SINIRDA

Aşk Kapıyı Çal(may)ınca

Aşk kapıyı çalınca ne yapmak gerekir ?

a)Kapıyı sonuna kadar açmak.

b)Kapıyı yüzüne kapatmak.

c)Koşarak uzaklaşmak.

d)Sırf ne derdi varmış görmek için bi şans vermek.

e) Polise, hırsızlık yaptığı için aşkı şikayet etmek.

(Tamam pardon.😅 Bu sonuncu çok gereksiz ve saçma oldu. Ciddi bir şey konuşuyoruz şurda. Ciddi ol yazar hanım. Ciddi ol.)

Siz ne yapardınız veya ne yaptınız bu durumda bilmiyorum ama ben çok salakça şeyler yaptım bakın ondan adım gibi eminim. 😅
(Yazar ciddiyet kasmak istiyor ama yapamıyor.)

Evet yaptım. Çok salakça şeyler yaptım.Ama bi sorun bakalım neden yaptım ? Bi sorun bakalım
" Lanet olsun sebebi neydi ki şimdi bunun ?" diye. ( Bizim aşık yazar hala ciddi olmaya çabalıyor ama beceremiyor sanki.)

Çünkü her insanın başından geçen aşk hikayesi farklı. Her insan farklı bi şıkkı işaretliyor. Hatta bazı insanlar da kendi şıkkını kendisi oluşturuyor.
Ama benim hikayede bi sorun oldu. Aşk kapıyı çalmadı. Hayvan oğlu hayvan direk bodoslama içeri daldı ya. (😅😂) Ben de öyle mal gibi kalakaldım işte. Yavaş ya. Yavaş yani. O ne öyle yangından mal kaçırır gibi. Sonra da yok efendim ben niye salakça şeyler yapıyormuşum da bilmem ne. Kimse kusura bakmasın, benim salaklığın en alasını yapmaya hakkım var. Kapıyı çalmayıp hayvan gibi hayatıma dalarsan, bu terbiyesizliğinin karşısında olacakları da göze almalıydın aşk efendi. Herkes haddini bilecek. (Ooo laf soktuuu 😂 ya liseyi özledim de biraz. Lisedeyken laf sokunca sınıf hep bi ağızla böyle diyordu. Maziyi canlandırıyorum,bozmayın.)

Aaahh aaahh...
Sevgili okurlar durum vahim.
Ben abayı yaktım galiba. 😅
Hem de feci yani.
Benim akıl, mantık ve gururum aşk efendinin bu hadsiz tavrından ötürü çok sinirlenip ortamı terketti.
Beni bu terbiyesiz,öküz oğlu öküz aşk efendiyle başbaşa bıraktılar ya.
Şuan beynim yerinde kalbim var. Beynim nereye gitti bilmiyorum. Belki de daha sağlam bi kapı almaya gitmiştir. Daha sağlam kapılara ihtiyacım varmış çünkü. Bunu yeni öğrendim. Neyse geç olsun da güç olmasın. Artık öğrendim benim kapımın ne kadar zayıf ve güçsüz olduğunu. Şimdi onu güçlendirmeye ve kapılarımın ardına biraz daha kapı eklemeye çalışıyorum... Ama zor... Çok zor...

Aşk güzel şey...💕
Aşık olmak daha da güzel...
"Birine aşık olduğunda sadece ona aşık olmazsın ki... Bütün dünyaya aşık olursun... Her şey gözüne güzel ve sevimli görünür."
Aklın,fikrin ve zikrin "o" olur.
Onu düşünerek uykuya dalarsın ve sabah uyandığında da aklına ilk" o"gelir.
Sürekli merak edersin "şuan ne yapıyor acaba ?" diye.
Ve mutlu olman artık sadece sana değil, ona da bağlıdır. O mutlu değilse sen de mutlu değilsindir artık. Ve o mutluysa eğer, sen o sırada sahip olduğun tüm dertlerine rağmen gülümseyecek gücü bulursun. Çünkü "o" mutludur...

Ama ben bunu sevmiyorum işte...
Böyle nasıl desem ya... Aklım bi karış havada resmen. Bildiğiniz "salak" oldum. ("Zaten salaktın, bu yeni bir şey değil." diyor Zoey 😅😂)

Zaten her zamanki üslubumdan daha neşeli ve ciddiyetsiz yazdığımı farketmişsinizdir. Bakın o da aşktan. 😍

Ya ne var biliyor musunuz?
Aşk uyuşturucu ile aynı şey be.
Cidden bak.
Bağımlılık yapıyor.
Bu bağımlılığınız günden güne artıyor.
Her geçen gün daha da çok arzuluyorsunuz onu.
Yokluğunda yoksunluk belirtileri gösteriyorsunuz.
Zararlı bir şey.
Yavaş yavaş sizi öldürüyor.
Ve siz bunu bilmenize rağmen, her şeye rağmen devam ediyorsunuz.
Al sana uyuşturucu işte.
Hem de en âlasından. 💔

Ve tabiki her şey toz pembe değil. Korkuyorum.
Kırmaktan, kırılmaktan, korktuğum için yarı yolda bırakıp gitmekten veya yarı yolda bırakılmaktan... Gözünü sevdiğim dünyada her an her şey olabiliyor çünkü... Her şey bir anda, biz ne olduğunu dahi anlamadan, olup bitebiliyor...
Pişman olmaktan çok korkuyorum... Sahip olduğum borderline kişiliğin- her ne kadar son birkaç ayda bastırılmış olsa da- ufacık bi olayda yeniden alevlenebildiğini daha dün farkettim çünkü. Yani o bi yere gitmiyor veya geçmiyor. Sadece pusuya yatıp zayıf bi anımı bekliyor. Sonra da ufacık bir şey de ben yine mahvoluyorum. Bi anda her şeyden ve herkesten soğuyup tiksiniyorum... İşte işin korkunç yanı, bazen aynı durumu ona karşı da yaşadığımı farkettim. Gözümde tatlış bi insanken, bi anda öküz ve odun herifin teki haline geliyor. Sevgim falan kalmıyor hiç. Tamamen kırgınlık ve kızgınlıkla doluyorum. Her şeyi birden siliyorum. Gözümde bir hiç oluyor adeta... Yani normal insanlar da sinirlenince veya kırılınca sevgiden çok bu duyguları hissederler biliyorum ama benimki baya aşırı uçta oluyor. Ve ben sadece ondan değil, o sırada ciddi manada her şeyden ve kendimde dahil herkesten nefret ediyor oluyorum... 😔😔 İşin acı yanı, tüm bunların farkında oluyorum ama elimden bir şey gelmiyor... Düşüncelerimi ve duygularımı yine de değiştiremiyorum... Her şeyin farkında oluyorum ama kendi kendime seyirci kalıyorum sadece...
Bu çok zor bir şey... Yani farkındalık sahibi olduğun halde, neyi niye yaptığını bildiğin halde elinden bir şey gelmemesi... Ya delilerin deli olduklarının farkında olduklarını düşünsenize bi. Yani deliye her gün bayram çünkü kendilerinin  farkında değiller, akıl sağlıklarından haberdar değiller ve bu da onların acı çekmesine engel oluyor. Ama ya bilselerdi ? Yani mantıken imkansız ama ya bilselerdi... Düşünsenize insanlar sizi insan yerine koymuyor, sizden korkuyor, uzak duruyor, "onun sağı solu belli olmaz" diyorlar size.
Siz de her şeyin farkındasınız ama akıl hastası olmaya mahkumsunuz... Düşünsenize. Böyle bir şey oluyor işte bizim gibiler için hayat... Hastayız, hastalığımızın farkındayız ama elimizden bir şey gelmiyor... Sadece bazen kendimizi zorluyoruz  ama "kim olduğumuz gerçeğini"değiştiremiyoruz...

Yani anlayacağınız, "bipolara her gün bayram değil."

Ateşle oynuyorum resmen...
Bakalım ne olacak...
Canım yanacak biliyorum...
Ama ne kadar yanacak ve bu ne kadar sürecek işte orası tam bir muamma...
Canım şuan bile yanıyor aslında...
Aynanda hem acı hem de uçsuz bucaksız bir sevinç hissediyorum...
Ben bir bkb, bipolar ve anksiyete hastasıyım.
Ve ben AŞIK OLDUM...

Geçmişten geleceğe selamlar...

Okuyupta oy vermeyen gerçek aşkı bulamasın inşallah 🤣🤣