you found and adopt me ✔

<1>

(Heey. Ik ben niet zo goed in het schrijven van de gedachtes van een 6 jarige, dus ik weet dat sommige dingen in het verhaal een 6 jarige nog niet aan denkt)
------------------------
p.o.v Lily

Hoi iedereen. Ik ben Lily. Ik ben 8 jaar oud. Tot op een paar dagen geleden had ik een heel normaal leven. Ik had ouders, school en het gewoon heel gezellig. Tot die ene dag. Ik kwam net uit school. Er stonden allemaal politieagenten bij de deur. 1 vertelde mij dat mijn ouders dood zijn. Ik begon hard te huilen.

Ze zeiden dat iemand van het weeshuis me op kwam halen. Echt niet dat ik dat wou. Van die mannen moest ik mijn spullen pakken dus dat deed ik. Toen hebben ze de deur gesloten en ik moest wachten op dat weeshuis. Ik hoor nooit goede dingen over het weeshuis dus besloot ik me te verstoppen, wat ook goed is gelukt.

Ze vonden me niet en zijn toen weggegaan. Ik ben toen voor de deur van het huis gaan zitten. Met mijn speciale knuffel in mijn armen zat ik daar dan. Ik kon niks. Ik had niks, alleen mijn spullen. Ik had geen eten en ik was wel oud genoeg om te weten dat ik eten nodig heb om te overleven.

Dus besloot ik na een dag naar de bakker te gaan. Ik ben wel vrienden met hem dus gaf hij me wat te eten. Die dag is nu 3 dagen geleden. Ik ga elke dag naar de bakker, net zoals nu. Op dit moment ben ik op weg naar de bakker. Mijn knuffel heb ik in mijn hand. Die heb ik altijd vast want hij beschermd me. Veel mensen zeggen van niet, maar ik weet het zeker. Ik ben wel echt heel erg moe. Als ik er eindelijk ben loop ik meteen naar binnen.

'heey Lily. ik heb al wat klaarliggen' zegt hij. ik glimlach naar hem en krijg dan 3 broodjes en een flesje drinken. Hij kan natuurlijk niet al zijn brood weggeven want dat heeft hij niks meer om te verkopen. Ik bedank hem en loop dan weer terug naar mijn huis waar ik voor de deur ga zitten. De buurman haat mij. Hij ziet mij als een hangjongeren dus ik heb altijd problemen met hem. Maar ik trek me er niks van aan. Ik ben geen hangjongeren. Ik zit hier alleen maar. Altijd.

Mijn kont doet wel pijn van al dat zitten en soms ook wat slapen. Ik moet vaak huilen als ik denk aan dat mijn ouders er niet meer zijn. Ik had een hele goede band met ze. We hielden echt van elkaar en nu zijn ze er gewoon niet meer. Zouden ze blij zijn met mijn keuze? Trots zijn? Ik weet het niet en ik kom het ook nooit meer te weten. Normaal heb ik school maar gelukkig heb ik vakantie dus heb ik daar geen last van. Ik pak een broodje en eet die op. Ook drink ik wat van het flesje.

Ik vind het aardig van de bakker dat hij dit aan me geeft anders was ik nu echt uitgehongerd. Ik ga op een fijne positie zitten. Ik zal hier toch nog lang zitten dus dan maar fijn zitten, in hoeverre dat kan. Het blijven harde tegels. Rustig eet ik mijn broodje op terwijl ik kijk wie er allemaal voorbij lopen. Vaak zijn het dezelfde mensen die van het werk af komen, maar toch komt er soms ook een nieuw iemand voorbij lopen. Ik zou zo graag willen dat iemand me een keer mee neemt. Ik heb het namelijk best wel koud. Misschien gebeurt het ooit, ik weet het niet.

Veel mensen kijken me ook met medelijden aan. Ik snap het wel. Ik zie er niet al te fris uit, ik ben een beetje bruiner geworden door het zand. Qua stinken valt het gelukkig erg mee, maar toch zou ik graag in bad willen. Alleen kan ik het huis niet in want papa en mama hadden de sleutel.

Ik had wel veel vrienden op school maar ik weet dat ik niet zomaar daar naartoe kan lopen. Die wonen best wel ver weg en dat kunnen mijn benen echt niet aan. Ook heb ik geen telefoon ofzo om iemand te bellen dus ik sta er echt alleen voor. Net als ik het laatste stukje van mijn brood door mijn keel heel heb, tikt er iemand op mijn schouder.

*heey. dit is deel 1 van mijn nieuwe boek. ik hoop dat jullie het een leuk boek gaan vinden. *