Chinouk

De Waarheid

De volgende ochtend ging ik voor zonsopgang een stuk rennen. Er is een vrij recht pad dat ongeveer 9km doorgaat totdat hij weer met een lus teruggaat. Hij was best fris, maar mijn vader had mij geleerd dat pijn een keuze is, je kan het blokkeren als je je best ervoor doet. Tijdens het rennen kreeg ik het minder warm en ik kwam na anderhalf uur weer terug. Daarna ging ik meteen naar de tent van mijn vader. Ik liep naar de tent en deed de tentdeur voorzichtig open. Luz zat aan een kleine tafel papieren door te kijken. Ik ging tegenover hem zitten. Hij keek niet op dus ik besloot als eerste te praten. ''Pap?'' Hij keek op. ''Ja Chinouk?'' Ik aarzelde even, misschien was het toch niet zo handig om dit te zeggen. ''Klopt het dat jij mij hebt ontvoerd toen ik klein was?'' Het is even stil. ''Waar komt dit ineens vandaan?'' Vraagt Luz verbaasd. ''Nou, ik hoorde je gisteren praten met iemand over mij... En ik hoorde iets over een koninklijke familie en....'' Het viel stil. Ik zag dat Luz nerveus werd. Hij dacht even na en sprak toen. ''Ik kan het moeilijk ontkennen, het klopt.'' Wow, dat ging makkelijk. Dit kan toch niet zo makkelijk gaan, zit er niet meer achter?Is dit alles? Hij praatte door: ''Lang geleden hadden wij een grote opdracht gekregen van de echt leiders van alle huurlingen. Ik was ook nog jong, en om te bewijzen dat het echte werk aankon moest ik iets uit Kasteel Ransbeek stelen. Iets onbelangrijks, een map. Het was een test om te zien of ik ongehinderd ergens kon inbreken. Het ging allemaal goed, totdat een andere huurlingengroep de missie overhoop haalde. Ze hadden verkeerde informatie gekregen en voerde precies dezelfde missie uit op het zelfde tijdstip. Ze werden ontdekt en staken uit paniek alle huizen in brand om te kunnen ontsnappen. Het was niet de bedoeling dat onschuldige mensen zouden sterven, maar door die brand konden we daar niets aan doen, we moesten vluchten. Ik pakte wat ik nog kon redden en zag toen een klein kind. Dat was jij, je stond midden op de binnenplaats en je huilde. Ik kon je niet laten staan en nam je mee. Ik kwam er veel later -wel 2 jaar later- achter dat jij de kroonprinses was, maar ik wist niet waar jouw ouders waren, de hele koninklijke familie was immers gevlucht en Ransbeek was nooit meer opgebouwd. Ik besloot je op te voeden als mijn eigen kind en liet jouw geheugen verwijderen, zodat je niet zomaar zou weglopen of je zorgen zou maken over jouw ouders en dorpje.'' Hij zweeg even. Voor het eerst in mijn leven zag ik schuldgevoel in zijn gezicht. Luz stond erom bekend dat hij erg goed zijn emoties kon verbergen, maar nu zag je gewoon dat hij zich niet goed voelde. ''Ik kan je niet tegenhouden als je terug naar je echte huis wilt gaan.'' Ging hij door, hij keek naar zijn papieren die op het bureau lagen. Dit had ik totaal niet verwacht, mijn brein werkte overuren. Zal ik weggaan, en mijn familie die mij opgevoed heeft achterlaten? Luz, Xavier? Hij knikte. ''Denk er maar even over na, ik houd je niet tegen.'' Ik besloot niets terug te zeggen en liep terug naar mijn tent ging in kleermakerszit zitten, ik moest dit allemaal een plekje geven en even goed over nadenken.