Gerçek Dostlar

36.Bölüm: Eceay eve döndü

Ecrin'den...

Elimdeki silahın yeterince temizlendiğine emin olduktan sonra masaya bıraktım.Kaan'ı özledim.Telefon geldiğinde onu bırakmak zorunda kalmıştım.Onu kollarından ayrılışım kalbimin göğsümden sökülmesine eşdeğerdi.Biliyordum,bu ayrılma öylesine birşey değildi.Tekrar buluşmak için söz verilen buluşmalardan değildi.Çünkü bugün ve sonrasında yaptığımız ve yapacağımız her şey etrafımızdaki insanların hayatını tehlikeye atacaktı.Biz bugün bir yola girecektik.Kaan'ın canını yakmamak için tek yapabileceğim benden uzak kalmasını sağlamaktı.Her şey bitene kadar güvende kalmalıydı.

Metehan'ın yaşamamızı istediğini biliyordum.Yaşamazsak onun istediklerini yapamazdık.Girmek zorunda olduğum bir savaş bu.Kaçıp saklanamam.Mecburum.Metehan'dan kaçmayı deneyebilirdik kızlarla,biliyorum.Bunu zaten denemiştik.Ama daha yoldayken yakalandık.Ve babam az kalsın tüm mal varlığını kaybediyordu.

Bu sarsıntı bana ve arkadaşlarıma gelen bir uyarıydı.Metehan bize ya benim dediklerimi yaparsınız ya da herşeyinizi elinizden alırım demek istemişti.Yapardı da.Ama yaparsa Abim o çok sevdiği arabalarına binemezdi.Evimizin bahçesinde Eray abi ile basketbol maçı yapamazdı.Arkadaşları ile her maça gidemezdi.Yurt dışına tatile gidemezdi.Abimin tüm hayatı bu tür şeylerle doluydu.Abim bunlarsız yaşayamazdı ki.Rahat edemezdi.

Annem.O yemek yapmayı unutmuştu çoktan.Ben doğduğum günden beri yemek,temizlik yapmıyordu.Hizmetçileri her şeyi onun yerine yapıyordu.Rahattı.Eskiden ne kadar yorulduğunu anlattığında onun için üzülüyordum.Ailem zenginliğe alışmıştı ve zenginlikleri olmadığında sudan çıkmış balığa döneceklerdi.

Tuğba elindeki sandviçleri masaya bıraktı.Aslı ise şuan Furkan'a telefonu kapatması gerektiğini söylüyordu.Ne laf anlamaz bir çocuktu bu Furkan.Elif.O Arda'dan aldığı telefondan beri kendi gibi davranmıyordu.Sanki duyguları yokmuş gibiydi.Ege'yi bir defa bile aramamıştı.Film boyunca 3 kere aramasına rağmen.Ne olmuştu bu kıza?

Sandalyemi dikkatini silahına vermiş Elif' yaklaştırdım.Yavaşça omzuna dokunduğumda bana döndü.

" İyi misin Elif? "

Elif o ifadesiz suratıyla gözlerini devirdi.Önüne dönüp silahını sökmeye başladı.

" İyi olmam bir şeyi değiştirir mi? "

Sanki tüm ruhu çekilmiş gibiydi.Hissiz görünüyordu.

" Neden böylesine ruhsuzsun? "

Yine aynı ifadeyle silahını sökmeye devam etti.

" Canımdan bir parça kadar çok sevdiğim biri ölmek üzere.Gerçek aşkım dediğim herif pisliğin teki çıktı.Sanki kopyam olan bir kız hayatımdaki herkesle bir geçmişe sahip.Nereye adım atsam onun iziyle karşılaşıyorum ve sürekli ona benzetiliyorum.Hayatımda Metehan gibi bir psikopat var.Onun zoruyla bir mafyadan paramı almaya gidiyorum.Ve senin tek kafana taktığın nasıl bir ruh hali içinde olduğum mu? Harikayım (!) "

Hayatını kısaca özet geçtiğinde haklı olduğunu biliyordum.Elif'in tutunacak dalı kalmamıştı.Ateş'i terk ettiğinde Ege'ye sığınmıştı ve şimdilerde tutunduğu dal kırılmak üzereydi.Ona umut verecek bir şeyler bulmalıydım.

" Biz varız.Kızlar ve ben varım.Abin,ailen var.Arda var.Ege hala var.Bu kadar umutsuz olma."

Elif bana bakma gereği bile duymuyordu.Sanki bir yapboz gibi az önce ayırdığı silahını şimdi birleştiriyordu.

" Bak Ecrin.Benim senin gibi beni asla bırakmayacağını bildiğim bir sevgilim yok.Evet siz varsınız peki ne zamana kadar? Elbette siz de bir gün etrafımdaki herkes gibi terkedeceksiniz.Zaten başından beri sırf Metehan yüzünden bir aradayız.Peki o olmadığında bizi ne bir arada tutacak? Sizin gitmeniz an meselesi.Ailem? Onları belki bir daha göremeyecek kadar dipe batacağım tüm bunlardan sonra.Şu bir gerçekki Ecrin: Herşeyimi kaybettim ben.Ve kaybedeceğim.Tutunacak dalım kalmadı.O yüzden ben buradaki kimse gibi umutla girmiyorum bu savaşa.Ben bu savaşa ölmek için giriyorum.Kazanma umuduyla değil.Benim için yolun sonunda ışık yok.El fenerimi yolun başında bıraktım ben.Öleceğim ve bundan korkmuyorum."