รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 5

หน้าของเราใกล้กันจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารินรดกันและกัน สายตาสบประสานกันภายในห้องซึ่งมีเพียงแสงไฟสีส้มนวลจากเสาสูงนอกห้องที่ลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา เสียงห้องข้าง ๆ เงียบไปแล้ว

"น่ากลัวกว่าผีก็มึงนี่ล่ะไอ้พุ ผีชีเปลือยทาหน้าขาวยิ่งกว่าลิง" ไอ้ภัทรพูดขึ้นพลางกระซิบเสียงเบาอยู่ใกล้ ๆ หน้าผม แต่สายตาของมันออกจะสวนทางกับคำพูด ดูวาบหวามฉายประกายความหมายที่ผมไม่เข้าใจ พักหลังผมมักจะเห็นอยู่บ่อย ๆ

"มึงรู้ไหมว่าห้องนั้นเขาทำอะไรกัน" มันถามผม

"เชี่ย ! กูไม่ใช่เด็ก" ผมตอบมัน ยังดีนะที่ผมโบกแป้งบนหน้าซะหนาจนมันไม่เห็นว่าหน้าผมแดง ผมรู้สึกร้อนวูบวาบเพราะเสียงมหัศจรรย์ของพี่สาวข้างห้อง ใครจะไปรู้ล่ะว่าเวลาที่คนเขาทำอะไรกันมันจะเสียงดังได้ขนาดนี้ แล้วนี่จะมองหน้าพี่สาวข้างห้องยังไงดี แอบไปขโมยใช้ไม้กวาดพี่เขามาสองหนแล้ว ยังคิดไว้ว่าคราวหน้าถ้าเอามาใช้อีกจะขอยืมก่อน

"ทำกันไหม"

"ห๊ะ !" จู่ ๆ มันก็พูดขึ้น ทำเอาผมหลุดอุทานเสียงดังและมองมันหน้าตื่นนัยน์ตาเลิ่กลัก

"ทำเหี้ยอะไร !" ผมถามมันกลับถึงผมจะฉลาดน้อยแต่ประโยคเมื่อกี้แปลออกมาก็ชวนทำเรื่องอย่างว่าใช่ไหมครับ ไอ้ภัทรเหยียดแขนขนาบตัวผมไว้ไม่ให้หนี มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีกจนรู้สึกเหมือนอยู่ในวงล้อมอ้อมแขนของมัน ผมยิ่งตื่นตระหนก มันโน้มหน้ามาใกล้จนปลายจมูกเกือบชนกัน ผมเบือนหน้าหนีแล้วหลับตาปี๋

"กูหยอกมึงเล่น" แล้วมันก็หัวเราะร่วนด้วยความพออกพอใจที่ได้แกล้งผม

"เชี่ย ! แกล้งกูแบบนี้อีกแล้ว !" ผมหันกลับมาแล้วผลักอกมันแรง ๆ อย่างนึกโกรธขึ้นมาจริง ๆ บ้าง ผมรีบขยับหนีไปที่นอนของตัวเองสลัดผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัว

"นี่มาทำกันเร็ววว" ไอ้ภัทรยังคงพูดจาหยอกล้อผมไม่เลิกแถมยังแกล้งเอาเท้ามาแหย่ ๆ กับเท้าของผมที่พ้นออกมาจากผ้าห่ม ผมรีบหดเท้าของตัวเองเข้าไปในผ้าห่มทันที อย่าให้กูขายาวนะจะแกล้งเอาฟาดหน้าตอนมึงหลับฮึ ! ผมฮึ่ม ๆ อยู่ในใจโดยลืมไปว่าตัวเองนั้นนอนดิ้นแค่ไหน