Obsession

- 11 - You're not okay

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en wrijf mijn ogen hevig waardoor het rood wordt.

Maar zelfs nadat ik hard in mijn ogen gewreven had zag ik nog steeds Mark.

Mark was in mijn huis samen met zijn vader.

'Uhm, en jij bent..?' vraagt de man aarzelend met tien kilo gel in z'n haar. Ik kijk naar de man, naar mijn moeder en dan weer naar Mark. Dit blijf ik een paar keer herhalen. Mijn moeder's ogen lijken wel uit haar oogkassen te vallen doordat ze zo kwaad kijkt. 'Ik.. ik ben Soyeon,' zeg ik hakkelend. Ik slik en kijk naar de grond. De man kijkt mijn moeder vragend aan en mijn moeder's gezicht verandert al snel naar die van een vriendelijke vrouw en laat geen spoor zien van hoe verschrikkelijk en walgelijk ze kan zijn.

'Finn ben je soms vergeten dat ik een dochter.. had!' Ze glimlacht nogal ongemakkelijk. Ze kijkt me aan en maakt een gebaar dat ik naar haar toe moet komen. 'Soyeon, kom is gezellig zitten schat!' zegt ze weer heel enthousiast. Ik knik en kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan dat waarschijnlijk mijn haarlijn kunnen raken. Nerveus loop ik naar de tafel en met trillende handen schuif ik een stoel en ga tegenover Mark zitten. Ik voel me zo bekeken dat ik niet eens durf op te kijken. Ik voel de inspanning van mijn moeder en kijk heel langzaam naar haar. Ze heeft een strakke glimlach en haar aderen spatten uit haar nek. Ik begin een beetje te bibberen want mijn moeder is kwaad, woedend, en wild: van binnen.

'Dat was ik inderdaad vergeten, denk ik, ook al herinner ik me niet zo goed dat je dat ooit tegen me zei, maar goed. Leuk je te onmoeten Soyeon! Ik ben Finn en dit is mijn zoon Mark!' Zijn lichtgroene stralen en ik knik nerveus naar hem. Ik kijk naar Mark en hij geeft me een kleine glimlach. Mark's hoofd draait zich naar zijn vader waardoor je zijn enorm opvallende kaaklijn kan zien. 'Mark, stel je is voor aan Soyeon,' fluistert hij hoorbaar. Mark's lippen vormen een streep. 'We zitten eigenlijk.. in dezelfde klas pap,' zegt ie met een lage stem. Zijn vader kijkt me verrast aan. 'Oh, wat leuk! En kunnen jullie een beetje opschieten met elkaar?' Zijn ogen gaan van Mark naar die van mij en blijven bij mij hangen. We kijken elkaar aan en maken een vlugge knik. 'Dat is mooi,' hij vouwt zijn handen en kijkt weer naar mijn moeder. 'Soyeon ik ben hier gekomen met mijn zoon omdat ik graag ergens over wou praten,' zegt hij serieus. Hij pakt mijn moeder's hand vast en knijpt er zachtjes in. 'Het zit zo, je moeder en ik.. vinden elkaar erg leuk.' Beide gezichten kijken elkaar liefdevol aan. Mijn mond valt open en ik kijk ze verbaasd aan. 'Dus.. we willen graag binnenkort dat jullie bij ons komen verhuizen.'

Wat?

Nee, nee. Zeg niet dat dit waar is. 'M-mam is dat waar?' vraag ik paniekerig. 'Ja, het is waar, Soyeon.' zegt mijn moeder met blote tanden.

'Zoals je kan zien Soyeon, is de huis waar jullie wonen, en jullie omstandigheden niet zo goed. En dus zou het veel beter zijn als jullie bij ons komen wonen. Maar natuurlijk kan ik dat zomaar niet bepalen, dus ik vraag me af.. of je het goed zou vinden?' Hij blijft me aankijken en bestudeert me van top tot teen. Iedereen wacht op een antwoord maar ik kan niet antwoorden, want ik ben versteend en mijn mond blijft aan elkaar plakken. Nee, ik vind het niet goed, ik vind het een verschrikkelijk idee. Ik mag Mark en zijn vader niet, en zij willen dat ik naar hun huis kom wonen. Nee, nee en nog is nee. Ik wil gewoon hier blijven, met mijn moeder. Ookal zou deze huis in een vuilnisbelt veranderen, ik wil niet ergens anders wonen. De enige plek waar ik het niet erg zou vinden is dan wel Minhyun's huis, maar dat zou hij nooit toestaan.

Dit is zo dom.

'Ik v-vind het geen slechte idee..' zeg ik ontkennend. De man krijgt een kleine glimlach en zegt: 'Ik ben erg blij om dat te horen.' Ik maak een langzame knik en Mark kijkt me met grote ogen aan.