รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 19

ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดหน้าต่าง ฝนหยุดตกแล้ว ท้องฟ้าบางส่วนเปิดโล่ง ผมเลยนั่งแหมะบนเก้าอี้ตรงริมขอบหน้าต่าง จ้องมองหยดน้ำฝนหล่นกระทบพื้นกระเบื้องคอนกรีตดูเหงาและเศร้า มองเห็นรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดสนิทตรงที่เดิม เวลาเดิม ๆ

เขาคนนั้นมาอีกแล้ว เขามาทุกเย็นหลังเลิกงาน ดูจะลำบากสำหรับเขาไม่น้อย ต้องฝ่ารถติดมากี่ชั่วโมงกันนะ เพราะบ้านคุณพีอยู่นอกเมือง ผมไม่ได้ไปอยู่กับเขาตามคำขอ ยังดีที่เขาเองก็ไม่บังคับ ผมแค่ไม่คุ้นกับเขาน่ะผมยังจำเขาไม่ได้ ใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารเขาอยู่เหมือนกัน

วันแรกที่นั่งคุยกันเขาเอารูปในโทรศัพท์มือถือที่เขาถ่ายกับผมให้ดู มีรูปอิริยาบถต่าง ๆ และสถานที่ที่ไปด้วยกันเยอะมาก ดูก็รู้ในทันทีว่าเป็นคู่ที่รักกันมาก ผมหน้าแดงตอนเห็นรูปที่ผมกับเขาจูบกัน ดูเหมือนเขาจะตั้งเป็นหน้าจอโทรศัพท์ด้วย ก่อนจะรีบส่งโทรศัพท์คืนให้กับเขาแบบทั้งหน้าทั้งหูแดงไปหมด ก็ความรู้สึกของผมในตอนนี้ยังไม่เคยจูบใครเลยนี่นา

ที่น่าตกใจกว่าก็คือ มากกว่าจูบผมกับเขาเคย... ลึกซึ้งต่อกัน พอคิดถึงตรงนี้ จู่ ๆ หน้าผมก็ร้อนวาบแปลก ๆ เสียอย่างงั้น จนต้องยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบา ๆ

จากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะประตู

"ไม่ได้ล็อคครับ" ผมตะโกนออกไป

"น้ำพุแต่งตัวเสร็จหรือยัง คุณภัทรมารอแล้วนะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคย เมื่อก่อนคุณพีเรียกผมว่าพบรัก แต่พอเขาคนนั้นบอกชื่อจริงของผม คุณพีก็หันมาเรียกผมว่าน้ำพุ คุณพีบอกว่า น้ำพุจะได้จำเรื่องราวของตัวเองได้เร็ว ๆ

ถ้าผมคุยกับเขา คุณพีจะขึ้นไปบนห้องทำงาน ผมไม่ชอบแววตาเศร้า ๆ ของคุณพีเลย ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าคุณพีทำตัวห่างเหินผม

"อ้าว ทำไมยังไม่รีบแต่งตัวล่ะ" คุณพีทำเสียงดุผมไม่จริงจัง มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยแฝงความอ่อนโยน