รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 16

รณพีธ์ กรรภิรมย์...

ผมไม่รู้จักเขา...แต่เขาคือความทรงจำแรกของผม...

ใช่แล้ว... ผมความจำเสื่อม สมองของผมได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เป็นสาเหตุให้ความจำของผมหายไปทั้งหมดและยังไม่รู้ว่าความจำจะกลับมาเหมือนเดิมได้อีกหรือเปล่า มิหนำซ้ำยังเดินไม่ได้ทันทีเพราะนอนจนเกือบจะเป็นเจ้าชายนิทรานานถึงสามเดือนกว่า ๆ ทำให้ร่างกายยังฟื้นฟูได้ไม่ดีพอ ยังคงเชื่องช้าบ้างโดยเฉพาะความคิด ยิ่งผมคิดก็จะรู้สึกปวดหัวจี้ด ๆ ขึ้นมาเลย ผู้ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าจะคอยบอกผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเสมอว่า

'อย่าเพิ่งรีบร้อนเรายังไม่หายดี'

เขาสารภาพกับผมว่า หลับในจนขับรถชนผม เขาเป็นคนทำให้ผมมีสภาพเป็นแบบนี้ เขาพูดว่าเสียใจและขอโทษอยู่ซ้ำ ๆ ผมรับรู้ว่าเขาเสียใจจริง ๆ และไม่ได้เสแสร้งแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าหล่อเหลาคมคายมักจะหมองหม่นยามเมื่อผมพยายามที่จะคิดว่าผมเป็นใครจนปวดหัว ผมแอบสงสารเขา ทั้งที่จริงผมควรต้องโกรธและโมโหเขามากว่าจะสงสารสิ เพราะเขาไม่ใช่เหรอที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพนี้

สมองของผมตอนนี้มันว่างเปล่าบางเบาเหมือนปุยเมฆสีขาว ทว่ามันก็เริ่มที่จะบันทึกคนที่ชื่อ 'รณพีธ์ กรรภิรมย์' ไว้ตั้งแต่ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ

คุณพีบอกกับผมว่า ผมไม่มีอะไรติดตัวมาเลย แม้แต่โทรศัพท์มือถือ ผมได้แต่พยักหน้า เพราะตัวเองยังจำไม่ได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร ผมจึงจำไม่ได้ว่าก่อนหน้าผมมีอะไรติดตัวมาบ้าง พ่อแม่เป็นใคร แล้วผมไปทำอะไรตรงนั้น จะมีใครกำลังตามหาผมอยู่ไหมผมเองก็ไม่รู้ คุณพียังบอกอีกว่าลงประกาศหาญาติให้ผมแล้ว จนเวลาล่วงเลยมาสามเดือนกว่า ๆ ก็ยังไม่มีใครติดต่อคุณพีกลับมาเลย หรือบางทีชีวิตก่อนหน้าของผมอาจไม่มีใครเลยก็ได้...

คุณพีดูแลผมดีมาก ผู้ชายอายุ 35 หน้าตาจัดว่าหล่อระดับดาราเลยล่ะ แต่เขายังไม่มีครอบครัว อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่กับคุณป้าอีกหนึ่งคนที่ชื่อสาลี่ คุณป้าสาลี่ก็ดีกับผมมาก คอยดูแลผมเวลาที่คุณพีออกไปทำงาน