"มึงช่วยเดินให้มันเร็ว ๆ กว่านี้ได้ไหมไอ้พุ" ผมหันไปดุมันที่เดินช้า ผมจูงมือมันเดินหลบผู้คนซ้ายทีขวาที หรือผมอาจจะเดินเร็วไปขามันยิ่งสั้น ๆ อยู่ แต่...เดี๋ยวนะ? ทำไมไอ้พุผมยาว ผมหันไปมองมันอีกรอบ
"เฮ้ย! ฉิบหาย!" ผมสะบัดมือทิ้งจากการจับกุมมือของเธอทันที เชี่ย! ผมกุมขมับแล้วผมไปทำไอ้พุตกหล่นที่ไหนเนี่ย! ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัว ผมไม่รู้ตัวเลยว่าจูงมือมาผิดคนจนถึงป้ายรถเมล์ ให้ตายเถอะ! เตรียมรอรับลูกระเบิดได้เลย ไม่สิอาจเป็นขีปนาวุธ!
"พี่ภัทร..." ผมยกมือขึ้นห้ามทันที "อย่า! อย่าเพิ่งพูด" ปวดหัวเลย ผมต้องรีบกลับไปหาไอ้พุที่ร้านเสื้อ มันยิ่งเป็นคนไม่ชอบอยู่สถานที่แบบนั้นคนเดียว "พี่มีเรื่องต้องไปจัดการ ขวัญกลับโรงแรมเองได้ใช่ไหม" ผมถามเธอ
"ไม่ได้ค่ะ!" เธอตอบเสียงแข็ง
ผมเสยผม พยายามควบคุมอารมณ์และสุดท้ายผมก็คิดหาวิธีส่งเธอกลับได้ "ถ้างั้นพี่โทรเรียกยัยรัชให้มารับก็แล้วกัน" ผมบอกเสียงเข้ม ตอนนี้โมโหตัวเองมากด้วย
"พี่ภัทรคะ ขวัญขอถาม พี่ภัทรกับพี่น้ำพุ...เป็นแฟนกันใช่ไหมคะ!?" เธอโพล่งออกมาเสียงสั่นเครือ ให้ตายเถอะไม่น่าถาม ตรงไหนที่มันยังไม่ชัดอีก
"ใช่" ผมตอบโดยไม่ต้องคิดทบทวนอะไรทั้งสิ้น ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ให้มันจบตรงนี้แหละ "ขวัญไม่ต้องมาเสียเวลากับพี่ พี่ชอบผู้ชายและที่สำคัญพี่มีแฟนแล้ว ขวัญเข้าใจนะ" ผมพูดชัดทุกคำ ถ้าไม่เข้าใจก็เรื่องของเธอแล้วล่ะ
ดวงตาเธอตาแดงก่ำ ผมรู้ว่าเธอกำลังจะร้องไห้เต็มที แต่อย่าร้องนะเพราะผมไม่ปลอบใครนอกจากเมีย ระหว่างที่รอยัยรัชมารับ ผมก็กดโทรศัพท์จนมือแทบหงิก ไอ้พุมันไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลย
ผมรอจนยัยรัชมาถึง วันซวยจริง ๆ คืนนี้จะได้เข้าห้องหรือเปล่าเถอะ แวะเซเว่นซื้อยากันยุงกันไว้ดีกว่าไหมเผื่อเมียใจแข็ง ซื้ออะไรไปง้อมันดีวะ พาไปกินหมูกระทะน่าจะดี ผมคิดว้าวุ้นอยู่ในใจ ป่านนี้คงนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วละมั้ง
KAMU SEDANG MEMBACA
รอตะวันมาพบรัก
Romansaผมไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนสนิทแอบรัก ผมคงสมองปลาทองอย่างที่มันชอบว่าจริง ๆ
