รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 7

"ไอ้พุมึงโดนสาวที่ไหนดูดคอมาวะเนี่ย ร้ายนะเอ็ง"

พวกพี่ ๆ ในโรงน้ำแข็งหัวเราะชอบอกชอบใจกันยกใหญ่หลังจากผมเดินออกมาจากห้องทำงานของเฮียเจ้าของโรงน้ำแข็ง ตั้งใจจะมาบอกพวกพี่ ๆ ว่าผมได้งานใหม่แล้ว ในขณะที่พวกพี่เขากำลังขนน้ำแข็งใส่รถไปส่งลูกค้า เจ้าไหนอยู่ไกลหน่อยก็เป็นรถที่เก็บความเย็น เจ้าใกล้ ๆ ก็จะใช้รถพ่วงมอเตอร์ไซค์

"รอยอะไร เฮ้ยไม่ใช่พี่มดมันกัด" ผมรีบบอกพลางหัวเราะขำพวกเขาที่เข้าใจผิด รอยดงรอยดูดอะไรไอ้พุไม่รู้จัก

"มดเหี้ยอะไรนี่รอยคนดูดชัด ๆ ระวังหน่อยนะมึง สาว ๆ แถวนี้ส่วนใหญ่มีเจ้าของแล้วทั้งนั้น เดี๋ยวจะโดนตีนพวกแม่งเอา ยิ่งหน้าหล่อ ๆ แบบมึงเดี๋ยวพาลทำคนหมั่นไส้" นั่นไปกันยกใหญ่เลยพวกพี่ หน้าอย่างไอ้พุจะกล้าไปจีบใครแค่ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอด ยังกินไข่ทอดอยู่เกือบทุกวัน

"ไม่ใช่จริง ๆ รอยดูดอะไรที่พวกพี่ว่าผมก็ไม่เคยเห็น เมื่อคืนผมโดนมดกัดจริง ๆ เจอกัดไปหลายที่เลย สงสัยผมอาจจะแพ้อ่ะรอยมันเลยเป็นแบบนี้"

"ใช่หรอวะ กูนี่ไม่เคยดูพลาดนะ ดูยังไงก็รอยคนดูดชัดแจ่มเลยมึง" ผมเริ่มลังเลตามพี่แกเพราะดูแกจะมั่นใจเกิ๊น

"นี่รอยคนดูดจริง ๆ เหรอพี่ ?" ผมถามกลับอีกครั้งด้วยความไม่รู้จริง ๆ คิ้วก็เริ่มขมวดเข้ากันจนจะเป็นเลขแปดอยู่แล้ว

"ก็เออนะสิ อะไรของมึงวะ โดนดูดมาเองแต่ไม่รู้" พี่ในโรงงานน้ำแข็งแซวผมไม่หยุด

วันนี้ผมมาบอกเฮียเจ้าของโรงน้ำแข็งว่าจะไปทำงานกับเพื่อน แกไม่ได้ว่าอะไรแล้วเฮียก็ให้เงินค่าจ้างทั้งอาทิตย์กับผม เฮียแกบอกถ้าไม่มีงานทำก็มาทำที่โรงน้ำแข็งได้ แกชอบที่ผมขยันดี ผมยกมือไหว้ขอบคุณเฮียที่แกมีเมตตา

ผมเดินกลับห้องด้วยความงุนงงไปหมด พลางยกมือแตะที่คอมาตลอดทาง ผมนึกถึงตอนก่อนที่จะออกมาวันนี้ไอ้ภัทรมันยื่นพาสเตอร์ปิดแผลมาให้