*จบแล้ว:พรหมลิขิตหรือความบังเอิญ18+(yaoi , BL , วาย)

ตอนที่15 ผู้มาเยือนใหม่//ไม่สบอารมณ์//

  นั่งเรียนต่อกันสี่คาบติดเรียนยังไง
ไม่ให้รู้เรื่อง จะไปรู้เรื่องได้ไงละ ก็มัวแต่
ใส่ใจเรื่องไอ้พี่มากเกินไป แต่ไอ้พี่คงเกียดเราไปแล้วละม้าง เล่นพูดใส่แบบนั้น

ผมก็เก็บข้าวเก็บของบนโต๊ะให้เสร็จ
เพื่อจะไปล้างหน้าล้างตาเพื่อความสดชื้น แล้วจะเลยไปกินข้าวด้วยเพราะนี้
ก็เที่ยงแล้ว

ติ๊งงงงงน่องงงงงง

(ขอเชิญนายอิทธิพล รัตนเมธี ม.5/7 ไปพบครูที่ห้องสภานักเรียนขณะนี้ด้วยครับ)

มันก็เป็นเสียงประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ซึ่งก็เป็นเสียงปกติเหมือนทุกวันที่เวลามีเรื่องแจ้งนักเรียนก็จะใช้เสียงนี้เป็นการสื่อสาร

ผมจะไม่ใส่ใจกับมันเลย ถ้าวันนี้มันไม่เป็นชื่อผม >o<

เตอร์: อิทๆ ครูเรียกหามึงอ่า
อิท: กูรู้แล้ว -O-
เตอร์: ครูคนไหนว่ะ แล้วเรียกไปทำไม?
อิท: กูจะไปรู้มั้ย! กูก็อยู่กับมึงเนี่ย
เตอร์: เออว่ะ ! ลืมไป ว่าแต่? ทำไมเรียกไปหาที่ห้องสภา? ทำไมไม่เรียกให้ไปหาที่ห้องธุรการ
หรือห้องที่ครูเขาพักอยู่?

ผมไม่เอ๊ะใจเลย จนไอ้เตอร์มันออกความเห็น ก็จริงของมันทำไมไม่ให้ไปหา
ที่ครูเขาพักอยู่ละ? ทำไมต้องไปห้องสภา?

อิท: กูก็ไม่รู้ว่ะ e_e
เตอร์: เออๆ สงสัยคงมีงานให้ช่วยละม้าง

ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น >3<

เตอร์: งั้นกูไปรอมึงที่โรงอาหารนะ เสร็จแล้วมึงก็ตามไปที่นั้นแล้วกัน

ผมก็พะยักหน้าถือว่าตกลง แล้วผมก็เดินไปยังห้องสภาทันที
ในใจก็ไม่ได้คิดอะไร ก็เดินไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่ไปห้องสภา

ปึกกกกกกก >o<

ซวยชิบห่าา! เผลอเดินชนใครว่ะ ดูท่าจะเป็นรุ่นพี่เพราะตัวใหญ่กว่าผมมาก
ผมก็รีบขอโทษเพราะไม่อยากจะมีปัญหา
โดยเฉพาะกับรุ่นพี่ เนื่องจากคนที่ผมชนดันตัวสูง ผมก็ค่อยๆเงยหน้ามอง ไล่จากระดับอกที่หัวผมอยู่แค่นั้นจนสะดุด
ตรงปกเสื้อ เพราะมันมีดาวแค่ดวงเดียว
นั้นคือ คนที่ผมชนมันเป็นรุ่นน้อง!!  

  คนเคนเชี้ยยยไรว่ะตัวโตยังกับควาย ถ้าไม่เห็นดาวตรงปกเสื้อนะ กูละเชื่อเลยว่าเป็นรุ่นพี่จริงๆ