รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 2

ผมใช้ไม้ถูพื้น ปาดไปปาดมาหลังจากช่วยกันเก็บกวาดจากไม้กวาดของห้องข้าง ๆ ที่วางแหมะอยู่กับประตู เหงื่อนี่ผุดซึมไหลตามตัวจนชุ่ม ไอ้ภัทรช่วยหิ้วถังน้ำไปเปลี่ยน น้ำนี่ดำยิ่งกว่าน้ำคลองแสนแสบ จากนั้นมันก็มาแย่งไม้ถูพื้นจากมือผมไปถูเอง

พวกเราสองคนนอนแผ่หราหลังจากจัดการเช็ดถูห้องจนสะอาดเอี่ยมอ่อง "ต้องไปซื้อของหลายอย่างที่โลตัสว่ะ" ผมพูดขึ้น

ไอ้ภัทรหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วดึงกระเป๋าตังค์ออกมา ควักแบงค์พันยื่นให้ผมสองใบ "กูมีแค่นี้แหละ"

ผมลุกขึ้นบ้าง "กูก็มีอยู่พันนึง" ผมบอกแล้วเอี้ยวตัวไปหยิบกางเกงยีนส์ข้างหลังมาล้วงเอาเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงวางตรงกลางรวมกัน

แล้วพวกเราก็ออกมาซื้อของเข้าห้อง สองป้ายรถเมล์แค่นี้เดินสบายมากไม่ต้องขึ้นรถเมล์ให้เสียตังค์ ไม่นานก็มาถึงห้างโลตัสพวกเราเดินผ่านร้านพิซซ่า ผมหยุดยืนมองสมัยอยู่บ้านเด็กกำพร้าเคยกินอยู่สองครั้ง โคตรอร่อยเลยล่ะ ผมยืนมองจนน้ำลายจะยืดออกมาจากมุมปาก ไอ้ภัทรเดินไปไกลแล้วต้องเดินวกกลับมาล็อกคอผมให้เดินตามมันไป

"เฮ้ย ๆ ทำไรกูเจ็บ" ผมร้องบอกมันเมื่อวงแขนของมันรัดคอผม

"ไปยืนมองทำเชี่ยไรไม่อายคนรึไง" มันว่าให้เสียงดุ

"เอ้า จะอายทำไมกูไม่ได้ไปยืนดูบนหัวใคร"

"ไว้กูได้งานเมื่อไหร่เดี๋ยวพามากิน" มันบอกเสียงหล่อ

"จริงนะเว้ย นี่กูจำขึ้นใจเลยนะ" ผมแหงนหน้าขึ้นไปมองมัน ในขณะที่ไอ้ภัทรมันยังล็อกคอผมอยู่ แล้วมันก็ก้มลงมามองผมพอดี มันทำหน้าแปลก ๆ ตอนที่หน้าของเราอยู่ใกล้กัน ผมเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม

"มึงเป็นไร ?" ผมถาม ก่อนที่มันจะคลายวงแขนออกแล้วผลักหัวผมออกแรงจนเซถลา "แล้วนี่ผลักกูซะแรงเลย !" ผมว่าให้พลางทำหน้ายู่ ๆ