SINIRDA

KRİZİN EŞİĞİNDE

Bu fırsatı bir daha ne zaman bulurum bilemediğim için hazır krizin eşiğindeyken yazayım dedim. Her ne kadar saat gece 2 olsada, neler olup bittiğini ve neler düşündüğümü daha net ve taze bi şekilde dile getirebilirim böylece. Hem de nasıl olsa uyuyamıyorum, bari zaman boşa gitmesin...

Bu halde uzun bir bölüm yazamam zaten. Ama elimden geldiğince yazacağım.

Öncelikle şunu söylemeliyim, sığınak kutusu için artık ÇOK GEÇ.

Yüzleşmek zorunda olduğum kocaman bi kriz var önümde şuan.

Ve çok korkuyorum.

Çünkü krizim bi kere başlarsa ne zaman biter, ne zaman sakinleşirim bilmiyorum...

Çok korkuyorum.

Çünkü bana sarılıp beni sakinleştirebilecek kimse yok yanımda...

Çok korkuyorum.

Çünkü şuan her şey simsiyah...

Çok korkuyorum.

Çünkü Zoey bağırmaya başlıyor canımı yakan "gerçekleri"...

Çok korkuyorum.

Çünkü beni hayata bağlayan ip yine ellerimden kayıyor...

Çok korkuyorum.

Çünkü gece...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine Zoey haklı çıktı...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine anlaşılamadım...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine derdimi anlatamadım...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine damgalandım. (Bencil/ sadece kendini düşünen/ doyumsuz)

Çok korkuyorum.

Çünkü  Zoey "ÖL" diyor yine...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine yastığım sırılsıklam...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine üşüyorum...

Çok korkuyorum.

Çünkü bi daha ne zaman mutlu olacağım hiç bilmiyorum...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine gözlerim şişti...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine yüzyüze geldim her zaman  "B planım" olan  "intihar" fikri ile...

Çok korkuyorum.

Çünkü yine tutunamıyorum...

Çok korkuyorum.

Çünkü kendime verdiğim bi şansı daha kaybettim...

Çok korkuyorum.

Çünkü biliyorum ki şuan intihara kalkışırsam kimse beni durduramaz... (Bu beni cezbediyor.)

Çok korkuyorum.

Çünkü yarına 10-0 geride başlayacağım...

Çok korkuyorum.

Çünkü bu kriz kaç günümü daha mahvedecek hiç bilmiyorum...

Ve ÇOK korkuyorum...

Çünkü YİNE OLMADI BE...