รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 18

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องยืนพูดนานถึงสิบกว่านาทีต่อหน้าคนมาก ๆ มันไม่เหมือนการร้องเพลงเลยสักนิด ผมยืนเกร็งสีหน้าเครียดเขม็ง ก่อนจะผ่อนคลายเมื่อเสียงปรบมือในห้องจัดเลี้ยงดังขึ้น ป๊านั่งยิ้มภูมิใจอยู่โต๊ะด้านหน้าสุด ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องจัดเลี้ยง ถึงแม้จะรู้ว่าทุกคนปรบมือให้ตามมารยาทเท่านั้น แต่ผมก็ยังรู้สึกดี เพราะสำหรับผมมันคือจุดเริ่มต้นที่ไม่เลวนัก หากวันนี้มีไอ้พุยืนอยู่ข้าง ๆ ผมคงมั่นใจมากกว่านี้

ผมมองลงไปด้านล่างเวที สายตาผมหยุดที่ผู้ชายตัวสูงซึ่งดูโดดเด่นกว่าใคร ท่าทางสุขุมน่าเชื่อถือ ผมอยากเก่งให้ได้เท่าเขา เขาสวมเสื้อสูทสีเข้มดูเข้ากับเขามาก ถ้าผมเดาไม่ผิดคนที่ยืนอยู่ด้านหลังคุณพีน่าจะใช่คุณพบรักซึ่งเห็นแค่เพียงช่วงไหล่เล็ก ๆ ที่โผล่มาให้เห็นนิดเดียว ดูท่าคนรักของคุณพีคงจะหิวน่าดู เขาไม่แม้แต่จะหันมาฟังผมพูดสักนิดเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหาร ทำให้ผมนึกถึงไอ้พุ เรื่องกินเรื่องใหญ่ กินได้ทุกอย่าง เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนั้นมันกินจุมากนะครับ พิสูจน์มาแล้วกับพิซซ่าสองถาดในเวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง วันนี้ผมเลยสั่งพิซซ่าของโปรดของมันจากร้านที่เคยพาไปกินมาเสริมให้แขกในงานด้วย

ผมคิดถึงปลาทองน้อยแทบจะทุกลมหายใจ ป่านนี้จะเป็นยังไง กินอิ่ม นอนหลับสบายดีหรือเปล่า จากวันเป็นเดือน สองเดือน สามเดือน จนถึงตอนนี้เกือบปีแล้ว ผมยังรอมันที่เดิม ห้องเช่าแสนโกโรโกโสแต่เหมือนสวรรค์ของเราสองคน อย่างน้อยก็ยังมีข้าวของเครื่องใช้ที่มีกลิ่นอายของมันอยู่รอบ ๆ ตัว

...ทุกค่ำคืนที่แสนทรมานรู้สึกสูญสิ้นและวาดหวังในคราวเดียวกัน... บางคืนผมยังฝันเห็นไอ้พุกำลังนั่งทำกับข้าวในหม้อมหัศจรรย์ของมันที่สามารถทำสารพัดเมนู ปากเล็ก ๆ แดง ๆ ที่ผมลอบมองอยู่บ่อยครั้ง บ่นว่าของแพงต้องช่วยกันประหยัด ๆ ผมไม่อยากตื่นจากฝันนั้นเลยสักครั้ง