Gerçek Dostlar

7.Bölüm: İşte Başlıyoruz!

Beni uyandırmaya çalışan alarm için her sabah olduğu gibi en yaratıcı küfürlerimi sıraladım.Ve telefonumu susmazsa camdan aşağıya atmakla tehdit ettim.Ve emin olun bu yaptıklarımın en hafifiydi.Tuhaf bir bünyem vardı benim.Hafta içi sabahları yatakla bütünleşirken hafta sonları sabahın köründe uyanıyordum.

O güzel mi güzel pazar gününden sonra pazartesiye uyanmak ölüm gibiydi.Abim cumartesi günü olanları annemlere söylememişti ki bu en sağlıklısıydı.Pazar günü ise bana melek gibi davranmıştı herkes.Benim için cidden korkmuş olmalıydılar.

Kapım birden açılınca Ecrin'i gördüm.Sarı saçları maşalıydı.Oha kıza bak.Ben yataktan kalkabilmek için ardı ardına 8 alarm kuruyorum,kız kalkıyo hatta ve hatta maşa bile yapıyo.Hah.Ben hayatta uykumdan taviz vermem.

Ecrin'in siyah pufuma gömüldüğünü göz ucuyla gördüm.

" Hadi hazırlan,kaçak."

Hah.Birde kaçak oldum.Şu işe bak sen.

" Kaçakmış.Dünkü peri tozlu melek kanatların nerede? "

" Yeni bir kaçırılma olayına kadar 'peri tozlu' rafa kaldırdım."

" Ha ha.Çok komik."

Deyip gözlerimi devirdim.Dikkatinizi çekerim o ha ha bir gülme değil alaydı.Yani hiç te komik değildi manasında.

Yine de ayağa kalkıp okul formamı alıp banyoma ilerledim.Formayı giyip saçlarımı taradım.Yüzümü yıkayıp biraz olsun insana benzediğimde odaya geri döndüm.Ecrin hala pufa yayılmış bir halde oturuyordu.Tek fark bu sefer telefonunu kurcalamasıydı.Gidip başında dikildim.

" Kalk başaran,daha. okula gideceğiz."

Dediğimde bıkkınlıkla yerinden kalkıp kapıya ilerledi.İçimde beni dürten bir inat vardı.Gidip onu geçtim ve kapıya ondan önce ulaştım.Converslerimi ayağıma geçirip dışarı çıktım.Bize gelen kızları görünce el sallayıp gelmelerini işaret ettim.Kızlar gülümseyerek geldiler ve hep beraber okula yürümeye başladık.

" Eee,çok zorluk çıkardı mı bugün? " Haah ne diyordu lan bu Aslı?

" Çok az,ama biraz huysuzdu.Size de böyle yapıyor mu? " Ecrin cevap verince daha da şaşırdım.Küçük bir bebeğe bakıcılık falan mı yapıyorlar acaba?Benim neden haberim yok.

" Aslında benim gittiğim gün uyandırmaya çalışırken bir uçan tekme savurdu.Ama ben Allah'tan hızlıyımda kurtuldum."

Nasıl bi bebek lan bu.Uçan tekme falan.Anladığım gerçekle gözlerim pörtledi.Ulan,o bebek bendim.Geçen hafta salı günü Tuğba'ya ben uçan tekme atmıştım.

" Lan,siz yoksa! " Dediğimde hepsi kahkaha atmaya başladı.

Beni uyandırmak için hergün birisinin gelmesinin nedeni anlaşıldı şimdi.Demek bu yüzdenmiş.Hainler! Hızla ilerlemeye başladım.Arkadan bağırıyorlardı.

" Hey,kaçak küstün mü! "

" Elif,gel şuraya."

Onlaara dönüp dil çıkardım.Önüme döneceğim sırada Tuğba'nın seslenişini duydum.

" Önüne bak! " Kafamı çevirdiğimde kaskatı bir bedene çarptım.Süper ya.Hayatım resmen kitap ve filmlere benzedi.Bu gidişle Ateş bizim okula kaydını aldırır.Biz onlarla takılırız.Başımız belalara girer.En sonunda kurtulur ,evlenir ve 3 çocuk yaparız.Alın size mutlu son.

Zaten dizilerden özenti bir hayatım olduğu için bende dizidekiler gibi davranacaktım.Kafamı ayakkabılarından itibaren yukarı doğru kaldırdım.Gözlerim simsiyah iki gözle buluştuğunda o - yağmurdan sonraki toprak kokusu- koku da burnuma dolmuştu.Tabi ben kilitlenip kalırken o kaskatı çenesi ve sıktığı yumruklarıyla gözlerimin içine bakıyordu.Tamam,okula kaydını yaptırır falan demiştimde,ben açıkçası bu kadar erken beklemiyordum.O da beklemiyor olacak ki en sonunda gözlerini kapatıp arkasını döndü ve okula doğru yürümeye başladı.Yumrukları hala sıkılıydı.Ve eklemlerinin olduğu yerler bembeyazdı.Sinirli ve hızlı adımları beni yerime sabitlemişti.Normalde filmdeki kızlar peşlerinden giderdi.Ama ben gitmeyecektim.Bu hikayede - yada hayatımda da diyebiloriz.- başroldeki Erkek o değildi.Şu an bana anlam veremediğim bir şekilde bakan Berkcan'dı.Şu an.Ateş'in peşinden gidebilirdim.Ne olurdu,bir düşünelim.