His Wife, His Mistress

Chapter 20

An hour after Leion comforted me, pinayagan na rin akong ilabas. Sabi naman ni Natasia kailangan ko lang kumain sa tamang oras at iwasan ang stress.

Kahit mabigat sa pakiramdam na hindi man lang ako sinundo ni Leigh ay umuwi na lang din ako. Kung ganito lang kami palagi na dalawa, mas mabuti na sigurong lumayo muna kami ni Leighan. Baka mapagtanto niya kahit papaano ang ginawa niya. I love him. Yes. Ngunit kung iyon ang dahilan para mapahamak ang bata sa sinapupunan ko, kailangan ko muna siguro siyang iwasa

Napatungo na lamang ako habang tinatanaw ang mga puno sa labas. "Stop thinking about him, Angel. Masasaktan ka lang."

I smiled bitterly.

Maybe I should start accepting the reality?

"If I just can do that easily, ginawa ko na." Tumulo ang luha mula sa aking mga mata na mabilis ko namang pinunasan.

"Ayan ka na naman. Do you think Leighan will be happy if he sees his Mom crying?" He asked, but his eyes are on the road.

"I'm sorry... Hindi ko lang talaga mapigilan." I said with melancholic voice.

"Hmm... ano bang sinabi ng doctor? Bakit ka nahimatay ng ganoon? Anong ginawa sa'yo ni Leigh?" Napahinto ako sa tanong nito.

Hangga't maaari, gusto kong si Leigh ang unang makaalam na buntis. Kahit galit siya sa akin. I need to see his reaction. So I will know if I should move on or not.

Sumulyap si Leion sa akin. Marahil ay nagtataka siya kung bakit hindi ako nagsasalita.

"Fatigue lang, Leion. Walang kinalaman si Leigh dito." Tumango ito at nagpatuloy na sa pagmamaneho.

Nang makarating kami sa mansyon ay dumiretso agad ako sa kwarto ni Leighan. Gusto ko munang malibang at pagtuonan ng pansin ang anak ko.

Pinihit ko ang seradura ng pintuan at agad napahinto sa nakita. He's carrying Leighan. I saw his smil while watching our son chuckling. Saglit akong nanuod sa kanilang dalawa, at kumirot na naman ang puso ko nang maalalang hindi nga pala kami ayos.

Tuluyan na akong pumasok ng silid upanh istorbohin sila. Nang mamataan niya ako ay biglang nagbago ang ekspresyon niya. He's smiling earlier, but now, he isn't.

Why, Leigh? Ganiyan mo na ba ako kaayaw?

Kahit awkward ay naglakad ako palapit sa kanila. Leighan looked at my way, he jumped happily while clapping his hands.

"Mi-mi!" He shouted, then giggled.

Napangiti naman ako dahil doon at mabilis siyang kinuha sa bisig ni Leigh. Medyo lumayo ako sa kaniya at saka hinalikan si Leighan sa labi.

"Taste like milk, baby." Ngumisi lang ito sa akin at saka pinagkaabalahan ang kulot kong buhok.

He's so innocent. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kaniya kapag laki niya ang nangyari sa amin ng Dada niya. Should I tell him we end up breaking apart? Or his Dada fall out love? Magiging Kuya nga siya, ang kapalit naman noon ay magkalahiwalay kaming dalawa ng tatay niya.

"Angel." he called my name.

Hindi ko naman ito nilingon at kinunotan lamang siya ng noo. I shouldn't look at his eyes. Maiiyak lang ako lalo.

"Gusto ko lang ipaalam na lilipat kami ng bahay ni Leighan. Baka bumalik kami sa bahay ni Mama sa Bulacan. I just want you to know, hindi naman kita pagkakaitan. If you want to see Leighan, then go, visit him. Sana lang maintindihan mo ako. I'm a mother, and I know what's best for my c-child..." My voice broke at my last word.

Napakagat ako ng labi at napalunok upang pigilan ang pag-iyak. Can I really do this?

Nang balingan ko ito ng tingin ay mukhang expect niya na ang mangyayari.