Heart Of Darkness》S.M.

{9}

-Day 2-

Δεύτερη μέρα των διακοπών, τέλεια. Τον ύπνο μου διέκοψαν οι ακτίνες του ήλιου που έλουζαν όλο το δωμάτιο. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακόμα στην αγκαλιά του Shawn μετά το χθεσινό. Εκείνος κοιμόταν ακόμα, ως συνήθως. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Έβαλα ασυναίσθητα το χέρι μου στα μαλλιά του και το πέρασα ανάμεσα απο τις υπέροχες μπούκλες του.

Μα τι κάνω; Αυτό γινόταν όταν ήμασταν μαζί. Σταμάτησα αμέσως και εκείνος παραπονέθηκε. Ήταν ξύπνιος τόση ώρα; Ένιωσα το χέρι του στον καρπό μου, ήθελε να συνεχίσω να παίζω με τα μαλλιά του. Και φυσικά συνέχισα, αφού έχει τεράστια επιρροή πάνω μου και το ξέρει. Θα έκανα τα πάντα για να μην χαθεί το όμορφο χαμόγελο απο τα χείλη του και αυτό λέει πολλά για το πως νιώθω ακόμα για εκείνον.

Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Μετά από τόσο καιρό τον αγαπάω ακόμα. Αυτός ο άνθρωπος θα μείνει για πάντα χαραγμένος στην καρδιά μου, όσο και να προσπαθώ να τον βγάλω και αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω, όμως και να μπορούσα δεν θα ήθελα.

Το χέρι του βρέθηκε στο μπούτι μου και τον ένιωσα να με χαϊδεύει με τον αντίχειρα του. Είναι λάθος, εφόσον δεν είμαστε μαζί αλλά νιώθω πως είναι σωστό. "Καλημέρα", η βραχνιασμενη φωνή του έσπασε την ησυχία στο δωμάτιο.

"Καλημέρα", είπα και εγώ και έκοψα την επαφή μας. "Τι έγινε;", ρώτησε μπερδεμένος. "Πρέπει να πάμε για πρωινό. Σήκω!", δήλωσα, αφού κοίταξα την ώρα στο κινητό μου και προσπάθησα να τον σηκώσω. "Πήγαινε εσύ και θα έρθω μετά".

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έβαλα τις παντόφλες μου. Κατευθύνθηκα προς την βαλίτσα και έπιασα μια αλλαξιά ρούχα.

Ντύθηκα στα γρήγορα και αφού τελείωσα με το μπάνιο, βάφτηκα ελαφρά και έβαλα λίγο από το αγαημένο μου άρωμα.

Ο Shawn έκανε περίπου πέντε λεπτά να ετοιμαστεί. Κάτι ήξερε που με άφησε να ετοιμαστώ πρώτη. Βγήκαμε από το δωμάτιο και πήγαμε να βρούμε τους άλλους, που ήταν κάτω και έτρωγαν ήδη.

"Καλώς τα", είπε ο Nash με ένα χαμόγελο. "Καλημέρα!", είπα και κοίταξα τριγύρω για να βρω μια καρέκλα. "Θα σου φέρω εγώ, κράτα", ο Shawn με κατάλαβε και μου έδωσε το κινητό του για να πάει να μου φέρει μια καρέκλα.

Επέστρεψε μετά απο περίπου πέντε λεπτά. "Συγγνώμη που άργησα!", έβαλε την καρέκλα στο τραπέζι. "Δεν πειράζει, ευχαριστώ", χαμογέλασα και του έδωσα το κινητό του πίσω. Πήρα τηγανίτες και περίμενα να έρθουν.