รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 15

วันนี้ครบหนึ่งเดือนแล้วที่ไอ้ภัทรไปเยอรมัน ผมขีดกาวันเวลาบนปฏิทินที่แขวนอยู่ข้างผนังห้อง มันโทรหาผมทันทีที่ถึงสนามบิน โอดครวญอยากกลับทันทีเพราะทนคิดถึงผมไม่ไหว ผมเลยดุมันเสียงดัง วันก่อนมันก็วีดีโอคอลมา และขอทำเรื่องอย่างว่าผ่านวีดีโอ ผมเลยด่ามันแล้วปิดโทรศัพท์หนีด้วยความอาย มันน่ะหน้าหนาที่สุด ผมเขินอายที่จะทำเรื่องอย่างว่ากับมันทุกครั้ง แต่มันนะเหรอพร้อมทำทุกที่ทุกเวลา แต่ผมก็ไม่ค่อยตามใจมันเท่าไหร่ เวลาทำในห้องส่งเสียงร้องดังก็ไม่ได้ เดี๋ยวข้างห้องจะได้ยินเสียง เหมือนกับที่ผมเคยได้ยินเสียงพี่สาวข้างห้อง ถึงมันจะเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ก็เถอะ มันน่าอายจะตาย

วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ ผมนั่งชันเข่าข้างหนึ่งเพ่งมองไอน้ำจากหม้อข้าวที่พวยพุ่งขึ้นสูง กลิ่นหอมของข้าวหุงเสร็จใหม่ ผมคิดถึงไอ้ภัทรป่านนี้มันคงคิดถึงข้าวสวยร้อน ๆ กับฝีมือทำกับข้าวของผมแน่ ๆ ภาพจำของเราสองคนชัดขึ้นมาอีก ถ้าเมนูวันนั้นเป็นผัดผักใส่หมู มันจะตักชิ้นหมูให้ผมก่อนทุกครั้ง

ผมเอื้อมหยิบชามมาแล้วตอกไข่ลงไป เวลาที่ผมทำกับข้าวไอ้ภัทรก็จะเอนหลังพิงผนังห้องอ่านหนังสือเพลงไปเรื่อย แต่เท้ายาว ๆ ของมันก็จะเหยียดยาวมาป่วนเปี่ยนตรงก้นของผมสะกิดหยอกเย้าแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่พร้อมยิ้มกริ่มตอนผมหันหน้ามาดุ

ผมทอดไข่เสร็จตักใส่จานรอให้เย็นหน่อยค่อยตักใส่ถุง ไว้อาบน้ำเสร็จจึงค่อยมาตักข้าวในหม้อใส่ถุงพลาสติก เช้านี้ผมตั้งใจไปใส่บาตรที่ตลาดและซื้อผลไม้ไปเยี่ยมครูที่โรงเรียนเก่า ตอนนี้แกน่าจะเกษียณแล้ว

สายลมหนาวผ่านไป เริ่มเข้าสู่หน้าร้อนที่ฝนตกราวกับหน้าฝน... ผมก้มมองรองเท้าสีขาวที่ไอ้ภัทรซื้อให้ ด้านหลังที่ปักชื่อของพวกเราไว้ ผมก้าวเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านเซเว่นที่ผมมานั่งรอไอ้ภัทรกลับจากทำงาน เดินขึ้นสะพานลอยที่พวกเราสองคนวิ่งไล่เตะกัน ข้างหน้าคือตลาดที่ผมผูกพันมานานหลายปี มองตรงจากสะพานจะเห็นสวนเล็ก ๆ ข้างตลาดที่เราชอบไปนั่งเล่นและแอบพลอดรักกัน เรื่องราวหลายสิ่งหลายอย่างผุดพรายขึ้นมาในห้วงนึกคิดอย่างต่อเนื่องเหมือนสายน้ำไหล น่าแปลกที่จู่ ๆ ผมคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาราวกับกลัวว่าวันหนึ่งผมจะลืม ไม่หรอกอาจเป็นเพราะผมคิดถึงไอ้ภัทรมากต่างหาก คืนนี้กลับมาผมจะยอมทำตามคำขอของมันสักครั้ง ผมสงสารมันและก็คิดถึงมันเช่นกัน