SINIRDA

SONUNA KADAR "NEFRET"

Bugüüün kitap kurgu olmayan içerisinde 99.sıraya yükseldiii !!!
Teşekkürler destekleyen herkese !
♡♡♡
30.09.2017

~~Bu bölümü sırf öfke ve nefretimi kusup rahatlamak  için yazıyorum.~~

(Çok samimi bir bölüm olacak.)

Tüm "nefretlerime" gelsin...

Kendimi anlatıp duruyorum ya hep, peki melek miyim ben ?

Hiç kötülük düşünmez miyim ?

Hep iyi birisi mi oldum ?

Hep sevgi dolu muyum ?

Hiç nefret etmez miyim ?

Ederim tabi.
Hem de deli gibi.

Nefretimin öfkemle birleşip çok yıkıcı ve korkunç bi sonuç ortaya çıkarması an meselesi şu günlerde...

Önce sinirden kendime zarar veriyorum. Sonra da diyorum ki "niye ben zarar görüyorum anasını satayım onlar zarar görsün." Böyle saldırasım  geliyor "nefretlerime"... Boğazlarına yapışasım falan.. Hani "saçını başını yolmak" derler ya, hah işte öyle yapasım geliyor.

Ama niyeyse yapmıyorum...

Cidden niye yapmıyorum acaba ya ?

Sanırım bilim bunu çok güzel açıklar.

Mesela fiziksel olarak benim saldırdıktan sonra döven değil dayak yiyen taraf olmam daha olası çünkü aramızda en az 10 kilo fark var. Ayrıca hayatım boyunca kimseyi dövmedim. Tecrübem yok bi kere. Ben neresine geçirsem diye düşününceye kadar biri saçıma yapışır herhalde Jdhshgdjd ( yazar burada sinirden gülüyor)

Sonra, sayı üstünlüğü de onlarda. Yani matematiksel olarak yine ben dayak yerim.
Hxjdxnjsxh ( Yazar adam toplamayı düşünüp sırıttı ama sonra vazgeçti. Kim uğraşacak be )

Ayrıca psikolojik nedenler de var. Yani ben benim gibileri temsil ediyorum. İstesem de istemesem de bir sorumluluğum var.Eğer ben bu tarz  şeyler yaparsam diğer bkb hastalarının da vahşi, saldırgan, şiddet yanlısı olduğu gibi yanılgılar ortaya çıkabilir ki zaten ben de "vahşi, saldırgan veya şiddet yanlısı" değilim. Sadece aklımdan geçer ama tasarı olarak kalır öyle.
Aslına bakarsanız psikolojik olarak sözde sağlıklı insanlardan çok çok daha az tehlikeliyim. 18 yıldır kimseye saldırmadım. Saldırmam da. Kimsenin saçını bile çekmedim. Korkmayın ısırmam (!) .

Madem otobiyografik yazıyorum. Anlatayım bari benim derdim ne, niye öfke ve nefretle doldu minnoş kalbim. (Çok samimi yazacağımı söylemiştim. Ve çok samimiyim şuan ) Bildiğiniz üzere artık bir üniversite öğrencisiyim ve...

ANASINI SATAYIM BE HERKES Bİ CİNS !! Ya normal insan evlatları NEREYE GİTTİ ? Hani nerdeler ? Bunlar kim ya ? Bunlar CİDDEN insan mı ???

Tamam abartmayalım normal sayılacak insanlar var tabi ama onlar da kendi aralarında normal. Kötünün iyisi gibi onlarda anormalin normali yani. Soğuttular Ankara'dan da Hacettepe'den de.

Kaldığım yeri ve içindeki insanları da sevmiyorum. Ya hani ortaokulda, lisede falan bütün gün eve gelip dinleneceğin anın hayalini kurarsın ya, burada onu da yapamıyorum çünkü evim yok. Bütün gün sevmediğim insanlarla dolu bir ortamdan çıkıp, yine sevmediğim insanlarla dolu bir ortama geliyorum. Yani eskiden olduğu gibi birazdan eve giderim, yatar  uzanırım mutlu mutlu diyemiyorum.

İşin tuhaf yanı ne biliyor musunuz ?

İnsan sevmediği yerde her şeyden tiksiniyor. Sanki her şey çok pismiş gibi geliyor. Mesela tuvaletten çıkıp ellerimi yıkıyorum. Sonra kapıyı açarken sırf kapının koluna dokundum diye ellerimi tekrar yıkıyorum. Sonra bir de ışığı kapatmam gerektiğini fark ediyorum. Ve evet sırf ışığı kapattığım için elimi tekrar yıkıyorum. Tam yatağıma uzanıp abur cubur keyfi yapacağım sırada içeceğimi buzdolabında unuttuğumu farkedip sürüne sürüne buzdolabından meyve suyunu çıkartıyorum ve sırf buzdolabının kapağına dokunduğum için ellerimi tekrar yıkıyorum. Ve gün içinde odanın kapısına dokunmamak için kapıyı hafif açık bırakıyorum ki kapıyı ayağımla iterek açabileyim. Artık ellerim yara olmaya başladı sürekli yıkamaktan. Düşünün yani o derece iğreniyorum.