*จบแล้ว:พรหมลิขิตหรือความบังเอิญ18+(yaoi , BL , วาย)

ตอนที่ 17 ปรับความเข้าใจ// ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก//

กริ๊งงงงง

เสียงนาฬิกาดังขึ้น มันทำให้ผมสะดุ้งตื่น
เป็นเสียงที่ทำให้เช้าๆแบบนี้หม่นหมอง
ลงทันที >_<¦¦¦ อะ ! ว่าแต่ไอ้พี่มันหายไปไหน รึมันจะกลับบ้านแล้ว? หึ ได้กูแล้วจะทิ้งหรอ >_<                    ด้วยความตื่นเช้ามาแล้วไม่เจอไอ้พี่ ผมก็รีบลุกจากเตียงหวังที่จะไปห้องน้ำ                                                     เพื่อจะไปชำระร่างกายที่ผมกับพี่เล่นกันทั้งวัน เหนียวตัวชะมัด -_-

โอ๊ะ ! อ๊าาาาา เชี้ยยยยย เจ เจ๊บบบ ~>_<~

เข่าผมทรุดลงพื้นทันที่ ทำไมเจ็บๆสะโพกจังว่ะ ผมก็พยายามลุกขึ้นแต่มันก็ไม่ขึ้น แล้วอยู่ๆก็มีวงแขนใหญ่มาช้อนตัวผมขึ้น
บนเตียง

อิท: อ ไอ้ พี่ ! >o<
ไบรท์: เออ !กูเอง
อิท: กูคิดว่ามึง..จะกับไปแล้วสะอีก ~T_T~
ไบรท์: จะกับได้ไง..ทำลูกชายเขาไว้
ก็ต้องรับผิดชอบสิ
อิท: รับผิดชอบ? ยังไง?
ไบรท์: ก็ว่าจะให้แม่มาขอ !
ค่าสินสอดเท่าไรก็ว่ากันไป

หะ ! ตกใจสิครับ พูดไรของมึงเนี่ยย
ผมก็ทำหน้า งงๆ ใส่ไอ้พี่ไป

ไบรท์: ฮ่าๆล้อเล่น ^O^

อิท: เฮ้อออ โล่งอก!

ผมเผลอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ไบรท์: แต่รับผิดชอบจริงๆ

โหมดจริงจังมาอีกละ ผมไม่กล้าพูดไรต่อเลย

ไบรท์: แล้วเป็นไรอ่า ถึงไปนั่งจับกบอยู่ตรงนั้น?
อิท: จับกบบ้านมึงดิพี่ !
ไบรท์: อ้าว ! แล้วนึกไงไปนั่งตรงนั้น?

ตัวเองทำเองยังไม่รู้อีก หึ เก่งแต่จะเสียบคนอื่น ระวังเห๊อะ ! จะโดนกูเสียบเข้าสักวัน หึ >o<

อิท: ป่าว !

ผมตอบกลับไปอย่างนิ่งๆ-_-

ไบรท์: งั้นก็ดีแล้ว ไปรีบอาบน้ำแต่งตัวได้ละ กูหิวแล้ว จะได้ออกไปหาไรกินกัน

ไม่คิดจะห่วงกูเลย สึสสสสส!
ห่วงแต่กิน !   

แล้วผมพึ่งนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเรื่อง
ต้องอธิบาย

อิท: เอ่ออ พี่ ! คือกูมีเรื่องจะอธิบาย
เกี่ยวกับ ข้อความในจดหมาย คือจริงๆแล้ว..
ไบรท์: เรื่องนั้นไม่ต้องหรอก กูจะทำให้มึงเห็นเองว่ากูรักมึงมากแค่ไหน กูไม่สนด้วยว่ามึงคิดยังไง            จะแคร์ใคร มึงแค่รู้ว่า "กูแคร์มึงที่สุด"
อิท: กู..ขอโทษนะ ที่แคร์คนอื่นมากกว่าแคร์มึง กูน่าจะฟังจากปากมึงก่อนว่ามึงคิดยังไง แต่กูก็.. π_π

ผมบอกไอ้พี่อย่างคนสำนึกผิด T_T

ไบรท์: ช่างมันเถอะเนาะ ! ไม่ว่าคนอื่นจะคิด หรือจะไปพูดอะไร
ขอแค่มึงฟังกูแล้วอย่าไปไหนอยู่ข้างๆกูก็พอ

ถ้าฟังจากปากไอ้พี่มันแต่แรกเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ ~>_<~

อิท: อือ T_T
ไบรท์: งั้นไปอาบน้ำได้แล้ว รึจะให้กูอาบให้
อิท: มะ ไม่ ต้อง... อึกกกกก!

ผมพยายามจะลุกแต่ยังไงๆ
ผมก็ลุกไม่ไหว ความเจ็บนี้มันแล้นเข้าไปทั่วทั้งตัว >_<¦¦¦

ไบรท์ : ปะ เดี๋ยวกูอุ้ม!


ฮึบบบบ!จะห้ามก็ห้ามไม่ทัน ไอ้พี่มันอุ้มผมไปส่งหน้าห้องน้ำ

อิท: อ ออกไปได้แล้ว>o<
ไบรท์: ไม่ให้กูอาบให้จริงหราา !!

หึ ! ถ้ากูให้มึงอาบให้นะ คงได้อยู่ในห้องน้ำทั้งวัน

อิท: ไม่เอาาา มึงออกไปได้แล้วพี่ !
ไบรท์: อาบเสร็จไวไวนะที่รัก

ปึ๊งงงงงง !

ผมปิดประตูใส่ไอ้พี่มัน
เห้ออออ ! ข้อตกลงที่ทำกันไว้ ตอนแกล้งเป็นแฟนกันไอ้พี่
มันแหกกฏหมด >_<¦¦¦ ว่าแต่ตอนนี้เราก็ไม่ได้เป็นแฟนกันนิ !
แล้วเราเป็นไรกันละ ?

อิท: ไอ้พี่!!
ไบรท์ : ว่าไง อาบเสร็จแล้วหรอ.?
อิท: ยะ ยัง..
ไบรท์: แล้วมีไรหรอ?
อิท: คือมีเรื่องจะถามว่า..
ไบรท์: ว่า..?

ด้วยความอยากรู้เลยตะโกนจากห้องน้ำ
เพื่อที่จะถามสถานะของเราสองคนตอนนี้

อิท: ตอนนี้เรา เอ่ออ ! เป็นอะไรกันอ่า เราอยู่ในฐานะอะไรหรอ ?
ไบรท์: ไม่เห็นยากเลย ก็เป็นที่รักของกันและกันไง