Ik ga zometeen net zo lelijk als die vrouw eindigen.

Ik knijp hard in mijn ogen en ben voorbereid om over een paar seconden tot minuten vermoord te worden door iemand.

Door mijn crush.

Het is niet een vreemde, oude man die me gaat vemoorden, of mijn moeder. Het is Minhyun. Mijn crush. De jongen waar ik al een jaar lang van houd. Ik ga zo sterven voor hém, door hém.

Minhyun mag mij vermoorden.

Ik hoor voetstappen die naar mijn rug toe gaan. Hij staat nu achter me. Zonder dat ik in de gaten heb stromen tranen door mijn wangen heen. Kleine plukjes haar plakken vast aan mijn gezicht. Ondanks dat ik mijzelf gerust probeer te stellen dat het Minhyun is die mij vermoord, kan ik mijn natuurlijke instinct om te overleven hiermee niet tot rust brengen.

Ik heb mijn ogen nu zachtjes dicht, en denk aan mijn afgelopen leven. Ik denk aan mijn moeder die voortaan alleen moet leven.

Ik voel de scherpe punt van de mes zachtjes in mijn rug prikken waardoor ik een kippenvel van top tot teen voel.

Terwijl ik mijn handen stevig gebald heb, beginnen mijn armen wat losser te voelen. Ik adem plosteling een diepe lucht in doordat het vrijer onder mijn ribben is geworden.

Het touw is losgemaakt.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik niet een droom aan het ervaren ben tijdens mijn stervensfase.

Minhyun komt weer voor mijn zicht staan en kijk hem verbaasd aan, met tranende ogen. Ik veeg met trillende handen mijn tranen weg.

'Hoelang ga je me nog aankijken, ga je nog opstaan of wat?'

Ik luister vlug naar hem om zijn mood niet te verpesten waardoor hij zich toch weer bedenkt. 'Volg me.' beveelt hij. Ik volg netjes achter hem aan, terwijl ik ondertussen mijn kracht in mijn benen terug probeer te krijgen.

Waarom heeft hij me niet vermoord?

Is het misschien omdat hij toch interesse in me heeft?

Ik ben zó opgelucht.

We gaan naar boven en het eerste wat ik opmerk is hoe benauwd het net in die kelder was. De zuurstof komt als een klap in mijn gezicht binnen. Ik adem een aantal keer diep in en uit, en word gevuld met zuurstof en Minhyun's geur.

Zijn vertrouwde geur.

Minhyun gaat naar de woonkamer en hij ploft gelijk op de bank. Hij zit op de plek waar ik in slaap was gevallen.

Hij gaat een aantal keer met zijn handen door zijn haren heen om het netter te maken. Door zijn zwarte outfit valt zijn olijfkleurige huid extra op. Mijn ogen blijven als twee magneten op Minhyun hangen. Ik moet hem nu beter in de gaten houden voor het geval dat hij weer met een verassing komt. Ik krijg een koude rilling door me heen.

Ik blijf voor de deur staan en Minhyun kijkt naar de afstandsbediening dat voor de tv staat. 'Geef de afstandsbediening,' zegt hij terwijl hij ernaar wijst.

Ik pak de afstandsbediening en geef het aan Minhyun zonder hem aan te kijken. Hij doet de tv aan waarna hij naar het Netflixicoontje gaat. Ik loop weer terug naar de deur.

'U-uh moet ik n-nu weggaan?' vraag ik stotterend.

'Nee.'

Sprakeloos kijk ik hem aan. Wat denkt hij wel?! Ik voel dat mijn wangen beginnen op te warmen. Ik krijg een vreemd gevoel in mijn buik, lichte vlinders. Ik laat mijn opwinding echter niet tonen.

Ik weet niet wat ik moet doen. Zou ik gewoon blijven staan of op de bank gaan zitten? Ik kies voor het laatste.

Ik sluip langzaam naar de bank en ga op het hoekje van de bank zitten. Minhyun's voeten kunnen me net nièt aanraken. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wie zei dat je hier mocht zitten, ga van mijn bank af,' zegt Minhyun terwijl hij me een kleine duwtje geeft met zijn voet. 'Oh, sorry,' zeg ik neerslachtig. Ik besluit om op de zachte, zwarte tapijt te zitten. Ik krijg een schaamtelijk gevoel omdat ik zomaar op zijn bank ging zitten. Ugh.

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Minhyun mij aanstaart met een vragend gezichtsuitdrukking. Het ziet er naar uit dat hij zich afvraagt waarom ik hem zo gehoorzaam en zijn karakter accepteer. Ik zeg je toch Minhyun, ik houd van je. Maar, je wil me maar nooit geloven. Zenuwachtig speel ik met mijn vingers doordat ik mij nog steeds bekeken voel.

'Seoyon, kom is dichterbij.'

Ik kijk hem vragend aan.

Ik schuif een beetje naar hem toe.

'Dichterbij.'

Ik schuif nog meer naar hem toe totdat ik zijn benen raak.

Hij ploft neer op de grond en komt naast me zitten. Minhyun pakt mijn hand en geeft een kus op mijn pols. Daarna gaat hij met z'n handen over mijn hoofd heen en begint hij het zachtjes te aaien. Ik voel elke haartje op mijn lichaam omhoog gaan. Ik voel een opgewonden raas door mijn lichaam gaan, maar tegelijkertijd maakt dit fijn gevoel mij enorm ontspannen. Ik haal mijn gezicht een beetje op en kijk een paar seconden naar zijn gezicht. Net wanneer ik weg wil kijken pakt hij mijn kin stevig vast waardoor mijn gezicht nu naar hem gericht is.

'H-huh?' vraag ik zacht. 'Sst, niet praten.' zegt hij met een lage stem.

Minhyun tilt mijn kin op en brengt zijn hoofd naar mij toe. Hij laat zijn lippen plakken op die van mij.

Hij zoent me, alweer.

Ik voel weer zijn zachte, volle lippen. Het voelt warmer en hij zoent me niet zo agressief zoals de vorige keer. Minhyun aait mijn haren terwijl hij me aan het zoenen is. Mijn hart slaat een slag over vanwege de opwinding.

Dit is het prettigste wat ik ooit heb gevoeld.

Ik voel voor het eerst hoe het is om gehouden van te worden, liefde te krijgen. Ik wil dat dit nooit stopt. Ik wil dit gevoel nooit kwijt. Ik pak zijn gezicht vast met dit gedachte en begin hem heviger te zoenen.

Ik wil meer van dit gevoel.

We blijven zo'n minuten elkaar zoenen waardoor onze lippen volledig samensmelten totdat Minhyun mijn voorhoofd naar achteren duwt. Ondanks dat er een klein afstand tussen ons is gecreëerd, blijft het speeksel van onze mond elkaar verbonden houden.
Hij staart naar mijn vuurrode gezicht. Ik wil niet dat hij stopt.

'Wow, je gezicht is zo rood,' zegt Minhyun grinnikend.

Ik kijk hem verliefd aan.

Minhyun maakt me elke dag steeds gekker. Hoe vaker hij mij zoent, hoe verliefder ik op hem word. Ik wil meer van hem. Ik wil meer van hem voelen, weten en hebben.

Ik houd zo erg van hem.