รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 6

          หลังจากเริ่มทำงานที่ผับผมกลับเข้าห้องประมาณตีหนึ่งทุกวัน ในช่วงเวลานี้ที่ผมแอบลักขโมยนอนกอดคนที่นอนดิ้นเข้ามาผม
จริง ๆ ถ้าไม่กอดมันไว้ทั้งตีนทั้งมือของมันก็จะประเคนใส่ผมจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยล่ะ ขนาดพัดลมที่ตั้งอยู่ปลายเท้ามันยังเคยถีบจนล้มมาแล้ว ผมเลยยกเป็นประโยชน์แกผู้ถูกกระทำอย่างผม หึหึ

          ช่วงแรก ๆ ผมก็ไม่กล้าทำแต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถกดความรู้สึกต้องการที่มีต่อมันได้ แต่ผมไม่เคยทำมากกว่ากอดมัน ถึงใจมันอยากจะทำมากกว่านั้น แค่นี้ก็รังแกมันมากเกินไปแล้วโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอม ถ้ามันรู้ว่าผมแอบกอดมันตอนหลับ ไม่รู้ว่ามันจะโกรธผมมากแค่ไหน ผมไม่อยากให้มิตรภาพระหว่างเพื่อนมันพังเพราะความต้องการของผม

          ผมชอบกลิ่นหอมแป้งเด็กที่มันทาจนติดจมูกทำให้ผมติดกลิ่นหอมจากตัวมัน ที่สำคัญเนื้อตัวมันนุ่มนิ่มไปหมดใครว่าผู้ชายมีแต่ผิวกร้าน ๆ ผมขอเถียงขาดใจเพราะปลาทองตัวน้อยของผมผิวมันนุ่มมือไปหมดจนอยากจับมันฟัดทั้งวันทั้งคืน

          ผมไม่ได้ตามไอ้พุไปที่ตลาดอีก ผมนอนกอดมันรอจนตีสองครึ่งถึงปลุกให้คนในอ้อมแขนตื่นเพื่อให้ทันไปขึ้นรถตอนตีสาม ผมเดินออกไปส่งไอ้พุที่รถแล้วค่อยกลับมานอนต่อ กว่าผมจะตื่นอีกทีก็เลยเที่ยง ผมเลยไม่รู้ว่าไอ้พุมันไปสมัครงานที่โรงงานน้ำแข็งอย่างที่มันเคยบอก

          จนวันนี้ผมกำลังยืนรอรถเมล์ที่หน้าเซเว่นช่วงบ่าย เพื่อไปทำงานตามปกติ ทุกวันผมตื่นขึ้นมาจะมีจานข้าวที่ราดกับข้าวไว้ ยำปลากระป๋องบ้าง ไข่ทอดที่มันเรียกจนผมก็เรียกตามมันเพราะคนส่วนใหญ่เรียกไข่เจียว ผมกินจนหน้าจะเป็นไข่ แต่อร่อยเพราะมันทำ ผัดกะเพราวิญญาณหมูที่มีสารพัดผักอยู่ในจาน ที่มันอ้างนักหนาว่าจะทำให้ผิวมันสวยแต่ความจริงมันประหยัดเงิน ยังดีมีไข่ดาวให้ ที่จริงมันทำอะไรให้ผมกินผมก็กินหมดนั่นล่ะครับ เอาจานคลุมไว้แล้วมันก็จะไลน์มาบอกให้กินก่อนไปทำงาน ผมนี่โคตรจะรักมันรักจนจะทนไม่ไหว แต่ก็ทนมาเกือบจะสองปีแล้วล่ะครับ