Gerçek Dostlar

19.Bölüm:Baba?

Aslı'dan...

Son dersin bittiğini gösteren zille beraber ayağa kalktım.Çantamı omzuma taktığımda yanımdan birinin geçtiğini gördüm.O kişiye baktığımda Tuğba olduğunu gördüm.Kafası önünde hızlı adımlarla gidiyordu.Bu kızın durumu iyi değildi.Bu gidişata bir dur demenin zamanı gelmişti.Her gün okuldan çıkar çıkmaz eve gidiyor ve yatma vaktine kadar da ders çalışıyordu.Son sınıflar bile bu kız kadar çalışmıyordu.Can'da sağolsun bilmece gibi bir çocuk.Nereden bilsin kız senin ne demek istediğini? Kızı resmen hayalete çevirdi.Yüzüne bile bakmıyor.Ne yapmaya çalıştığını cidden çözemedim.

Biri omzuma dokunduğunda arkama döndüm.Ecrin'di.Bir hafta önce yedikleri yemeği daha dün anlatmıştı.Ama belli ki Kaan Ecrin'imizi çok seviyor.Ona çok değer veriyor.Söylediği sözler falan acayip romantik.Ama biliyorum,bizde Furkan'la bir gün böyle olacağız.Çok mutlu olacağım onunla.Bunu hissediyorum.Bunu derinlerde bir yerlerde hissediyorum.O kıskandıkça mutlu oluyorum.Çünkü kıskanması,seni seviyorum demesi gibi bir şey.Bakın yine oldu.Ben bu sıralar ne ile ilgili düşüncelere dalsam sonuna bakıyorum ki Furkan'la ilgili hayallere dalmışım.Her şeyi Furkan'a bağlıyorum.Nasıl olduğunu bile bilmeden hemde.

" Hadi gidelim artık.Elif sen? "

Ecrin belindeki Kaan'ın elini gülerek çekti.Çok yakışıyorlar ya bunlar.

" Bana izin yazın.Biliyorsunuz durumları."

Evet doğru ya.Nasıl unuttuk.Hanımefendimiz Ateş beyle yine buluşacaklar.

" Yeter ama kızım.Ateş geldiğinden beri bizi iplemiyorsun.Cuma günleri olmasa görüşemeyeceğiz.Anla artık kızım.Seni özledik ! "

Diyerek patladığımda bana gözlerini devirdi.Gözleri yorgunluk ve bıkkınlıkla bakıyordu.Bu kız cidden değişmeye başlamıştı.Eski neşeli halleri nereye kaybolmuştu.

" Ben kaçtım.Yarın gideririz özlem."

Arkasını dönüp giderken bende Ecrin'e döndüm.

" Sen ne yapacaksın? "

Kaan elini bu sefer omzuna attığında Ecrin kıkırdadı ve cevap verdi.

" Beni biliyorsun."

Kaan onu kendine çekip yanağından suluca öperken gözlerimi kaçırdım.

Sınıfın kapısına ilerledim ve dışarı çıktım.Sağa dönüp koridor boyunca yürüdüm.Etraf çok fazla sessizdi.Kimse yoktu.Ecrin ve Kaan yanımdan geçerken Ecrin bana göz kırptı.Sanırım koca okulda tektim.Ne ara gitmişlerdi de bu kadar çabuk boşalmıştı okul.

Tuvaletlerin önünden geçerken bir el beni duvara yasladı.İlk önce yüzünü göremedim fakat sonradan Bunu yapan kişinin Furkan olduğunu gördüm.İçim büyûk bir heyecanla kıpır kıpır oldu.Kalbim dışarı çıkmak istediğini belirtircesine atıyordu.

" Yetti artık.Daha fazla dayanmayacağım."

Yine de rolümü bozamazdım.Umursamaz bir ifade ile konuştum.

" Ne saçmalıyorsun.Bırak beni."

" Ben ne mi saçmalıyorum.Ahh,seni deli gibi kıskanıyorum oldu mu? Seni çok seviyorum.Ve artık senden uzak kalmam gerektiğini de umursamıyorum.Seni kimseye veremem.Sen benimsin ve öyle kalacaksın.Hiçkimse hiçbir şey umrumda değil sen,"

Yavaşça alnımı öptü.Bayılmak üzere hissetmeme neden olan bir gülümseme ile devam etti.

" Sen benimsin Aslı.Sadece benim."

Kolları beni sımsıkî sararken yüzümde aptal bir gülümseme vardı.O kadar bekledikten sonra bunları duymak.Harikaydı! Atakan'la tüm o yaptıklarımıza değmişti.