หลังจากที่ผมทำผิดต่อไอ้ธัน
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เห็นมันอีกเลย
ในทุกๆวันผมก็ใช้ชีวิตตามปกติ เรียนหนังสือแบบโง่ๆเหมือนเดิม ส่วนไอ้เตอร์เดี๋ยวนี้ช่วงเลิกเรียนมันมักจะกลับบ้านพร้อมกับพี่กัสเพื่อนไอ้พี่ทุกวัน
ทำไมรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวจังว่ะ -_-!
วันนี้ก็วันศุกร์ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม
ผมก็เดินออกจากโรงเรียนหวังจะกลับบ้าน
แต่ก็เจอบุคคลที่ทำให้ผมร้องไห้
ไม่รู้ต่อกี่ครั้งมาอยู่ตรงหน้า..ไอ้พี่ -_-!
แต่ผมก็ไม่สนรีบเดินออกจากตรงนี้
ให้เร็วที่สุด
ไบรท์: เดี๋ยว!!
อย่าหันไปนะอิท แล้วผมก็เดินต่อไป
ไบรท์: กูเรียกไม่ได้ยินหรอ -O-
อย่าหันไปนะ -_-
หมับบบบบ!!
โอ๊ยยย !! >_<¦ ไอ้พี่มันจับแขนผมแน่น
อิท: ฮึกก..ปะ ปล่อย !
ทำไมอ่อนแอแบบนี่ ดันไปร้องไห้ต่อหน้าไอ้พี่มันจนได้
แล้วพี่มันก็ปล่อยมือผม
ไบรท์: อิท >o<
อิท: มึง..ฮึก! ทำแบบนี้ฮึก..
ต้องการอะไร..ฮึกๆ จากกูอีกว่ะพี่ T_T
ผมน้ำตาไหลอีกแล้วหรอเนี่ย น่าสมเพชตัวเองชะมัด >o<
อยู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นหูเรียกผม
ธัน: อะ อ้าวว หวัดดีครับบพี่คนสวย!
ไอ้ธันเจ้าเก่าเจ้าเดิม ดูท่ามันจะเป็นปกติดี
เห็นแบบนี้ความรู้สึกผิดก็ลดลงไปครึ่งนึง
ธัน: อ้าว ! พี่คนสวยร้องไห้อีกแล้ว เห้ออ..เป็นแบบนี้ทุกทีเลย มาๆๆเดี๊ยวผมกอดปลอบ
ไอ้เด็กบ้านิ นี่มันหน้าโรงเรียนนะเนี่ย
มันที่ทำท่าเหมือนจะเข้ามากอดผม ก็ต้องละออกเพราะเสียงของใครบางคน
ไบรท์: ค๊อกๆๆ แค๊กๆๆ !! โทดทีว่ะ พอดีโรคคันตีนกำเลิบ เห้ยๆ ผิดๆ โรคภูมิแพ้ว่ะ ค๊อกๆแค๊กๆ >o<
รู้สึกว่าเหมือนกำลังจะมีสงคราม
น้ำลายเกิดขึ้นผมเลยรีบห้ามไอ้ธัน
ก่อนที่มันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
อิท: ธัน! กลับกันเหอะ
ธัน: พี่คนสวยวันนี้ก็วันศุกร์ไปดูหนังกันมะ เดี๋ยวผมเลี้ยง อิท: มะ..ไม่ไป.. ธัน: โอเคร..งั้นเราไปกัน ^O^
YOU ARE READING
*จบแล้ว:พรหมลิขิตหรือความบังเอิญ18+(yaoi , BL , วาย)
Teen Fictionผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่า...มันจะบังเอิญเกินไปมั๊ย ? ถ้าไม่ใช่ละ>o< ..หรือมันจะเป็นพรหมลิขิต? ถ้ามันไม่ใช่อีกละ... แล้วคำตอบมันคืออะไร(?) *แนะนำตัวละคร* ชื่อ : อิท อิทธิพล รัตนเมธี อายุ : 17 (ม.5) นิสัย : (ติดตามในเรื่อง) ส่วนสูง : 175 น้ำหนัก...
