ผมรับตาลงเพราะต้องยอมรับชะตากรรม
ที่มันกำลังจะเกิดขึ้นกับผมถ้าชาตินี้เรา
ไม่ได้รักกันถ้างั้นชาติหน้าขอให้เราคู่กันในแบบ..ผู้หญิงที่คู่กับผู้ชาย ผมก็ได้แต่ ภาวนาในใจในขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวและเตรียมใจที่จะหายไปจากโลกนี้ เสียงปืนที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งห้องมันทำให้ตัวของผมล้มลงนี้คงต้องลาจากกันจริงๆแล้วใช่ไหม...แต่! ทำไมของตัวเราไม่รู้สึกเจ็บเลยละหรือเป็นเพราะความตายมันแค่อึดใจเดียว แต่ทำไมมันกลับรู้สึกหนักๆ เมื่อผมลืมตามือของผมก็รีบคว้าไว้อย่างอัตโนมัติประคองตัวของคนตรงหน้าที่ล้มทั้งยืน
"มะ ..มึงไม่เป็นอะไรใช้หรือเปล่า"
เสียงของคนที่อยู่ในอ้อมอกที่ดูอ่อนแรงลงทุกทีได้พูดพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆมาให้
"ไอ้พี่ ! มึงมาขว้างกู..ฮึกก! ทำไมว่ะ"
เสียงสั่นเครือของผมมันทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดใช้ปลายนิ้วเรียวลูบที่แก้มที่มัน
อาบไปด้วยน้ำตาอย่างอ่อนโยน
"กู..บอกมึงแล้วไง แฮ่กๆๆ
ว่ากูจะปกป้องมึง"
" ปกป้องอะไรกันกูไม่ต้องการแบบนี้
ถ้ามึงเป็นอะไรไปแล้วกูจะอยู่ยังไง"
เรื่องเลวร้ายต่างๆที่ไอ้พี่เคยทำให้ผมเสียใจนั้นตอนนี้ในใจของผมไม่มีความโกรธแบบนั้นเลย ตอนนี้มีแต่ความรู้สึกเป็นห่วง
"มึงหายโกรธกูแล้ว แฮ่กๆใช่ไหม"
"เออ กูหายโกรธแล้ว..
มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"
"กูดีใจจัง..ที่มึงให้อภัยกู"
เสียงที่แผ่วเบาที่พูดอยู่ในอ้อมกอด
ของผมมันเริ่มเบาลงทุกทีจนผมแทบจะ
ไม่ได้ยินแต่มันก็มีรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะมีความสุขมากแฝงอยู่ในนั้นด้วย
ซึ่งมันต่างจากผมที่ในใจนั้นมันร้อนลนจนแทบอยากจะปะทุขึ้นมาถ้าไอ้พี่เป็น
อะไรไปผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
" อิท....กู ระ รักมึงนะ!"
เมื่อสิ้นเสียงคนในอ้อมกอดแขนของ
ไอ้พี่ที่ผมประคองไว้ก็ได้ล่วงมาทันที
นัยต์ตาทั้งสองข้างค่อยๆปิดลงไปพร้อมๆ
กับใจของผมที่มันแตกหักเป็นเสี่ยงๆ
JE LEEST
*จบแล้ว:พรหมลิขิตหรือความบังเอิญ18+(yaoi , BL , วาย)
Tienerfictieผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่า...มันจะบังเอิญเกินไปมั๊ย ? ถ้าไม่ใช่ละ>o< ..หรือมันจะเป็นพรหมลิขิต? ถ้ามันไม่ใช่อีกละ... แล้วคำตอบมันคืออะไร(?) *แนะนำตัวละคร* ชื่อ : อิท อิทธิพล รัตนเมธี อายุ : 17 (ม.5) นิสัย : (ติดตามในเรื่อง) ส่วนสูง : 175 น้ำหนัก...
