รอตะวันมาพบรัก

ตอนที่ 20

ผมขับรถเข้ามาจอดหน้าไซต์งาน เหลือบมองตึกสูงสิบชั้นที่รุดหน้าไปเกินห้าสิบเปอร์เซ็น ผมไม่ได้ไปหาไอ้พุเป็นอาทิตย์แล้ว รู้สึกท้อใจนิดหน่อยแต่ไม่ได้ถอดใจนะครับ แค่อยากหยุดพักการวิ่งคว้ากับความว่างเปล่า มันทำให้ผมอ่อนล้าหมดกำลัง ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละครับ แค่อยากอยู่นิ่ง ๆ ไม่คิดอะไร

ผมรู้ว่าต้องใช้เวลา...อาจต้องใช้ทั้งชีวิตของผมเลยก็เป็นได้

วันนี้ผมตั้งใจมาค้างที่ห้องเช่าด้วย สองอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้มานอน เย็นนี้คงต้องลงมือทำความสะอาดห้องกันยกใหญ่ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วล่ะ

"สวัสดีครับคุณภัทร" หัวหน้าคนงานเอ่ยทักทายทันทีที่ผมก้าวลงจากรถ

"ครับ สวัสดีครับคุณสรรค์" ผมยิ้มให้เขาไปทีนึง ก่อนที่เขาจะขอตัวไปทำงาน

ทว่าคนงานที่เดินตามคุณสรรค์ไป ผมสังเกตเห็นว่าตอนที่คุณสรรค์หยุดทักทายผม เขาพยายามหลบหน้าหลบตาผม เขาสวมหมวกที่ปิดหน้าปิดตาจนมองไม่เห็นหน้า เห็นแค่นัยน์ตากลม ๆ ใสแป๋วแวบเดียวก่อนที่จะหลบตาผมไปทันที

ผมมองตามเจ้าของร่างเล็กที่รู้สึกคุ้นเคย มือเล็ก ๆ หิ้วกระติกน้ำดื่มสีแดงเดินจนตัวเอียงไปข้างหนึ่ง ดูท่าคงจะหนักเกินไป ยิ่งมองยิ่งคุ้น รูปร่าง ท่าทางแบบนั้นทำไมถึงได้ดูเหมือนไอ้พุได้ขนาดนั้น ผมแค่สงสัย มันจะมาทำอะไรที่นี่ ผมสลัดความคิดถึงมันออก เมื่อทีมสถาปนิกที่นัดผมมาดูความคืบหน้าของงานมาถึง

ผมจอดรถไว้ที่ไซต์งาน แล้วเลือกเดินเอื่อย ๆ กลับห้องเช่า ตั้งใจว่าจะทำความสะอาดก่อนแล้วค่อยออกมาหาอะไรกิน

ผมเดินผ่านห้องที่อยู่ติดกับห้องของผม เมื่อก่อนเคยมีสองผัวเมียเช่าอยู่ ผมมาที่นี่บ่อยจนรู้ว่าห้องนี้ว่างมาเป็นเดือนแล้ว ตอนนี้เห็นไฟในห้องลอดออกมาให้เห็น คงจะมีผู้เช่าคนใหม่มาเช่าแล้ว ไว้ว่าง ๆ ค่อยมาทำความรู้จักกับเจ้าของห้อง เมื่อก่อนผมยังเคยขอผ่านห้องข้าง ๆ ไปเข้าห้องของตัวเองทางหน้าต่าง คิดแล้วก็ให้คิดถึงมัน ช่วงนี้ผมพยายามจะไม่คิดถึงมันมาก ไม่งั้นผมนี่แหละจะบ้าตายก่อนมัน