Gerçek Dostlar

17.Bölüm: Eceay...

# Ateş'ten ilk defa yazıyorum umarım beğenirsiniz.Seviliyosunuz canım okuyucularım.Son olarak lütfen yorum ve vote... İyi okumalar...

Ateş'ten...

Sinirle duvara birkez daha vurdum.Elim acıyordu fakat bunu umursamıyordum.Hemşire ve doktorların yanımdan geçerken attıkları o bakışlarıda umursamıyordum.Şuan tek umursadığım Elif'in iyi olup olmadığıydı.O gerizekalı kıza aşık değildim.Ama ona değer veriyordum.Canını yakmasına izin veremezdim.Beni sevdiğinin farkındaydım.Ama ben onu sevemezdim.Ben kimseyi sevemezdim.Bu yüzden biliyordum.Her şey bittiğinde yani rolünü oynayıp beni terkettiğinde,ikimizden biri gitmek zorunda kalacaktı.Ve o gitse de kalsa da yıkılacaktı.Bu onu harabeye çevirecek , çok üzecekti.

Gerçi şimdide farksızdı.Şimdide canı yanıyordu ufaklığın.O,tamamen masumdu.Ona kızamazdım.İçim ona nefretle dolu olsada kızmamalıydım ona.Ondan hem nefret ederken hemde değer veriyordum.Benimleyken mutluydu,farkındaydım.Ama bana bağlanmasına engel olmalıydım.Adıma yaraşır şekilde davranmamalıydım bu sefer.Bu sefer yakmamalıydım.Ve bunun için tek şansım onu kendimden uzak tutmaktı.Ayrıca ona nedenini bilmediğim bir şekilde kızgındım.Tuhaftı ama gerçekti.Bir yanım onu korumak için kafayı yerken diğer yanım ondan nefret ediyordu.İçimde bir ikilem yaşıyordum ve bu ikilem en çok onu yıpratacaktı.

Evet beni iyileştiriyordu.Onunla artık umursamasamda anılarını hatırladığım o kızdan kurtuluyordum.Her anıda Aysu'nun yerine Elif geçiyordu.Ve sinir krizlerim gittikçe azalmaya başlamıştı.Dün ilk defa film izlerken gizlesemde eğlendim.Bunun nedeni Elif'ti.Çaktırmadan bana bakmaya çalışması,onu yakaladığımda şaşkınlıktan elinin ayağına dolaşması..O kadar komikti ki...

Ama dediğim gibi.Onu kendime yakın tutamazdım.Hatta benden nefret etmesi daha da iyi olurdu.Böylece fazla üzülmezdi.Yeni bir hayata başlar ve biriyle birlikte mutluca yaşardı.

Elif'i bir erkekle gülerken hayal ettim.Kanım damarlarımda köpürmeye başlamıştı resmen.Bu berbat bir şeydi.Onu paylaşmak istemiyordum.Hiç kimseyle çünkü ona çok değer veriyordum.Bunca zaman kimse beni umursamazken o benim için kendini feda etmişti.Bunu bana sinirden köpüren Ecrin'den öğrenmekse beni deli etmişti.Keşke o kadar umursamaz gözükmeseydim.Keşke benden uzak durması için başka şeyler yapsaydım.Şimdi gönlünü almam gerekecekti.

Odasına doğru ilerledim.Camın önünden baktım ona.Yüzü gevşemiş,huzurlu bir şekilde uyuyordu.Melek gibiydi.Kanatları olmayan bir melek.Kanatlarını koparttığım bir melek.

Omzu sarılıydı.Doktorun dediğine göre kırık falan yokmuş.Ama çok kötü bir çürükmüş.E adam demir sopayla vurdu.İt herif ! Nasıl farketmez.Allah'tan yavaşlatmıştı son anda.Ama yinede umrumda değil o herifi bulursam gebertecektim.Ama şimdi sakin olmalıyım.Ha birde şu adam ne diye seslenmişti Elif'e.Ecemay,yoksa Eceay mıydı?Eceay'dı.Evet Eceay.Peki bu ne demekti ki?O adamlar neden bize yardım etmişlerdi.Elif'e vuran adam kolyesini gördüğünde neden korkmuştu,bizi neden acilen hastaneye bırakmışlardı? En önemlisi bu Eceay ismi neden tanıdıktı ?

Eceay.Ay kadar parlak kadın.Anlamı aklıma usulca süzülürken ben bunu nereden bildiğime şaşırmıştım.

Yanımdan gelen güçsüz ve yorgun sesle irkildim.

" Biliyor musun?Siz geldiğinizden beri başımızdan bela eksik olmuyor.Şu birkaç hafta boyunca kız iki kere kayboldu bir kere kriz geçirdi ve bir defada hastaneye kaldırıldı.Uğursuz musunuz lan siz? "

Aslı'nın sesindeki komik tınıya gülümsedim.Elif'in karşımda uyurken yanaklarını şişirmesi ve homurdanması ise kahkaha atmama sebep oldu.

" Çok mu komik geldi?"

" Evet."

Dedim sesimdeki mutluluğu bastırmadan.O iyiydi daha ne olsun?