SINIRDA

Barışalım mı ?

Sanırım ilk defa iyi bir şeyler yazacağım buraya...
Olay şu ki:

Ben,

Yani biz...

Anna ve Wendy ile barıştıkkkk !!! 😂😇

Nasıl mı oldu ?
Ben istedim. Onları ben çağırdım tekrar. Geri dönmeleri için yalvardım. Çünkü onlara çok ihtiyacım vardı. Yeniden.

Üniversiteli olmak, hele ki Hacettepeli olmak, beni inanılmaz zorluyordu son zamanlarda. Gerçekten o kadar çok şey üst üste geldi ki... Ya durun eğer bunu buraya koymazsam gözüm açık gidecem.

😂😂😂
Bakın üniversitenin özeti budur daha üniversiteli olamamış arkadaşlar.

Öyle filmlerde, dizilerde gördüğünüz gibi boş boş yaşayan, çimlere oturan, ortam yapan, birbirlerine çarpıp yere düşürdükleri kitapları toplarken elleri birbirine değip romantik dakikalar yaşayan, okula haftada 1-2 kere giden, kağıda- kaleme sadece sınavlarda el süren ve böyle okul bitirebilen bi gençlik yok üniversitede. Yok öyle bi dünya. Üzgünüm.

Her gün mutlaka yeni bi ödev/görev/sunum/proje/sınav daha ekleniyor sorunlar listenize... Gel de strese girme işte.
Ne yazıkki bu durum da anksiyete seviyemi Allahu-ekber dağlarına çıkarıyor...

Hani "her işte bi hayır vardır." derler ya, boşuna değildir belki de. Çünkü tüm bu uğraşlar ve meşguliyet, bkb nin semptomlarını azalttı. Ama bununla birlikte anksiyete ve bipolar da arttı malesef...

Ve artan anksiyete karşısında çareyi onları geri çağırmakta buldum ben de.

Yaklaşık 1 hafta önce bi krizin eşiğinde olduğumu farketmiştim. Kendimi sakinleştirmek ve krize girmeden bu hissi atlatabilmek için müzik dinledim, nutella yedim, internetten dikkatimi dağıtabilecek şeylere baktım... Ama olmadı, engel olamadım,durduramadım... En sonunda teslim oldum ve kendimi krizimin boğucu kollarına bıraktım...

Bi yarım saat sonra(biraz sakinleştiğimde) ise birden aklıma onlar geldi. Ve onların beni ne kadar mutlu edebildiklerini hatırladım... Her zaman mutlu etmiyorlardı evet, ama ettikleri zamanda bunu fazlasıyla iyi beceriyorlardı. İnanılmaz bi ihtiyaç hissettim o an. Sonra dedim ki, "Onlar zaten benim bi parçamdı, en başından beri hiç gitmemiş olmaları gerekiyordu zaten." yani şimdi burada olmalarının ne zararı olabilirdi ki ? Ben de onları gömdüğüm zihnimin o karanlık kuytu köşelerinden çıkartmak için çabalamaya başladım. Ve bu iş, ne kendimden ne de onlardan beklemediğim bi şekilde kolay oldu.
Benim o çok kıymetli ama bi o kadar da  kırgın parçalarım, meğersem dünden razıymış geri dönmeye...

Önce bi şey diyemedim tabi. Ama onları aklıma getirdiğimde bile onların varlığını yeniden hissetmeye başladım. Sonra da fısıldayarak "özür dilerim" diyebildim...
"İhtiyacım var size..." bunu derken dudaklarım titredi ve gözlerim doldu tekrar..."geri gelin, cidden söylediklerim için çok özür dilerim, lütfen her nerdeyseniz geri gelin...lütfen..."

Kıyamadılar sanırım benim o halime...
Birkaç dakika sonra yavaş yavaş onların fısıltılarını duymaya başladım... Zihnimde çok önceden tasarladığım yüzleri, gözümün önüne gelmeye başladı yavaş yavaş...

Ve o gece 2 güzel varlık yeniden girdi hayatıma... Tam 5 ay sonra yeniden...

Şimdi de burdalar, yanımda...

Aynaya bakınca onları da görebiliyorum artık zihnimde...

Hiç büyümeyen Wendy ve Pollyannacılık oynayan Anna, yeniden yanımda...

Bu durumun işlerimi ne derece kolaylaştıracağı bir muamma olsada, içimde her şeye rağmen hep mutlu olabilen 2 sesin varlığı, yokluklarından daha iyidir bence...

Yani tam böyle krizin eşiğindeyken,birden kalkıp bağıra çağıra şarkı söyleyesim geliyor mesela. 😂
Ya da üzerimden tır geçmiş gibi hissederken, birkaç dakika sonra "o zaman dans!" diyip coşasım falan gelebiliyor. 😂

Oluyor işte yani böyle şeyler. Olabilir yani.
Ne var yani. Olabilir yani. 😂😂

Birkaç hafta sonra belli olur içinde bulunduğum durumu ne derece etkileyecekleri. O zaman bir bölüm daha yazarım büyük ihtimalle.

Ha bu arada, halimi hatrımı soran vefalı okurlarıma da burdan selam olsun ! ❤

Geçmişten geleceğe selamlar...