Heart Of Darkness》S.M.

{14}

Μπήκαμε μέσα και παραγγείλαμε τα κλασσικά. "Rachel πάμε να χορέψουμε;", με ρώτησε η Madison κάπως δυνατά για να την ακούσω.

Της έκανα ένα θετικό νεύμα και πήγαμε να βρούμε την Summer και την Harriet που ήταν οι μόνες που δεν ήταν με την παρέα.

Ψάξαμε σε όλο το club τρείς φορές αλλά δεν ήταν πουθενά, τότε αρχίσαμε να ανησυχούμε. "Στο μπάνιο κοιτάξετε;", είπε το ίδιο ανήσυχος ο Nash και τρέξαμε αμέσως στο μπάνιο.

Άνοιξα διστακτικά την πόρτα, γνωρίζοντας πως αυτό ήταν το τελευταίο μέρος που υπήρχε περίπτωση να βρεθούν.

Για καλή μας τύχη ήταν και οι δύο εκεί, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν και οι δύο στην τουαλέτα και η Harriet βγήκε ξαφνικά όταν μας άκουσε.

"Τι έγινε; Σας ψαχναμε παντού", είπε ανακουφισμένη η Madison. "Ευτυχώς που ήρθατε. Η Summer δεν είναι καλά", το βλέμμα όλων μας στράφηκε στην τουαλέτα.

"Summer;", μπήκα διστακτικά μέσα και έκλεισα την πόρτα. Καθόταν στο πάτωμα, με τα ψηλοτάκουνα της στο χέρι και φαινόταν ταλαιπωρημένη. Την κοίταξα με απορία και πήρε μια ανάσα για να μου εξηγήσει τι συνέβη.

"Δεν ένιωθα καλά και είχα τάση για εμετό, δεν είναι κάτι σοβαρό", είπε και ακούμπησε το κεφάλι της στις παλάμες της. "Είσαι σίγουρη ότι αυτό είναι όλο;", μουρμούρισα και έγνεψε θετικά.

Έπειτα από αυτό κυριάρχησε σιωπή, χαΐδεψα το πόδι της καθησυχαστικά. Έχω μια διαίσθηση ότι την απασχολεί κάτι άλλο, όμως θα μου το έλεγε.

Μετά από μερικά λεπτά βγήκαμε από το μπάνιο, αφού πρώτα σιγουρευτήκαμε ότι ήταν εντάξει. Πρέπει να γυρίσουμε στα αγόρια, θα έχουν ανησυχήσει πολύ.

Ανεβήκαμε τις σκάλες και η μουσική άρχισε να δυναμώνει. Η Summer στηρίχτηκε πάνω μου για να της δώσω δύναμη να ανέβει. Τα αγόρια εμφανίστηκαν στο οπτικό μας πεδίο, κάτω από τα χρωματιστά φώτα. Όλοι κοιταζόμασταν χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε, αρκετά αμήχανο θα έλεγα. Δεν ξέρω τον λόγο όμως.

Παρατήρησα τα αγόρια, Nash, Matt, Jack, Jason. O Shawn και ο Cam έλειπαν. Τι σκατά; Οι παλμοί μου άρχισαν να ανεβαίνουν επικίνδυνα γρήγορα και η ανησυχία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου.

"Καλύτερα να πηγαίνουμε", ο Jason έσπασε την ησυχία που επικρατούσε. Έπιασε την Summer από το χέρι και την έφερε κοντά του. Κατευθύνθηκε προς την έξοδο και τα μάτια μου ανίχνευσαν τον χώρο για τελευταία φορά προτού τους ακολουθήσω.

Έπιασα τον Nash από την μπλούζα και τον έφερα κοντά μου, προκειμένου να με ακούει καλύτερα "ο Shawn και ο-", είπα αλλά με διέκοψε. "Έξω", είπε ξερά και έφυγε.

Έξω; Τι έξω; Μόνο αυτό έχει να μου πει;

Βγήκα από αυτό το μέρος που μας έχει δημιουργήσει μόνο άσχημες αναμνήσεις μέχρι τώρα και βγήκα έξω έχοντας την εντύπωση ότι θα υπάρξουν και άλλες.

Και εκείνη την στιγμή, λοιπόν είδα αυτό που φοβόμουν. Ο Shawn πάνω από τον Cam να τον χτυπάει αλύπητα στο πρόσωπο και να του λέει κάτι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω μέσα στον πανικό μου. Οι θέσεις τους αντιστράφηκαν απότομα και η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ.

"Γιατί το επιτρέψατε αυτό;", φώναξα πανικόβλητη και έριξα το φταίξιμο στα αγόρια. Έτρεξα προς το μέρος τους για να τους χωρίσω και άκουσα την φωνή του Nash από μακριά "Δεν ξέραμε ότι θα το τραβούσαν τόσο το θέμα", με ακολούθησε.

"Cam, σταμάτα", έπιασα το χέρι του πριν προλάβει να του ρίξει άλλη μπουνιά, αλλά με έσπρωξε με όλη του την δύναμη και έπεσα στο χώμα, όπου χτύπησα το ήδη χτυπημένο γόνατό μου. Γιατί να είμαι τόσο αδύναμη τέλος πάντων;

Ο Nash και ο Jack έτρεξαν να σώσουν την κατάσταση και -σε αντίθεση με εμένα- το έκαναν με επιτυχία. Ασυναίσθητα, έβγαλα ένα επιφώνημα ανακούφισης και κράτησα σφιχτά τον Shawn στην αγκαλιά μου λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του.

"Είσαι με τα καλά σου;", η Harriet φάνηκε πιο νευριασμένη από ποτέ και με το δίκιο της. "Δεν είναι ώρα να αρχίσουμε τις κατηγορίες, ο Shawn χρειάζεται βοήθεια", είπα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα και χαΐδεψα στοργικά το μάγουλο του, αφήνοντας ένα δάκρυ να πέσει πάνω του.

[...]

Ο Jason με βοήθησε να τον ακουμπήσω στο κρεβάτι μας και έφυγε. Έτρεξα στο μπάνιο και έριξα κρύο νερό στην χούφτα μου για να τον κάνω να ξυπνήσει. Ευτυχώς το κατάφερα και σειρά είχε η περιποίηση των πληγών του.

Το αίμα στην μύτη του είχε ξεραθεί, το ίδιο και στο φρύδι του. Το μάτι του μελανιασμένο, σε χειρότερη κατάσταση από ποτέ. Δεν έλεγε τίποτα, απλά στο πρόσωπο του εμφανίζονταν μορφασμοί πόνου κάθε λίγο.

Ήθελα πολύ να τον ρωτήσω τον λόγο του τσακωμού, αλλά καλύτερα να το αφήσω για αύριο που θα έχει ηρεμήσει λίγο. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τον ξέρω ήδη και φοβάμαι πολύ για ό,τι αντιμετωπίσω.