obsession

- 9 - My first mission

Ik word wakker in mijn warme bed dat normaal gesproken ijskoud aan voelt. De laatste tijd word ik wakker met een heerlijke uitgerust gevoel, terwijl ik normaal altijd met rugpijn wakker werd doordat het bed nooit lekker zat.

Dit gevoel dat ik de laatste tijd heb wanneer ik wakker word, dat ik elke dag weer verlang naar een nieuwe dag, dat ik zo ongeduldig ben om weer te kunnen slapen voor een nieuwe dag, is niet zomaar uit de lucht gevallen.

De reden dat ik elke keer weer verlang naar een nieuwe dag komt door Minhyun.

Nadat ik naar zijn huis ben gegaan en heb laten tonen dat ik ook van de échte Minhyun houd, is alles veranderd.

Ik bezoek al een aantal dagen zijn huis. Wanneer ik langskom lijkt hij vaak ongeïnteresseerd, maar diep van binnen weet ik zeker dat hij net als ik, ook naar mij verlangt.

Telkens wanneer ik hem bezoek zoent hij me. Laatst ging hij tijdens het zoenen een plukje van mijn haar om zijn vinger wikkelen. Zo lief.

Ik sta op en strek mijn armen zo ver als ik kan. Ik doe de deur open en plotseling schiet er een zin wat mijn moeder gisteren in mijn hoofd stampte.

'Ga niet uit je kamer totdat ik het zeg.'

Van mijn moeder moest ik gisteren binnen blijven en mocht ik absoluut niét uit mijn kamer. Mijn moeder kwam met een man thuis en ze had blijkbaar 'zaken' te doen. Als ik toch naar buiten ging zweerde ze dat ze mij dan zou vermoorden.

Ik wilde niet doodgaan, nu niet. Niet wanneer Minhyun van mij begint te houden.

Ik verlaat toch mijn kamer aangezien ik geen sporen van die man hoor.

Ik ga naar beneden terwijl ik om me heen kijk om m'n moeder te spotten. Ik wrijf in mijn ogen maar ze is nergens te bekennen.

Mooi.

Ik kan nu gerust ontbijten.

Ik doe snel een broodje in mijn mond en sprint naar buiten.

Ik pak mijn fiets. Ik neem de pad naar school. Ik zucht. Vandaag zal ik een halve dag op school spenderen in plaats van bij Minhyun. Ik beloof het je Minhyun, binnenkort stop ik met school om de rest van mijn leven met jou te kunnen spenderen.

Ik ga naar lokaal 303 en zit op mijn vaste plek, achterin het hoekje. We gaan vandaag weer verder aan onze opdracht.

Ik kijk op en zie iedereen in een groepje zitten. Zeven groepjes in totaal. Ik zie meisjes giechelen en lachen. Ik kijk naar een andere groepje, maar daar is hetzelfde verhaal. En ik ben hier, alleen. Heel soms vraag ik me af  hoe het is om een vriendin te hebben.

Ik zucht.

Ik graas in mijn tas en pak mijn schriftje. Ik begin gelijk aan mijn opdracht te zitten. Noah komt stilletjes naast me zitten en zegt geen woord tegen me. We kijken elkaar niet aan. Er begint een ongemakkelijke wolk te hangen tussen ons.

Ik schraap mijn keel en Noah haalt gelijk zijn hoofd op. 'U-uhm als ik klaar ben dan.. kan ik je wel.. helpen,' zeg ik zacht, hopend dat hij me goed heeft verstaan.

'Oké.'

Ik knik nerveus en ga weer aan het werk. Het valt me op dat Noah nogal rustig is.

'Soyeon..' zegt hij twijfelend, terwijl hij me aankijkt. Het valt me nu pas op dat hij groene ogen heeft en lange wimpers waar elke vrouw een moord op zou doen. Zijn krullen bewegen bij elke beweging. Het bedekt lichtjes zijn strakke kaaklijn. Noah heeft een rechte, scherpe neus. Zijn lippen zijn echter dunner dan die van Minhyun. Hij is nogal, knap, valt me op. Maar, niet zo knap als mijn Minhyun.

'J-ja?' vraag ik verbaasd. Mark gaat met zijn handen door zijn haren heen waardoor zijn bruine krullen bewegen. 'Sorry.. van wat er gebeurd is donderdag, ik weet niet of je verdrietig bent maar het was niet zo netjes van mij en m'n vrienden.'

Ik kijk hem versteld aan. Waar moet ik verdrietig om zijn? Denkt hij dat zo iets kleins mij kan raken na wat ik meegemaakt heb? Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. Noah is zo schattig en naïef. Ik vraag me af of hij überhaupt wel weet dat ik drie jaar ouder dan hem ben.
'Het geeft niet.. ik was eigenlijk niet verdrietig, en ik vond.. het niet erg.'

'Mooi,' hij krijgt een brede grijns en krabt aan zijn oor.

Zo schattig. Ik zou hem nu op een vriendschappelijke manier een dikke knuffel aan hem willen geven. Bovendien zien die krullen er ook zo aantrekkelijk uit. Ik heb de neiging om met mijn handen wild door zijn haren te gaan om er een rommel van te maken.

De bel gaat.

Ik sta vlug op en pak mijn tas in. Net wanneer ik weg wil gaan roept Noah mijn naam. Ik draai me om. 'Ja?' Hij kijkt me alweer aan met zijn smaragd groene ogen. 'Doei, Soyeon.' zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op en krijg een brede lach op mijn gezicht. 'Doei.' zeg ik met een bijna onopmerkbare zwaai. Hij glimlacht terug naar me.

Het is 14:30 en mijn school is afgelopen. Ik raas de school uit waardoor ik per ongeluk tegen iemand aan bots. 'Ben je blind of wat?' hoor ik iemand geïrriteerd zeggen. 'Sorry.'

Ik pak mijn fiets en fiets richting het sushirestaurant omdat ik vandaag moet werken. Nee, naar Minhyun ga ik nog niet heen. Ik laat een diepe zucht doordat ik pas om 23:00 Minhyun weer kan zien.

Ik ben bezweet en dood op. Ik mocht van de kok een aantal resten van de sushi eten. Ik heb california rolls, tempura ebi rolls en een aantal zalm nigiri's gekregen. Ik verslind al het eten in een tijdsperiode van 15 minuten. Het is verukkelijk.

Ik ben klaar met mijn dienst. Ik zeg de collega's gedag en sprint het restaurant uit. Ik kon eindelijk Minhyun weer bezoeken. Ik stap op mijn fiets en een opwindend gevoel raast door mijn lichaam. Ik heb Minhyun's liefde gemist.

Door het weer ben ik niet in staat om snel naar Minhyun te gaan. Er is veel tegenwind waardoor ik harder moet trappen om vooruit te komen. Ik laat een geirriteerde zucht.

Ik stap af doordat ik besluit om de rest van de route lopend af te maken. Ik hoefde nog maar 10 minuten te lopen. Ik kon dat nog wel volhouden.

Aangekomen bij zijn wijk zie ik van verte een vreemde man met capuchon tegen een paal leunen. Hij draait zich om na het horen van mijn stappen en staart me intens aan. Ik kan zijn gezicht niet zien. Ik slik. Laat ik maar snel langs hem heen lopen. Wanneer ik dichter bij die man ben neem ik snellere stappen zonder oogcontact te maken.

Ik kijk naar links en zie in de verte een oude opa lopen. Pfieuw, ik ben toch niet alleen.

Wanneer ik net langs de man wil lopen, word ik tegengehouden door hem.

Mijn hart begint sneller te kloppen en mijn onderlip begint te trillen. Ik adem sneller in en uit en kijk langzaam op.

Zijn ogen zijn heel kil. De man kijkt me neutraal en diep aan. Ik knijp in mijn ogen om zijn gezicht beter te kunnen bekijken. Het is Minhyun.

'Seoyon, ik had je precies nodig.' Hij pakt mijn arm beet en sleurt me mee naar een bankje. Mijn gezicht wordt vuurrood. 'Minhyun.. we gaan het toch niet hier doen..'

'Waar heb jij het in godsnaam over? Vandaag ga je me helpen met iets leuks. Ik ben benieuwd of je er capabel voor bent. Daarnaast ben ik wel nieuwsgierig of je mij echt kan gehoorzamen met alles.'

Ik kijk hem vragend aan. 'Het is niet al te moeilijk, omdat je het waarschijnlijk voor het eerst doet.' zegt hij met een knipoog op het eind.

Oh God. Door die knipoog boeit het me niet meer waar die 'missie' over gaat. Je mocht mij hier ook wel neuken eigenlijk, Minhyun.

Ik knik trots naar hem.

'Mooi, zie je die oude man daar.' Hij wijst naar de oude opa die ik net zag. Minhyun fluistert in mijn oor wat ik moet doen, maar word een beetje afgeleid door zijn ademhaling die mijn nek laat kriebelen.

Het komt me later pas te binnen wat ik bij die oude man moet uitvoeren. Ik krijg een rilling in mijn lichaam.

'Oke?' vraagt Minhyun terwijl hij mijn gezicht streelt.

Ik slik.