Gerçek Dostlar

21. Bölüm: Eski bir fotoğraf

Elif'ten...

Arda hızla pencereden baktı.Sesli bir küfür savurdu.Telefonunu cebinden çıkarıp birini ararken bir yandan da hala küfür mırıldanıyordu.En sonunda telefon karşı taraftaki kişi tarafından açıldığında Arda derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.

" Abi hemen gel.Diğerlerine de haber ver.Kızlar tehlikede."

Arda karşı taraftaki kişinin söylediklerini dinlemeden telefonu kapattı ve cebine koydu.Bize döndü.Gerildiğinin farkındaydım.

O olaydan beri böyleydi Arda.Bize en ufak bir şey olsa kafayı yerdi.Hatta bu yüzden onu psikoloğa bile götürmüştük.Tek söylediği bizim onda koruma iç güdüsünü ortaya çıkardığımızdı.Onu eski haline getirmek için ne kadar uğrassak da Arda bunu istemiyordu.En sonunda kaçmış ve 2 yıl dönmemişti.Döndüğündeyse bir daha böyle bir şeye cesaret edemedik.Tekrar gitmesinden korktuk.

" Yürüyün aşağıya inelim."

Hiç ses çıkarmadan kızlarla arkasından ilerledik.Merdivenleri hızla inip aşağıya geldiğimizde babamlar ve abimler maç izliyordu.

Kızlara baktım transa geçmiş gibi korkulu gözlerle dikiliyorlardı.Arda babama doğru ilerlerken onu durdurdum.Bana anlamayan gözlerle bakınca

" Ben hallederim."

dedim güven verici ses tonumla.Babamlar maça dalmıştı iyice.Fakat abim beni fark etmişti.

" Ne oldu Elif ? "

Onun sesiyle beraber babamlarda bize döndü.

Abimi umursamadan direk babama döndüm.

" Baba,dışarıda biri var."

Babamın şaşkınlıkla gözleri büyürken abimlerin ayağa kalktığını gördüm.Arda tam konuşacağım sırada sözümü kesti.

" Abi kızlar tehlikede.Patron böyle durumlar için onlara koruma ayarladı.Biliyorsun.Patron için özeller."

Abim iç geçirdi.Yerine sinirle oturdu yerine.Oğuz abi de yerine oturdu.İkisininde yumrukları sıkılıydı.Abim tekrar iç geçirip konuşmaya başladı.

" Biliyorum.Şu aptal patron için kardeşim ve kızlar çok önemli.Onlara değer veriyor ve başlarına bir şey gelmesini istemiyor.Onlara elindeki tüm işleri devredecek fakat bunu kızlar 18 ine girene kadar yapamaz.Değil mi? Peki ya neden onlar ? Bu aptalca şey için neden onları seçti.Onları korumak isterken aslında hayatlarını tehlikeye atıyor farkında bile değil! "

Abim içindeki tüm nefreti kusarken ellerimi omzuna koydum.Bana baktı.Korkuyordu.Bunu hissediyordum.Benim için korkuyor ve endişeleniyordu.

Bazen ben bile korkuyordum.Ama artık alışmıştım.Bu ilk değildi.Doğduğumdan beri tehlikedeydi zaten hayatım.Sadece kızlar.Onlar ilk defa böyle bir şeyle yüzyüze kalmışlardı.Evet patron hepimizi önemsiyordu.Ama en çok da beni.Kendimi önemsediğimden yada büyük gördüğümden değil bu laflarım.Bunlar gerçekler aslında.

Nedenini bilmiyordum ama beni daha çok önemsiyordu.

Her zaman böyle olmuştu.Sırf bu yüzden herkes benim peşimdeydi.Sırf bu yüzden etrafımdaki herkese karşı dikkatli davranmalıydım.İşte bu yüzden bir saniye bile dikkatsiz olamazdım.Ve işte bu yüzden yıllardır sürekli adres değiştirip duruyorduk.

O sırada sert sert yumruklanan kapıyla beraber yerimde sıçradım.Arda bize döndü.

" Sakin olun kızlar.Ben gidip bakacağım."

Arda ilerlerken kendimi tutamayıp arkasından seslendim.

" Kapının deliğinden bak! "

Kızlar bana şaşkın gözlerle bakınca omuz silktim.