Obsession

- 4 - Thank you

'Minhyun, ik zal alles doen wat je zegt!' sputter ik er uit. Ik kijk verdrietig naar hem, maar ik zie dat hij me niet serieus neemt.
'Ik zal alles doen, echt waar!'
Ik krijg vochtige ogen en ik voel een traan uit m'n oog komen.

'Echt alles bedoel je?' vraagt Minhyun serieus.

Ik knik trots.

Op dat moment had ik niet in de gaten dat ik de domste fout had gemaakt.

Ik zie dat Minhyun een grote grijns krijgt, zo groot dat je al z'n tanden kan zien. Hij kijkt weg en begint te lachen maar stopt al snel wanneer hij me aankijkt. Ik kijk verbaasd naar hem.
Dit was niet als een grap bedoeld! Kon hij aan mijn gezicht niet zien dat ik bloedserieus was? Minhyun komt dichter naar mij toe. Al snel voel ik dat mijn hart sneller begint te kloppen. Gaat hij me alweer zoenen? Of gaat hij me dit keer omhelzen? Een geur van vanille en zweet ruik ik. Ik durf hem niet aan te kijken want dan kan hij me rode gezicht zien dat net zo rood is geworden als een sappige rode appel.

Minhyun pakt m'n arm vast en duwt me. Zijn ogen worden groot en ik zie een beetje slaap aan z'n linkeroog. Zijn ogen lijken net twee zwarte pupillen. Zo zwart is het. Zijn haren wapperen door de hevige lucht die opeens opkomt. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de wolken donkerder aan het worden zijn. Het gaat regenen. Ik kijk Minhyun geschokt aan. Hij heeft me zo net geduwd, maar waarom? Hij vindt me leuk maar alsnog duwt hij me. Of is dit wat verliefde stelletjes doen? Is dit normaal?

'Sonyeon, rot op voordat ik je dood neersla. Heb je dat begrepen?' schreeuwt hij.

Ik zie aderen in zijn nek ontstaan. Het is donkerblauw en ik zie dat zijn aderen groter worden. Het ziet er adembenemend uit.

Ik krijg een rilling die ik in mijn hele lichaam voel, het is niet omdat het kouder begint te worden. Maar het is door Minhyun. Hij gaat me doodslaan als ik nu niet weg ga. Hij gaat me vermoorden, en dat wil ik niet. Ik wil niet vergeten wat hij net bij me deed. Zijn zachte lippen op de mijne, het gevoel dat door mijn lichaam raasde, mijn hart dat zo snel klopte dat het niet eens meer te tellen is. Nee ik wil het niet vergeten, ik wil niet dood.

Ik draai me om en begin weg te rennen. Ik kan de afstand voelen die groter wordt tussen mij en Minhyun. Terwijl we een paar seconden geleden, net maar een paar centimeters van elkaar afstonden, was het nu meer dan een paar meters. Ik voel een grote leegte in mijn lichaam, ik wil weer naar hem toe. Ik wil voor altijd bij hem zijn.

Terwijl ik weer wegdroomde botste ik tegen mijn fiets aan. Ik pakte mijn fiets en reed zo snel als ik kon zonder achterom te kijken.

Ik wil niet dood. Ik wil niet dood. Ik wil niet verdwijnen zoals de andere mensen die naar zijn huis toegingen. Ik wil niet dat hij me gaat vermoorden. Ik wil dat hij me gaat zoenen, en zelfs meer dan alleen zoenen. Ik wil dat ik speciaal word voor Minhyun, net als dat hij al jaren speciaal voor mij is. Met mijn dunne, pianovingers zit ik weer aan m'n schrale lippen. De warmte die ik net bij m'n handen en lippen had is al vrijwel verdwenen. De wondje op me lip die net opengesprongen is, is net gestopt met bloeden. Met m'n vingers voel ik dat het een best grote wondje is. Het gaat wel lang duren voordat het waarschijnlijk geheeld is. Het is maar goed ook, want wanneer ik naar het wondje kijk ga ik nooit mijn zoen met Minhyun vergeten. Minhyun heeft me gezoend terwijl ik kapotte lippen had. Ik had een week lang niet gedoucht, en ik had mijn kleding aan van vier dagen oud. Maar alsnog zoende hij me. Hij klaagde niet, hij keek niet vies zoals de andere mensen.

Minhyun was zo aardig.

Ik voel een paar druppels op mijn gezicht komen. Ik kijk naar de lucht en ik zie letterlijk grijze wolken waar het op sommige wolken naar donkergrijs neigen. Ik merk dat het al best donker is geworden. Ik begin opeens zenuwachtig te worden. Hoelang was ik net bij Minhyun? Maar een paar minuutjes toch?